Het is al vaker gezegd en het blijft een inkoppertje: met een naam als Dutch Balls laat je al blijken dat je er per definitie niet op uit bent grote zalen te vullen, maar vooral lol wil trappen. Toch mag de band niet onderschat worden. Het zijn vier jonge mannen in de bloei van hun leven, die hun leven wijden aan het brengen van ´keihard-gasgeven-en-naar-de-tering-gaan-hardrock’. In 2016 brachten ze al een EP uit genaamd ´Raw & Tasty’, die zijn naam volledig waar maakte. Met bijbehorende overrompelende EP-release in Blue Collar Hotel leken ze helemaal klaar om de troon van Peter Pan Speedrock over te nemen.

Aan energie en enthousiasme is bij de mannen geen gebrek. Aan zelfvertrouwen evenmin. Dus hoe volg je zo’n entree in Eindhoven Rockcity op de juiste manier op? Het antwoord van Dutch Balls: door technischer, maar ook grootser te spelen. Er is meer dynamiek in het spel gegooid, waarbij ze niet alleen willen laten zien dat het spierballenspel is, maar dat ze ook best overweg kunnen met variatie in tempo’s. Was ‘Raw & Tasty’ dus echt geënt op het eerder benoemde motto omtrent hardrock, gaat de nieuwe EP ‘Madness’ er mee aan de halen om er een andere invulling aan te geven.

De eerste klanken van opener ‘WAR’ doen dit niet meteen vermoeden als de band je gehoor binnen dendert. Ze komen binnen zonder kloppen. Ze  slaan over op een nogal dansbaar tempo, om de power in het refrein terug te brengen met steviger, metal-achtig (stem)geluid. Zo dobbert het nummer tussen de twee stijlen en raken ze tegen het einde zelfs sterk in elkaar verweven. Vraag niet hoe, maar Dutch Balls doet het. Tweede track ‘Storms’ is er zo eentje waarbij je meteen een groot stadium voor je ziet en het publiek massaal met vuist en al mee ziet en hoort stompen. Tegen het einde van de track laten ze echter horen liever niet in het hokje ‘voorspelbaar’ geplaatst te willen worden.

Meest experimenteel, maar anderzijds traditioneel is de titeltrack wel te noemen. Het klinkt als een aaneenschakeling van verschillende ideeën voor gitaarriffs, die met altijd even lekker aan elkaar gekoppeld worden. Ongebruikelijk zijn de Pantera-achtige praatstijl vocalen, maar het past ze wel. Zeker als ze vervolgens het nummer tot een goed einde weten te brengen met flitsende gitaarsolo. De enige gitaarsolo op de plaat overigens, maar dat dit pas na een paar keer luisteren opvalt, spreekt voor de band.

Makkelijk hebben ze het zich niet gemaakt met afsluiter ‘Pacifist’ met een stuiterend gitaarstuk, waarbij het tijdens een live-show nog meer aan komt op technische timing en afstemming van de bandleden onderling. Verder leunt het nummer op die eerder besproken grootsheid en voegen ze een vleugje melancholie in de mix.

Met de EP ‘Madness´ neemt Dutch Balls een standpunt in: ze zijn er niet op uit om net als AC/DC jarenlang in dezelfde stijl muziek te blijven maken. Ze zijn jong, moeten nog jaren vooruit en houden van een beetje spanning, variatie en experiment. Dat houdt in dat ze soms iets minder gas geven, iets minder naar de tering gaan, maar het maakt de sound dynamischer. In dat opzicht had de titel ‘Raw & Tasty’ ook hier niet misstaan.