Het is donderdagavond en in de regel betekent dit dat we een Club Void avond voor de boeg hebben. Vandaag is dat niet de minste met niemand minder dan The Obsessed op het podium van de kleine zaal van de Effenaar (of Second Stage volgens ons time schedule). We zijn er al vroeg bij als DJ team en het is even spannend wat deze avond gaat doen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Charlotte Grips

Scott Weinrich, ook bekend als Wino, is een stoner en doom legende. Met The Obsessed, onder de naam Warhorse, begon hij te pionieren in het genre in 1976. Later sloot Wino aan bij Saint Vitus, nog een legendarische band in het genre. Die band bracht platen uit bij hardcore label SST (van Black Flag oprichter Greg Ginn), en als je dan doom en hardcore bij elkaar gooit, kom je een heel eind richting stoner. Maar goed, dat is een theorie. Wino speelde ook in Spirit Caravan, supergroep Shrinebuilder, The Hidden Hand en nog veel meer. Kortom, Wino for president. Daarom is dit een vette show en als je dacht: ‘die bank zit ook lekker’, vet jammer.

We warmen op met Stone in Egypt. Deze band uit Emmeloord bestaat al sinds 1997 en dat maakt ze gelijk het oudste ding uit Flevoland (niet geverifieerd). Het klink inderdaad redelijk monolitisch, en het drietal geeft een lesje in het versneld verslijten van je instrumenten. Bovendien met drie gasten die op de rand van het podium staan, maak je ook impact op een zaal. Dat is niet om lange mensen te plagen, er is iets groots en krachtigs aan het soms primitief, lompe geluid van de Flevo’s (noem je dat zo?) en ze torenen boven je uit. Dat werkt gewoon goed. Drummer Ingmar Regeling rampt krachtig op zijn drums, terwijl bassist Rene Bronwasser aan zijn snaren staat te trekken, alsof ze echt kapot mogen. Dat maakt dat deze band zo vet klinkt. Ook tof is de ‘Forever My Queen’ cover van Pentagram, even net wat losser dan het geluid van een Egyptische steen. Waardige opwarmer, dat zeker.

Wino is een stuk kleiner dan ik dacht. Daar bedoel ik niks mee over lengte, het viel me gewoon op toen ik hem in de lobby tegenkwam. Maar veel mooier is hoe de man groeit achter de microfoon, waneer hij de poses aanneemt die je kent van albumhoezen (ik heb een paar liveplaten in de kast). The Obsessed klinkt als een zomerse dag in het zuiden van de Verenigde Staten; net wat lomer en trager dan een normale metal band, maar met veel blues en groove erin. Het is duidelijk geen slechte ontwikkeling dat de band nieuw bloed in de gelederen heeft. Bassist Chris Angleberger zet een strakke baslijn neer, en zijn enthousiasme is duidelijk als hij na de show op het podium nog air-bas loopt te spelen op een nummertje van Fu Manchu. Gitarist Jason Tayler kent volgens mij echt alle teksten uit z’n hoofd, dus de spirit zit er zeker in!

We gaan in een rappe vaart door een heel arsenaal songs heen, die allemaal met veel ziel gebracht worden. Lijzig soms, maar wel van het type doom waar je in kan gaan hangen. Waar je Britse bands in de vroege dagen vaak herkend aan een kilte, proef je bij The Obsessed de eigen twist die de band aan het genre gegeven heeft. Die punk-elementen zitten er ook zeker in; het klinkt rauw en ongepolijst. Wino’s stem is niet meer wat het ooit was, maar het is juist die barst die zorgt voor karakter in de songs. Songs uit een flinke rugzak, met wat nieuwer werk, maar ook klassiekers als ‘Streetside’, die niets van hun glans verloren hebben. Ook krijgen we nieuwe muziek te horen met ‘Stoned Back to the Bomb Age’. Er komt een nieuw album eind 2023/begin 2024 vertelt de frontman ons. The Obsessed spelen een solide set, met een korte encore, maar je merkt dat een half gevulde zaal niet de energie weet te geven die de band nodig heeft voor die paar extra songs. Midden voor het podium is er toch een groep die aardig uit hun dak gaat, maar de band verdwijnt in de coulissen en we mogen weer uitkijken naar een volgende avond Club Void.