De Eindhoven Metal Meeting mag dan net niet uitverkocht zijn, het is druk genoeg weer in de Effenaar. Het traditionele dringen voor de Kleine Zaal, het je door het restaurant wurmen op weg naar de merch tent is intussen net zo’n vast ritueel van dit festival als de line-up van trve bands vooral in de black en death genres. Mooi dat we met 2 verslaggevers zijn zodat we zoveel mogelijk acts kunnen zien.

Tekst: Guido Segers & Jochem van der Steen | Foto’s:  Paul Verhagen

De band waarmee we starten, Nederlandse black metal ensemble Wrang laat hun populariteit goed zien. Voor het vroege tijdstip is het namelijk erg druk in de zaal. Niet onterecht, want het vlammende optreden mag er zijn. Zo vlammend dat vocalist Galgenvot het er warm van heeft gekregen, aangezien hij zijn blikje bier regelmatig over zijn hoofd giet. Compromisloos en rauw in de stijl van Taake is er geen ontkomen aan het muzikale geweld. Beetje jammer dat de andere instrumenten een beetje worden ondergesneeuwd door het enthousiasme van de drummer wiens mokerharde slagen alles overheersen. (JvdS)

Er gebeurt iets bijzonders als Darvaza speelt. Althans, dat duurt heel even om door de speakers te komen want als zanger Wraath zichzelf de eerste song in lanceert lijkt daar niemand klaar voor te zijn, dus we kijken tellenlang naar een band in volle furie zonder geluid. Gelukkig komt dat snel goed en we horen black metal die zowel in-your-face aggressie als een dikke atmosferische laag heeft. Zowel op plaat, waar Wraath met Omega (Blut Aus Nord + 100) een duo vormt, vormt het geluid een typische lezing van de Noorse school, maar met toch een uniek gevoel. Het is alsof de riffs als een deken aanvoelen, zonder de kille gelaagdheid, als een solide massa. He helpt dat het theater van Wraath geen moment wegvalt en hij geen moment de illusie doorbreekt met wat geouwehoer. Dat maakt dit zo’n highlight vroeg op de dag. (GS)

Het schiet tekort om te zeggen dat het Turkse Moribund Oblivion een black metal band is. De invloeden van death metal en gevarieerde sound zijn daar wat te anders voor. De wil om het publiek voor zich te winnen is groot, zo groot dat ze door blijven spelen terwijl op de achtergrond een signaal wordt gegeven dat hun tijd er op zit. Uiteindelijk wordt het geluid een klein beetje zachter gezet als ultieme teken en breien de heren er een eind aan. (JvdS)

Het is inmiddels niet ongewoon om in de extreme metal de naam van Misþyrming op posters te zien. De IJslandse band is een belichaming van de natuurlijke krachten van hun eiland. Vorig jaar kwam het derde album’Með hamri’ uit en we horen toch een evolutie, waarbij meer melodie het geluid insluipt. Live zal het viertal nimmer teleurstellen, hoewel het jammer is dat veel van de sideprojects van de bandleden stil lijken te liggen. Dat heeft niet zoveel met elkaar te maken verder, maar ook hier met de juist belichting en de besmeurde look, is de band continue in de hoogste versnelling. Op dat laatst album horen we ook veel mooie klanken, maar op het podium hebben we een beest van een band. D.G. brult als een bezetene en als er ergen vlammen uitgebarsten waren, had me dat niet verbaasd. Overigens, Wraath komt hier nog een liedje meezingen. Het zal niet de laatste keer zijn dat we hem vandaag zien. (GS)

Massive Assault is even wat anders dan de lichtelijk theatrale black metal bands die vandaag in de Kleine Zaal staan. Gekleed in simpele Adidas trainingsbroeken en grotendeels in blote basten die indrukwekkende tatoeages etaleren betreden ze het podium. De ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ attitude van de mannen is vermakelijk. Shout outs worden gegeven aan geluidsman Jopie en Cryptosis, waar iemand van in de zaal wordt gespot. De ouderwetse death metal met wat hardcore invloeden beukt als de kater die menig bezoeker morgen zal hebben. Met de heerlijke afsluiter ‘Old School Death Metal’ deelt de band zijn visitekaartje nog eens heel duidelijk uit. (JvdS)

