We zijn er weer bij op Dynamo Metal Fest. De tweede editie van het jonge Eindhovense metalfeestje vindt wederom plaats op de ijsbaan en is nog net wat drukker bezocht dan in 2015. Als je er vorig jaar bij was, dan weet je hoe leuk zo’n dag gaat worden.

Verbeterpunten vorig jaar waren de muntenkassa’s en de toiletten, die waren niet toerijkend voor de mensenstroom op de eerste editie. Daar heeft de organisatie gelukkig naar geluisterd en het is meteen te zien aan de bijzonder korte rijen. Verder goed eten en drinken, leuke spulletjes om mee naar huis te nemen en een geweldige sfeer met een opvallend hoog aantal Eindhoven Rockcity shirts (zijn wij weer trots op). Dit jaar ook met het frisse eigen biertje Langharig Tuig van Van Moll in de Biergarten, wat natuurlijk een te gekke naam voor een witbier is. Maar er speelden ook bands!

Foto’s: Paul Verhagen | Tekst: Guido Segers, Reno van der Looij

Extremities uit het eigen Eindhoven wist in april de DMF Band Battle te winnen en verdiende daarmee de openingsspot op het affiche. Hoewel we met een nog relatief jonge band te maken hebben, lijkt van podiumstress geen enkele sprake. De performance met een set vol stevige doch bij vlagen ook complexe metal is zeer volwassen en overtuigend. Zanger Thimo maakt indruk met zowel zijn gezongen als brullende passages. Terwijl de kunstijsbaan langzaam volstroomt krijgt de band steeds meer handen op elkaar en wordt het publiek vakkundig een half uurtje lang wakker geschud. (RL)

Het Noorse Audrey Horne laat met op de backdrop de voorzijde van een stevige Amerikaanse bak weinig illusies over hun muzikale koers. Stevige hardrock op ferm tempo, maar dit is een band met een bak aan ervaring in de doom en black metal hoek. Dat hoor je met flarden wel langs komen tussen de melodische hardrock door, maar Audrey Horne is en blijft sinds de oprichting in 2002 een band zonder gekke pretenties. Gewoon rocken en grooven zoals Thin Lizzy, Van Halen en Alice in Chains.

De praatjes van Torkjell Rød (aka Toschie) tussen de nummers door zijn niet altijd even sterk. De flauwe cannabis referenties kunnen dan ook niet op veel bijval rekenen vroeg in de middag, maar de nummers weten wel degelijk te pakken. Met een aardige discografie op de achterbank heeft de band genoeg muziek om een goede show neer te zetten. Songs als ‘Youngblood’ met de fijne melodische lijntjes raken de juiste snaren bij het publiek. Wie ook de juiste snaren raakt is gitarist Ice Dale, ook actief in progressieve black metal band Enslaved. Fenomenale partijen worden de ijsbaan opgepompt. Tegen de tijd dat we bij het slot van de set zijn, wordt er ook luid meegebruld met ‘Waiting For The Night’ door een geamuseerd publiek. (GS)

Het lijkt wel of Textures in het buitenland populairder is, dan in het eigen Nederland. Of heeft het met de afwijkende complexe progressieve stijl te maken ten op zichtte van de rest van de programmering vandaag. Het staat vooraan namelijk helemaal niet zo vol, maar dat houdt de band niet tegen om er vol op te klappen. De gelaagdheid met de dynamische details in de nummers van Textures vraagt bovendien om een top geluid. Ook dat laat wat te wensen over, waardoor de impact van de knappe “Meshuggiaanse” songstructuren niet volledig optimaal uit de verf komt. (RL)

Heel lang geleden is het niet dat Obituary Eindhoven onveilig wist te maken. De death metal helden uit Florida speelden namelijk de laatste Speedfest nog plat met hun mokerharde, diep groovende sound en vandaag lijkt het al snel op een herhaling bij daglicht. Zompige, beukende gitaarpartijen met een zwaar fundament van de ritmesectie en een band die er gewoon ongelooflijk veel zin in heeft. Je zou bijna vergeten dat hier eigenlijk Life Of Agony zou staan vandaag.

