De vijfde editie van Dynamo Metalfest heeft een primeur. Voor het eerst in haar geschiedenis opent het festival twee dagen de poorten van de kunstijsbaan in Eindhoven. Aangezien het festival meerdaags is, wordt om de hoek ook een camping toegevoegd aan Dynamo Metalfest. Voor de rest is het een herkenbaar feestje, zoals we ook de vorige jaren hebben beleefd; één podium, een veld vol metalheads, bier en een uitgebreide catering. Lekker overzichtelijk. Hoewel wat minder druk als bij de voorgaande edities zit de sfeer er gedurende twee dagen prima in. Bij het opengaan van de poorten op vrijdag vallen ook direct de posters voor de 2020 editie op. Wederom zal het festival twee dagen gaan duren en de eerste bevestiging is ook een feit: Sepultura zal aantreden en de early bird ticket verkoop is inmiddels gestart. Zet dus 17 & 18 juli 2020 maar in de agenda.

Foto’s: Bram Geurts | Tekst: Yme van Galen / Reno van der Looij

Voor de doornsee metalhead is lomp beukwerk op de spits van het programma als ochtenddauw in de ochtend: lekker fris en het fluistert wat optimisme in voor de rest van de dag. Jungle Rot is dan de beukmachine die dat voor zijn rekening neemt. Het geheel heeft veel weg van thrashmetal met een nog lager, lomper en vooral smeriger geluid, daarmee gooit de Amerikaanse band al vroeg dynamiek in de sfeer. Aangevuld door de stevige groove die er af en toe in wordt geknald verbindt Jungle Rot met het publiek.

Waar folkmetal bands door middel van een wat gekaderde formule snel monotoon kunnen klinken is de negenkoppige groep vanaf de moment dat ze het podium betreden niet één keer eentonig. Eluveitie laat zien dat de kruising van genres geen beperking hoeft op te leveren, zo zijn ze zelf erg vrij in de materie. Grunt-ondersteunde beatdown stukken, duets, de zangeres die solo gaat, het is ze allemaal thuis. Ook kan het wel eens overkomen dat je gewoon vergeet dat er negen man op het podium staat omdat de mix en afwisseling van instrumenten erg georganiseerd en overzichtelijk is. Een show van Eluveitie stopt je vol met melodieën die je aan euforie laten proeven, afgewisseld met een goede dosis strakke metal. Ze verzegelen de set met ‘Inis Mona’ om iedereen met het ultieme ‘feelgood’ gevoel achter te laten. (YG)

 

Originaliteit, technische hoogstand, aanstekelijkheid, diversiteit, een compleet uitgedachte show, Avatar heeft het allemaal. Ondanks dat die ingrediënten ze op papier al aan de top zou kunnen brengen doet dat het niet, althans, nog niet. Het is net als authentieke freakshow waarbij mensen in eerste instantie niet echt weten of ze zich nu ongemakkelijk of gefascineerd voelen, maar je moet dan iets met zo’n gevoel. Ondanks deze controversie blijkt al vrij vroeg in de set dat de Zweedse metalband al veel fans voor zich heeft gewonnen over de afgelopen paar jaren, en dat enthousiasme blijft in een rechte lijn toenemen door de set heen. De simultane windmolengroep wordt hun eigen teksten voorgezongen en de bandnaam galmt door het Ijssportcentrum. De harde stukken hakken er flink in en ook de melodieuze en cleane stukken slagen in hun taak. Avatar weet haar aparte sfeer met verve te integreren voor de headliner van de vrijdag, dat klikt en maakt indruk. (YG)

 

Dan wordt de muur van Marshall versterkers het podium op gerold voor Airbourne. Om dan zelf ook maar even niks nieuws te benoemen: Airbourne brengt niks nieuws in de muziek. Daarbij is de band levend bewijs dat dat dus helemaal niks uitmaakt, want zij weten maar al te goed hoe je een degelijk feestje bouwt. De songs zijn catchy, stuiterend, scheurend en vooral gewoon lekker Rock’n’Roll met een stuk meer body dan je gewend bent van het genre. Wat de band uniek maakt is de pure toewijding en de energie die erin wordt gestopt om de avond tot een hoogtepunt te brengen. Er zijn natuurlijk meerdere bands die een flinke dosis energie overbrengen, maar Airbourne geeft die energie echt alsof ze dit niet drie keer per week doen. Er is geen persoon die zich niet laat meeslepen door die ambitie van de band en zo staan het publiek en band in een wederkerige verhouding aan de sfeer te tillen om deze alsmaar hoger te krijgen. Je kunt het niet veel mooier krijgen dan dat. (YG)

 

Op zaterdag moeten de liefhebbers van “kiwi metal” vroeg op. Alien Weaponry uit New Zeeland staat op het wel erg vroege tijdstip van 11.25 uur geprogrammeerd. Uiteindelijk blijkt dit best een slimme zet, aangezien het zo vroeg op de dag tijdens de vorige edities nog nooit zo druk is geweest. De reden is ook niet zo vreemd aangezien de reputatie van deze 3 jonge gasten vooruitsnelt. De debuutplaat staat vol moderne, goed in het gehoor liggende metal. Voeg daar wat tribal achtige moari geluiden aan toe en je hebt gewoon een originele band te pakken. Ook live staat het als een huis en al snel is de eerste moshpit een feit. Gevolgd door een wall of death en gezamenlijke headbang polonaise. Alien Weaprony gaat onverstoorbaar verder in de korte tijd die ze is toebedeeld met prima uitvoeringen van onder andere ‘Rū Ana Te Whenua’ en ‘Holding my Breath’. Dat is nog eens lekker wakker worden. (RL)