Wat een beetje tegenvalt vroeger op de dag is het geouwehoer in de zaal. Tuurlijk, Eindhoven Metal Meeting is een (weder)zien van de community, maar het sluiten van de trap naar het café heeft als nadeel dat veel gesprekken in de zaal plaatsvinden. Soms lijkt de band zelfs bijzaak, ook in de kleine zaal. Naar de avond vordert, lijkt de focus naar de muziek te gaan en op andere plekken in het gebouw heult men samen. Het café heeft daarmee echter niet de sfeer waar het om bekend stond en is meer een ongemakkelijke doorloop. (GS)

Theotoxin overtuigde vorig jaar al tijdens de Warm Up op de donderdagavond. Vandaag mogen ze hun black metal laten horen op de Metal Meeting zelf. Alsof hun geluid niet dreigend genoeg klinkt zijn ze ook gehuld in sinistere maskers die alles een extra duister tintje geven. De zaal zit ramvol en met opgegeven vuisten headbangt het publiek enthousiast mee. De krassende vocalen, de tremolo riffs, dit is waar je aan denkt als je het hebt over trve black metal. Een live act die misschien niet vernieuwend is, maar wel gewoon klopt. (JvdS)

Vomitory is toch een naam in de death metal die al langer meedraait, maar voor mij nog onbekend. De bandleden ogen als aardige jongens, en zo introduceren ze ook elk nummer met een bescheiden beleefdheid. Die songs gaan natuurlijk over de meest gruwelijke shit. Het optrede is solide, het geluid rolt lekker de zaal in met die groove die death metal zo aangenaam kan maken. Wat de band verder niet doet is… nou ja, wat dan ook. Het is een tamelijk statische bedoening door de intensiteit van het spel. Erik Rundqvist staat dus aan z’n microfoon geplakt en datzelfde geldt voor Urban Gustafson en Peter Östlund. Er ontstaat een vrolijke moshpit, maar zeker met de lange stiltes tussen de nummers door had er qua publieksinteractie wat meer in gemogen. (GS)

Helleruin is van een compleet ander level dan Vomitory wat dat betreft. De band moet even op gang komen, maar als het loopt is alles aan. Carchost, de eenling achter de band, is een bezeten frontman en het helpt om daarnaast gitarist Gammel neer te zetten die eerder bij Wrang al een bezeten performance neerzette. Het lijkt soms alsof de band bijna ontspoort, vooral door het ogenschijnlijk willekeurige gedrag van de frontman die tussen ijzingwekkende kreten door teugen neemt van een fles rode wijn. Dit jaar kwam ‘Devils, Death and Dark Arts’ uit en het is gewoon zo dat Helleruin op het moment hot is. Met zo’n live performance, met gastvocalen van Galgenvot van Wrang, is dat ook absoluut verdiend. We razen door de set heen, waarmee toche en authentiek Nederlands black metal geluid zegeviert vandaag. (GS)

De zware, occulte death metal van Lvcifyre klinkt als donderslagen door de Kleine Zaal. De invloeden van Morbid Angel zijn onmiskenbaar gemengd met af en toe een vleugje Deathspell Omega en Immolation. Het blackened randje zorgt voor een extra opgefokte sfeer. Het spreekt me vooral aan als er wat tempo wisselingen zijn en de riffs wat logger en doomy worden. Op die momenten ademt te set wat meer en is het wat minder (te) overweldigend. (JvdS)

Ze worden er niet jonger op, al die metalbands, maar als er eentje als goede wijn is dan is het wel het Zweedse Necrophobic. Het is bijzonder om te zien hoe de extreme sound met zo’n performance samengaat. Andres Strokirk is een zeldzaam soort frontman, die midden in een death/black set het publiek kan vertellen dat hij van ze houdt zonder dat dat raar is. Denk even aan de honderden bands die continue de act vast willen houden, maar nee Necrophobic speelt krachtig, vol overtuiging en plezier, maar ook met een heavy metal sensibiliteit en showmanschap. En dat voor meer dan 30 jaar, met nu de grote zaal badend in rook en in vervoering door de muziek van de Zweden. (GS)

