Metal in Het Stroomhuis is altijd een goed idee. Weinig licht, een underground vibe en een altijd aanwezige, onbestemde geur alsof er ergens iets mis is. De perfecte setting voor de warse doom en black metal van Ggu:ll en Terzij de Horde; twee bands die allebei in hun stijl een eigen koers varen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen

Het Stroomhuis heeft gewoon meer sfeer dan een kleine zaal Effenaar, waar Terzij de Horde tijdens het vorige bezoek aan Eindhoven stond. Die duisternis, de uitstraling, sfeer en misschien juist die gekke geur die er altijd hangt geeft de DIY venue iets gevaarlijks. Iets spannends, wat je nog maar weinig vindt in Nederland. We beginnen niet op tijd. Natuurlijk niet. En zelfs na de verbouwing moet je toch echt zorgen dat je cash bij hebt voor je biertje (er is een pinautomaat, maar als er met koeienletters voor je neus staat dat cash de voorkeur heeft ga je toch keuzes maken).

Allez, we starten met Ggu:ll, een band wiens naam ik inmiddels in één keer goed schrijf. Ten tijde van ‘Dwaling’, het eerste album van de band, vergeleek ik het geluid met een traag op je af kruipend roofdier, en met een donker moeras en zulks. Er is een evolutie in het geluid. Niet gek natuurlijk, met de release van ‘Ex Est’ is de band weer verder ontwikkeld. Die dreiging is er nog steeds, maar die voelt meer rigide, strakker, killer. Het is de dreiging van een ijsvlakte vol verborgen crevasses en onvoorspelbaar kraken en verschuivingen. De extra gitaar doet veel voor hoe vol en monolitisch de drone wordt die het viertal produceert. De gemartelde bas van Dave van Beek blijft uniek, en stuwt het geheel voort, maar die muren van gitaargeluid zijn ook veel statischer en heftiger lijkt.

In het halfduister komen de muren op je af, zeker als gitarist Gert Jan Kerremans en zanger William van der Voort samen die lijn te pakken krijgen, waardoor alles samensmelt tot één gletscher van geluid, die telkens net niet omslaat in een regelrechte lawine. En nog even honorable mentions voor de stuwende kracht van drummer Bart Waalen, die op die momenten een key rol te vervullen heeft. De vocalen zijn evengoed een instrument in deze confrontatie, sporadisch en bevreemdend. Het publiek is gehypnotiseerd door die stroom geweld, dus op het slot moet men even schudden met het hoofd. We zijn er weer.

Terzij de Horde krijgt vaak de screamo vergelijking in reviews. Hoewel die naar de achtergrond is verdwenen en misschien in directe zin bijna niet te vinden is, snap ik het wel. Het zit ‘m in hoe een ogenschijnlijk chille band zo in je nek kan springen, zeker in een zaal die de grens tussen band en publiek bijna nihil maakt. Het vijftal klinkt altijd anders dan traditionele black metal bands, en gebruikt niet de theatrale truukjes die het genre zo’n kaaswalm geven. Zanger Joost Vervoort komt in eerste instantie een beetje dromerig over als je op de eerste rij staat, tot hij ineens met een versnelling waar je bang van wordt in je gezicht staat te brullen. De band weet subtiele, doomy passages, langzaam op te bouwen tot barrages van blast beats en golven van distorted gitaargeluid. Je merkt aan alles dat deze band al lang samenspeelt, maar ook dat ze in een nieuwe flow van energie zitten na de release van ‘In One Of These I Am Your Enemy’ (AOTY materiaal + leeslijst = topplaat). Bassist Johan van Hattum staat met geloten ogen te spelen, en drijft samen met magistrale drummer Richard Japenga het geheel voort. De scherpe randen komen van gitaristen Jelle Agema en Demian Snel, met op de punt de frontman; het vormt een vlijmscherp geheel. Zeker, er zitten oneffenheden in het metaal van deze speerpunt, maar die geven het juist zo’n organische kracht, die je nooit op plaat kan vangen.

Terzij de Horde is fenomenaal deze avond. Aggressief, ‘in your face’, maar ook overweldigend en warm. Hoopvol? Ook hier in het halfduister, met spatjes licht vanaf een grote discobal op de wanden. Het emuleert het beeld van een vlammenzee op de cover van het album. We stoppen pas als zanger Joost zich, na een reeks uitbarstingen richting het publiek, ineen laat zakken op de vloer voor het podium, ontladen en uitgeblust van een gepassioneerde performance. Het geluid lijkt nog na te gonzen tussen de betonnen muren. Hulde, dit is waar zo’n prachtige locatie voor is.

Wil je nou meer van Terzij de Horde en Ggu:ll? We hebben gehoord ergens dat er misschien wel een split komt. Eigenlijk moet er wel een split komen, deze bands vormen een dodelijke combo. Maar je hebt het niet van ons, hè?