Het contrast met het navolgende Tribulation kan bijna niet groter. Zowel in muzikaal opzicht alsmede qua performance en uitstraling. De songs zijn duister en kennen veel diepgang. De gelaagdheid van de muziek komt gelukkig uitstekend uit de PA. Met ‘The Lament’ en ‘Nightbound’ speelt de band al vroeg in de set de meer toegankelijkere in het gehoor liggende tracks van het meest recente ‘Down Below’ album. De combi van stevige riffwerk en bluesy solowerk pakt ook live geweldig uit. Het enige wat je er op kunt aanmerken, is dat deze band eigenlijk in het donker hoort te spelen en niet in de vrolijke zon. Wat dat betreft past Armored Saint veel beter tijdens de middag. Thrashy riffs, een uitstekende zanger en veel energie nemen het podium in. De inmiddels toch ook op leeftijd zijnde John Bush laat horen dat hij toch wel bij de betere zangers van het genre toebehoort. Wat kan deze gast zingen zeg. Met zijn zang trekt hij Armored Saint ook uit de middelmatigheid en naar eredivisie niveau. Maar ook instrumentaal staat het Amerikaanse metalinstituut als een huis. Niet eens zo heel gek als je gasten van het kaliber Joey Vera in je gelederen hebt. (RL)

Tja, wat moeten we nu vinden van Phil Anselmo and the Illegals. Tof dat de beste man een best-off set met Pantera songs ten gehore brengt. Hij doet dat alleen niet met de meest strakke band om zich heen. Maar wie kunnen nu originele Pantera members Vinnie Paul (R.I.P.) en Dimebag Darrell (R.I.P.) ook vervangen? Bovendien is zijn attitude wel een love or hate gevalletje. Wat een arrogantie straalt Anselmo toch weer uit. Het optreden krijgt wel onbedoeld iets episch over zich op het moment dat het werkelijk met bakken uit de lucht komt vallen. Hagel en regen wisselen elkaar af. Een deel van het publiek blijft dapper staan en gaat helemaal los op de klassiekers, maar voor de rest komt de overkapping van de IJsbaan nu wel heel goed uit. Max Cavalera mag tijdens de classic ‘Walk’ ook nog een potje meebrullen, leuk, maar het voegt niet zo heel veel aan de set toe. (RL)

 

Vervolgens mag Max Cavalera met zijn eigen Soulfly een setje ‘jump da fuck up’ metal verzorgen. Het songmateriaal is weinig verheffend te noemen, maar het werkt wonderwel voor het volle veld. Hoewel niet alles even strak wordt uitgevoerd gaan tracks als ‘Back to the Primitive’, ‘Bleed’ en ‘Prohecy’ erin als zoete koek. Nadat vervolgens de laatste buien zijn opgelost, dreigt er toch weer een donkere wolk over veld te trekken. Deze wordt alleen een stuk beter verwelkomt, aangezien deze duisternis namelijk het terrein op wordt gegooid door de Engelse deathmetal band; Carcass. Zonder te pauzeren of ook maar iets aan interactie met het publiek te zoeken, laten zij zien waarvoor ze naar Eindhoven zijn gekomen, om snoeihard het veld kapot te spelen. Met het afsluitende ‘Heartwork’ als hoogtepunt is deze missie zondermeer geslaagd. (BG)

Voordat Steel Panther het podium op komt, is het al duidelijk dat er genoeg mensen voor hen komen. Panterprint broeken, pruiken, haarbanden en andere typische kledingstukken tonen een herkenbaar beeld. Als enige glammetal band van het festival zijn ze niet eens misplaatst. Zoals elke keer zetten zij een solide show neer, met ingestudeerde grapjes, een groep vrouwen op het podium en een Crazy Train cover – inclusief Ozzy zelve! – krijgt Steel Panther het publiek goed mee. De eenvoudige meezingers worden dan ook door het grootste deel van het publiek meegeschreeuwt, zelfs bij de nieuwe single ‘All I Wanna do is Fuck’. De formule van Steel Panther wordt nog steeds goed ontvangen. (BG)

Na de komische en luchtige set van Steel Panther, komt Arch Enemy het festival in stijl afsluiten. Daarbij besluiten zij spreekwoordelijk direct maar het podium maar af te breken. Voor een flinke groep aanhangers is dit de ideale afsluiter, maar toch verlaten inmiddels ook reeds de nodige bezoekers het terrein. Dat Arch Enemy hier verder niet naar omkijkt, is te merken aan de krachtige en strakke set die ze neerzetten. Waar ze zich ook niets van aantrekken is de kritiek dat ze reeds voor de 2e keer hier als headliner staan een zwaktebod zou zijn. Met een retestrakke set, een energieke Alissa White-Gluz, stageprops en flink wat vuur is dit voor velen een prima afsluiter van Dynamo Metalfest 2019. (BG)

Meer foto’s vind je in het album op onze Facebook pagina.