De meest bad-ass bandnaam allertijden, die zou toch mogen gaan naar Naglfar wat mij betreft. De band gooide hoge ogen met ‘Cerecloth’ in 2020, maar moest dus even wachten om de fiches in te cashen. Eindelijk zijn ze er dus, en zonder franjes, vol gas, gaan ze manen er tegenaan. Zanger Kristoffer “Wrath” Olivius maakte een aantal jaren terug de switch van bas naar zang en heeft een bijzondere manier van zingen en houding ontwikkeld. Soms lijkt het alsof hij die baslijnen nog steeds probeert te emuleren door zijn bewegingen, maar hij heeft ook een intens voorkomen passend bij het grimmige geluid. Alexander Friberg neemt nu die taak over, en corrigeert casually tijdens het spelen zijn snaren. Dat was een powermove, maar dat geldt voor de hele set eigenlijk. (GS)

Nederlandse death metal helden Bodyfarm zorgen voor flink wat bruut geweld in de Kleine Zaal. Ik aanschouw daar dan ook de eerste echte pit van de dag in die ruimte. Er mogen niet zoveel mensen in die pit staan, de energie is er niet minder op. De lichamen worden ruw door de zaal gekatapulteerd en meerdere mensen gaan verschillende keren tegen de vlakte. Het gaat er zo heftig aan toen dat één van de gevloerde heren na overeind te zijn geholpen waggelend de zaal verlaat. Persoonlijk hoogtepuntje vind ik het gelaagde ‘The Swamp’ van het nieuwe album, ‘Ultimate Abomination’. Aangezien onlangs hun voormalige drummer Quint Meerbeek overleed worden er wt nummers aan hem opgedragen. Mooi eerbetoon. (JvdS)

Caronte is een bijzondere band, met een krachtig, meeslepend geluid, vol mystiek, en vocalen die onverwacht kunnen komen. De Italiaanse doomers hangen meer naar de occulte rock in de sfeer die ze neerzetten en frontman Dorian Bones voegt daar met zijn melancholische, melodieuze zang veel aan toe. Hij danst ook over het podium alsof de expressie in zijn zang uit z’n tenen moet komen. Ook hier komt trouwens Wraath weer even opduiken voor een stukje zang. (GS)

Het duurt een tijdje voor we het gordijn kunnen openen in de grote zaal, maar dan wordt ook duidelijk wat we op ons bord krijgen. Cult of Fire heeft een naam gemaakt in het neerzetten van bizarre podiumshows, dit keer met de gitaristen gezeteld op een verhoging onder een oprijzende cobra, de zanger achter een altaar vol fruit en attributen, en allemaal gehuld in mysterieuze outfits. Eigenlijk is daarmee de toon al gezet, maar waar de Tsjechen ooit in de black metal begonnen is er een grote zwaai naar een atmosferischere sound gemaakt, of zelfs traditionele Indische muziek. Nu krijgen we daar een mix van in een imposante setting die iedereen verwonderd achter zal laten. De muziek is gelaagd, met blastbeats en scherpe riffs, maar samen ontstaat een geluid wat hypnotiserend is, dromerig en compleet eigen. Het getuigt van de ongeremdheid voor de creatieve geesten achter dit project. (GS)

In The Mentors heeft de dag een mooie afsluiter. De smerige shockrock uit Amerika is de perfecte muziek om nog even dronken rond te springen met een biertje in de hand. De band ziet er zo vuig uit als ze klinken met hun kappen en te korte shirtjes. Met nummers over te jonge liefdes en plasseks is het een wonder dat deze band de hele cancel culture heeft weten te overleven. Toch worden ze een beetje gecanceld als de curfew in zicht is en het geluid dicht wordt gedraaid. De band geeft duidelijk aan daar niet blij mee te zijn, maar helaas. De geluidsman is machtig! Het is ook wel prima, we zijn toch allemaal wel behoorlijk uitgeput na deze lange dag muzikaal geweld. Hoewel… Veel metalheads feesten nog even door in Café The Jack. (JvdS)