Met een geschiedenis van bijna 30 jaar achter zich en vijftig minuten om te spelen, weet de band een aardige portie top nummers neer te zetten, waar het publiek dan ook enthousiast op reageert. Al snel wordt het optreden een hoogtepunt van de dag genoemd en dat lijkt de drukte voor het podium ook wel weer te geven. Natuurlijk komen er ook nog de nodige tracks langs van het in 2014 uitgebrachte ‘Inked In Blood’, maar er is natuurlijk maar één waardige afsluiter van deze set en dat is ‘Slowly We Rot’ van helemaal terug in 1989. Die zal ook wel gespeeld zijn in 1991 toen de band op Dynamo Open Air speelde. Nog steeds onverslaanbaar, net als de band zelf. (GS)

Een band die zelfs 2 jaar eerder dan Obituary al op de Kunstijsbaan speelde was Sacred Reich. Een deel van het publiek dat vandaag rondloopt in de gevarieerde mensenmelange was toen vast nog niet eens geboren. Sowieso bracht Sacred Reich al zo’n 20 jaar geen nieuwe platen uit en dat hoor je live wel terug. Hoewel de nummers gewoon sterk zijn en de overtuiging absoluut aanwezig is, gaat het allemaal wat gemoedelijker en rustiger.

Phil Rind is veelvuldig aan het woord en moedigt het publiek aan om elkaar ook even te knuffelen. Het heeft zich niet geuit in nieuw materiaal (wat er ook waarschijnlijk niet meer in zit), maar betrokken bij de wereld om zich heen is de band nog altijd. Het geluid is prettig, maar met een ontspannen vibe en vooral plezier om het spelen en samenzijn an sich. Het werk van de band heeft fans voor het leven, die vaak gehuld gaan in vale shirts met jaartallen waarin smartphones en Pokémon nog onbekende fenomenen waren. Het geluid wil niet helemaal overkomen wat verder op het veld, maar dat blijf je houden. De bezoekers en de band lijken zich er geen moment aan te storen tijdens een set die vooral glans krijgt door de warme nostalgie. Fijne ouderwetse thrash metal en natuurlijk even los gaan op ‘Surf Nicaragua’. (GS)

Er is een merkwaardig groot aantal Pokémon jagende bezoekers op het terrein. Velen daarvan lijken dan ook te komen voor de Duitse band Powerwolf. Voor de wat meer traditioneel ingestelde bezoeker een mooi moment om wat te gaan eten. Powerwolf ziet er een beetje uit alsof de bandleden op een festival Ghost en Behemoth zagen spelen en daar iets mee wilden doen. Dus die twee looks in de cliché klopper, even draaien en dit is het resultaat. Dramatisch, over de top en net iets te theatraal voor degenen die net op Sacred Reich uit hun dak gingen. Het geluid is zo gepolijst en clean dat het meer als een voorstelling aanvoelt dan een bandje.

Dat gezegd hebbende, valt de kwaliteit van deze show niet te ontkennen. Dit is een geoefende en overtuigende band die precies weet hoe ze een grootste show neer moeten zetten. Met een laag synths overal doorheen en strakke, melodische gitaarlijnen kun je deze band in het rijtje plaatsen met Alestorm in 2015. Het mag dan wel minder authentiek aanvoelen, dit zijn de bands die het genre levend houden met een toegankelijke sound die een klik heeft met andere culture componenten uit het leven van de jongere luisteraar. Controversieel als het ook moge klinken, ergens was dit misschien wel de beste band van de dag als je alleen kijkt naar de manier hoe het hele ding in elkaar steekt. Aan het perfectionisme van deze heren kunnen veel bands een puntje zuigen. (GS)

De organisatie heeft voor deze editie van Dynamo Metal Fest goed gekeken naar de beginjaren van het festival. De aankondiging van Testament, voor het eerst aanwezig in 1987 op Dynamo Open Air (toen nog aan de Smalle Haven), laat een aanblijvende trant zien. Metal Church is nog zo’n oudgediende die in 1991 ook al eens aan mocht treden. De band bestaat al zo’n 36 jaar en mocht ooit nog Lars Ulrich verwelkomen op een paar repetities. De band mocht niet zo heel lang geleden zanger Mike Howe weer terug verwelkomen na een goede 20 jaar afwezigheid. In die vorm heeft de band weer een nieuwe studio plaat opgenomen die net uit is, getiteld ‘XI’. Ondanks dat het de oudste band op de poster is, lijkt het alsof deze mannen een injectie adrenaline hebben gekregen vandaag.

De venijnige vocalen van Howe nemen een centrale plek in het geluid van de band uit Seattle. Zet daar een strakke ritmesectie omheen en gitaristen die van scherpe gitaarlijntjes houden en je hebt de klassieke metal act staan die Metal Church in naam alleen al behelst. Het publiek lijkt deels in het dipje te zitten wat een verplaatsing naar de eettentjes als gevolg heeft, maar dat gaat de heren op het podium niet afremmen. Werkelijk waar, het klinkt alsof de band aan een tweede jeugd begonnen is met dat laatste album. Hoewel de muziek niet ver ligt van het geluid waar de band naartoe werkten in haar eerste decennium, is dat plezier hetgeen wat de band onderscheid van anderen met een heerlijk optreden. (GS)

