Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 14 februari 2025

Scroll to top

Top

Dripping Trees – Balance Is Gone

Dripping Trees – Balance Is Gone
Theo Miggelbrink

Review Overview

Score
8
8

Cave-esque

unheimisch gefühl van treurwilgen

Na debuutalbum ‘Fuel Of Mankind’ uit ’21 Zijn de heren van Dripping Trees nu terug met EP ‘Balance Is Gone’. Een EP met 7 nummers van in totaal een half uur speeltijd. Eindigend met de fraaie titelsong die ook al eerder als single uitkwam.

De Popronde omschreef de band als eens als volgt: “Like a pack of wolves circling around the quarry, Dutch quartet Dripping Trees’ aureate brand of post-punk, noise rock and slowcore teeters on the threshold of distress.”

Postpunk, noisrock en slowcore en dekt de lading ook dit keer weer. Want de ingrediënten zijn voor deze EP niet veranderd. Tenminste niet helemaal. Want de heren sturen naar eigen zeggen wel weg van de postpunk en meer richting slowcore. Dat neemt niet weg dat woeste gitaarerupties elkaar wederom afwisselen met verstilde stukken fluisterzang en dwarse akkoordprogressies.

Het zorgt bij beluistering voor een unheimisch gefühl, at wellicht het fraaist tot uiting komt in het tot zes minuten opgerekte ‘Stray’. De band doet hier haar aan een de Nick Cave song ‘Jesus Alone’ ontleende naam eer aan. Gitarist Stef van der Wielen ziet bij de regel “You cried beneath the dripping trees” treurwilgen en een natuur die sympathiseert met het menselijk verdriet. Menselijk verdriet dat de heren van Dripping Trees ook op deze tweede worp net zo fraai weten te vangen als de oude Australische bard.