Terwijl in het atrium van Dynamo nog de reünie van het oude Dynamo Hardrock café aan de gang is, staat er een band uit die zelfde goede oude tijd op de planken in de grote zaal van het poppodium. Dat wil zeggen, lekker ouderwetse heavy metal.

Je kunt als band nog zo goed spelen, als het geluid slecht geregeld is stel je teleur. Dat overkomt helaas opener After All. Deze heren uit Brugge timmeren al maar liefst dertig jaar aan de weg. Dan wel niet geheel in dezelfde samenstelling, vocalist Mike Slembrouck kwam bijvoorbeeld de band versterken in 2017. Vooral in de hoge uithalen weet hij indruk te maken. Jammer dan, dat zijn vocalen in de mix verdwijnen.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Peter van der Wielen

Überhaupt klinken alle instrumenten vrij vlak en slecht op elkaar afgestemd. Dat maakt het moeilijk om het optreden goed op waarde te schatten. De zaal is nog vrij leeg omdat veel mensen nog aan het keuvelen zijn in het atrium, dus gelukkig zijn relatief weinig mensen getuige van dit debacle. De nadruk van de setlist ligt op het nieuwe album, ‘Eos’ met ‘The Judas Kiss’, ‘Demons Raging’, ‘Grand Illusion’, ‘Kindred Spirits’ en ‘Elegy For The Lost’. De enige nummers niet afkomstig van die plaat zijn ‘Rejection Overruled’ van ‘Waves Of Annihilation’ en ‘Parasite Within’ van ‘Dawn Of The Enforcer’.

Ik hoop dat het geluid bij het Zweedse Portrait beter zal zijn. Helaas blijkt dat al snel niet zo te zijn. Ook hier staan de vocalen heel slecht in de mix en is frontman Per Lengstedt nauwelijks te horen. Wat overblijft is vooral een blikkerig drumgeluid. Gelukkig staat Per zijn mannetje als het staat om coole heavy metal poses aan te nemen met zijn microfoonstandaard en is de old skool aankleding van de band gaaf. Zo is er in ieder geval wat te kijken wanneer het geluid niet om aan te horen is. Zo jammer dit!

Ik bid tot de metalgoden op een beter geluid bij Satan. Niet alleen zou het pijnlijk zijn voor deze legende in de New Wave Of British Heavy metal maar ook een teleurstelling voor het inmiddels wel in grote getale aangetreden publiek. Maar helaas. Ook hier is de zang moeilijk te verstaan en de podiumpraatjes van de sympathieke Brian Ross nog minder. Enige troost is dat een groot deel van de bezoekers al redelijk in de olie zit dus ze toch wel smaakt wat ze te horen krijgen. En wat ze te horen krijgen is een mix van ouder en nieuw werk met  ‘Blades Of Steel,’  ‘Break Free ‘ en  ‘Alone In The Dock’  van ‘Court In the Act’,  ‘The Doomsday Clock’ (Cruel Magic),  en van ‘Life Sentence’ de nummers ‘Testimony’ en het bijna gedateerde ‘Twenty Twenty Five’.

Brian doet uitgebreid verslag van zijn liefde voor de BBC-reeks Doctor Who en zijn behoefte aan een tijdreis via de Tardis. Daarnaast is er enige hilariteit als iemand in het publiek vraagt om een nummer van Brian’s andere band Blitzkrieg maar de vocalist aangeeft niet van plan is daar gehoor aan te geven. Na het optreden hangt Brian nog geduldig rond in de zaal om praatjes te maken met de aanwezige fans.

Vanwege het geluid was de avond niet erg gedenkwaardig, maar de amicale manier van doen van Brian en de sfeer in de zaal maakte gelukkig veel goed.