Drone Assembly gebruikt veelvuldig het beeld van bijen. Bijen maken namelijk een dronend geluid en mijn favoriete drone plaat allertijden is ‘The Bees Made Honey in the Lion’s Skull’ van de band Earth. Die band is vernoemd naar onze planeet. Er is een connectie tussen Drone Assembly en Radar Men from the Moon, dat is weer een maan en dus geen planeet. Een ander lid van Drone Assembly componeerde een stuk voor kerkorgels, en dat is een instrument van het hemelse. Kortom, we zijn aardig los van de aarde hier, en we moeten beter zorgen voor de bijen.

Nu, ondanks deze ongetwijfeld verwarrende introductie, heb ik daarmee een hoop gezegd over het geluid van Drone Assembly. In 3 tracks horen we geluiden die minder met het organische geluid van veel bekende namen in de drone niche te maken hebben, en meer met de ruimtegeluiden van kraut rock, space music en vroege ambient (denk aan een soort rare jam van Jean-Michel Jarré, Tangerine Dream, Earth en Sunn O))) (want ik kan niks over drone schrijven met een vleug metal, zonder die naam te droppen, snapte gij ook wel).

Drone Assembly heeft een geluid waar je ook geduld voor nodig hebt. Opener ‘Density’ duurt bijna 20 minuten en neemt ook de tijd om op te bouwen, met golven geluid die langzaam aanzwellen en details in de muziek die om aandachtig luisteren vragen.Uiteindelijk krijg je een muur van geluid, steeds krachtiger, voller, rijker. Maar ook speels en met een zekere mate van emotieve lading, dankzij de huilende wind (of zijn het stemmen) in de stilte.

‘Gravity’ zoekt het vervolgens lager op, met knetterende drones in de diepere basregionen. Sluimerend met een ritualistisch tintje, waar ik zo nu en dan toch de neiging door voel om ook nog even Phurpa te droppen als referentiepunt. De semi-akoestische elementen, die je nooit echt kan plaatsen, doen dat nu eenmaal. Er zit meer van dat soort percussie in het nummer, en het repetitieve geluid daarvan maakt deze track bijna hypnotisch. De diepte in het geluid zit ‘m dan in de ruimte die tussen de slagen en de synth lijnen valt. Een afgrond, die zowel aantrekt als afstoot.

Je zou denken dat ‘Velocity’ juist daar lijnrecht tegenover staat, maar snelheid is niet onmogelijk in drones. Het haperende geluid op deze track bewijst dat, het gaat om het gevoel van urgentie wat zelf-versnellend lijkt, zonder dat er echt iets veranderd in de dynamiek van de track. Drone Assembly gebruikt regelmatig spoken samples door de nummers heen. Ook hier, en dat is bijzonder effectief in je beleving als luisteraar. Dit is trouwens ook de kortste track, maar niet de minste.

Drone Assembly levert een vet visitekaartje af. Een plaat die om aandacht vraagt, maar niet voor iedereen is natuurlijk. Ga er eens voor zitten, en doe aardig voor de bijen.