Als At The Gates na ‘Slaughter Of The Soul’ er voor gekozen had om nooit meer wat te doen, dan was de band altijd bekend gebleven als één van de iconische grondleggers van de Gotenburg sound. Zo’n mysterieuze act uit een ver verleden. Maar At The Gates dacht daar dus net anders over en kwam in 2014 met ‘At War With Reality’ op de proppen. Dat werd de meest succesvolle plaat van de band en voor de tweede keer sinds de terugkeer staan ze in Eindhoven. Het geluid van de band moet je natuurlijk net liggen, maar een sensationeel optreden neerzetten lukt de Zweden uiteraard vandaag ook. Zanger Tomas Lindberg weet het publiek ook net een tandje meer opgewonden te krijgen en het feest net wat wilder.

Waar eerder de Florida sound met Obituary langs kwam met diepe grooves en een hoop kracht, hoor je bij At The Gates juist meer die klinische, cleane riffs en strakke lijnen terug. De melodie draagt de kracht van de band mee. Het zwaartepunt van de set ligt dan ook bij de succesvollere laatste twee platen, waarbij het merendeel toch echt van de laatste afkomstig is. Het is een krachtige show vol met meeslepende gitaarwerk en de typische, geschreeuwde vocalen van Lindberg die hij wellicht met de d-beat band Disfear verder geperfectioneerd heeft. De liefde wordt nog even verklaard aan death metal voor de band afrondt met twee nummers van die laatste plaat. We mogen hopen dat dit niet het laatste wapenfeit van de Zweden zal zijn. (GS)

En dan ben je, terwijl het zonlicht verdwijnt, plotseling in het gezelschap van rock’n’roll-royalty als Anthrax het podium betreed. De band mag zich bij de Big Four scharen en dat is niet niks natuurlijk! Vandaag mogen de New Yorkers het festival afsluiten en dat doen ze met tomeloze energie en het vertrouwde Anthrax venijn in de live performance. Joey Balladonna is lekker bij stem vanavond en laat zich horen waar nodig, want als al vroeg in de set ‘Caught in a Mosh’ wordt ingezet, zingt het publiek graag een heel stuk mee.

Het gaat dan ook helemaal los de hele set lang. Zelfs rolstoelen kunnen crowdsurfend naar de vangers in de barrière toe (hoewel dat al eerder gebeurde vandaag). In 2016 kwam Anthrax nog met een plaat op de proppen, getiteld ‘For All Kings’. De reviews waren niet zo vriendelijk, wat wellicht verklaart adat er maar 2 nummers in de set verwerkt zijn en wel helemaal aan het begin. Het goede daaraan is dat je na die nummers dus een volle set ouderwetse Anthrax krijgt met de krakers ‘Indians’ en ‘Anti-Social’. De plaat mag dan overkomen als die van een band die het wel goed vindt, live is het gewoon vol gas voor de heren. Gitaristen Scott Ian en Jon Donais staan dan ook geen moment stillen vliegen over het podium heen. Prachtig momentje is nog het Ronnie James Dio tribute met het nummer ‘In The End’. Heerlijk en een waardige afsluiter van weer een fenomenaal gezellig festival. (GS)

Dynamo Metal Fest biedt je niet de nieuwste namen en veel oude rotten, maar die staan daar niet omdat ze toevallig ooit eerder deze festivalweide mochten vermaken. Die staan er omdat ze steengoed zijn, ook in 2016 weer. Het is ook wederom die bijzondere sfeer, welke je alleen hier vindt. Als je over een paar weken mensen spreekt hierover, zullen ze je zeggen dat het fantastisch was (ook al hebben ze geen enkele band gezien).

Afterparty (onofficieel)

Of was het niet helemaal afgelopen? Voor degenen met een lange adem is het afzakken naar het Blue Collar Hotel voor meer leuks. In ieder geval gaat er nog opgetreden worden door één band, maar wie weet krijgen de artiesten van overdag het wel op hun heupen voor wat extra’s. Dat geldt in ieder geval niet voor de heren van Audrey Horne en At The Gates, die zich comfortabel op het terras genesteld hebben. Die gaan nergens meer heen, behalve naar bed ergens veel later.

Op het podium binnen staan echter de Metal Factory meiden van Sisters Of Suffocation klaar voor een vuige pot death metal. De dames schudden even iedereen wakker met hun stevige sound en de intimiderende performance van vocaliste Els Prins. Energiek en ongelooflijk strak zijn termen die bij de sound van deze dames passen. Het is dat laatste biertje of shotje van de dag dat je toch nog even moest hebben. Het is een gezellige afsluiter van een bijzonder mooie dag, waar de grenzen tussen dat grote podium, muzikanten en fans even helemaal weg is.