Het is wel duidelijk dat vandaag de kaartverkoop nog minder is dan de vorige dag. Toch zijn er redelijk wat vroege vogels meteen bij de opening van het terrein bij. Soms onder het genot van een bekertje koffie maar ook vaak onder het motto ‘het is altijd ergens twaalf uur’ met een skullpul bier.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

HIPPOTRAKTOR vertrouwt ons toe dat dit zeker de vroegste show is die ze ooit hebben gespeeld. Nou, de heren hebben duidelijk genoeg koffie gedronken vanmorgen want de show vlamt! Vocalist Stefan de Graef zingt grotendeels met zijn gelaat gericht naar de zijkant van het podium wat iets van een mysterieus effect heeft. Bovendien, als hij zich naar het publiek richt, is de impact des te groter. Tussen de zangpartijen is het geweldig om te zien hoe hij als een bezetene headbangend over het podium zwalkt of op de grond stampt. Wat een energie. De combinatie met die vocals en die van gitarist Sander Rom zorgt ervoor dat er een continue spanningsboog door de nummers loopt. De enorm gelaagde opbouw van de songs, die van meeslepend en hypnotiserend naar agressieve uitbarstingen gaat is fantastisch. Eén van mijn favoriete bands van de dag.

Het voelt niet helemaal terecht om Left To Die een Death coverband te noemen. Tenslotte maakten gitarist Rick Rozz en Terry Butler deel uit van the real deal. En dat hoor je zeker wel terug, hoewel heel soms het gitaarwerk een klein beetje minder strak klinkt. De brute brul van Gruesome en Exhumed’s Matt Harvey en zijn sympathieke podiumpresentatie maken dat echter wel goed. Het is ook opvallend druk voor het podium als je kijkt naar het tijdstip. Ik zie vele old school fans enthousiast en hard meebrullen met nummers als ‘Open Caskets’ en deep cut ‘Choke On It’.

Ons eigen Nederlandse Martyr vertegenwoordigt de ouderwetse heavy metal vandaag. En verdorie, wat hebben de mannen er zin in vandaag! Mainstays vocalist Rop van Haren en gitarist Rick Bouwman worden perfect bijgestaan door de jongere gitarist Justin Schut, bassist Vinnie Wassink en drummer Elwin Molenaar. Het is een genot om te zien hoe laatstgenoemde al drummend ook gewoon de nummers meezingt. Rop is een showman pur sang. De fotografen kunnen rekenen op een boks van hem én prachtige plaatjes door zijn poses. Hij komt van het podium af om ook even kennis te maken met het publiek. Even later gaat een fles van Rick’s geliefde Jagermeister het publiek in. En dan verschijnt de Magere Hein met een kruikje bloed bij de barrier. Iedereen op de eerste rij, ik inclusief, wordt daarmee gezegend. Dus voor iedereen die zich afvroeg waarom sommige bezoekers bloed op hun hoofd leken te hebben… Daarom dus.

De show van occulte stoner-doom band Green Lung mag bijzonder worden genoemd. Naast groovy, heavy riffs is er ook ruimte voor ingetogener spel. Het theatrale, Hammer Horror aspect zorgt voor een mysterieus sfeertje. De vergelijking met Ghost komt nog wel eens voorbij, en op zich kan ik dat wel begrijpen, mede ook door het stemgeluid van vocalist Tom Templar. Echter de ABBA elementen maken hier plaats voor een meer pagan karakter. Die elementen zijn voor een festivalshow wellicht wat te uitgesponnen. Links en rechts verliezen wat mensen de aandacht voor de band en gaan aan de babbel. De band heeft echter het perfecte nummer om hen weer bij de les te krijgen. Nadat het publiek wordt verleid om “hail Satan” te roepen wordt de stevigere oorwurm ‘Let The Devil In’ ingezet.

Nog een death metal band? Jazeker, maar wel een hele goede: het Belgische Carnation. Geschminkte vocalist Simon Duson heeft een dijk van een stem en hoewel de alom bekende HM-2 sound er dik boven op ligt klinkt het niet enorm old school. Er zit net wat te veel melodie, net wat te veel groove in de nummers om onorigineel te zijn. Daarnaast wordt er gewoon verdomd strak gespeeld.

Na het death metal geweld is wat progmetal wel lekker. Soen is zonder meer één van de snelst groeiende bands in dat genre. Vocalist Joel Ekelöf weet te overtuigen met zijn mooie heldere stem. De ingenieuze riffs laveren van bedwelmend naar harder, de drums zijn van een hoogstaand technisch niveau. Kortom, een masterclass moderne prog!

Voor hen die nog niet genoeg heavy metal hebben gehoord bij Martyr is er het Amerikaanse Eternal Champion. Onlangs zagen we ze nog in Dynamo waar we matig enthousiast waren vanwege het teleurstellende geluid. Dit keer is dat gelukkig dik in orde en komt de stem van Jason Tarpey wel lekker tot zijn recht. Hoewel het voortdurende “oeh” geroep op den duur lichtelijk op de zenuwen begint te werken. Verder lekker optreden, vuisten in de lucht, fijn headbangen op het type metal waar het allemaal mee begon.

Het is zoals vorig jaar weer gelukt om een lading thrash helden op het podium te krijgen onder de naam Bay Area Interthrashional voor een uniek optreden. We zien op het podium (hou je vast): Matt Camacho, Norman L. Skinner, Craig Locicero, Chris Kontos (Forbidden), Becky Baldwin (Mercyful Fate), Ted Aguilar (Death Angel), Harald Oimoen (D.R.I), Michael Gilbert, Bill Bodily, Eric AK en Steve Conley (Flotsam & Jetsam), Mikey Doling (Soulfly, Channel Zero), Daniel Dekay (Exciter) en  Tall Baloff. Dat deze mensen het leuk vinden om met elkaar te spelen is wel duidelijk. Het kan niet anders of het moet ook backstage gezellig zijn geweest. Op het podium wordt hun feestvreugde verhoogd door een heuse biertap. Regelmatig lopen ze dan ook met een skullpul in de hand. In verschillende samenstellingen spelen ze thrash klassiekers als ‘Bonded By Blood’ (Exodus), ‘Metal Militia’ en ‘Seek ‘n’ Destroy’ (Metallica). Een genot voor elke thrash fan.

Unto Others gaat op de Kink Distortion Stage meteen lekker van start met het catchy ‘Nightfall’. Mooie keuze! Wat volgt is een heerlijke set waarbij geraffineerd goth en new wave met metal wordt gecombineerd. Fans van The Cure, Joy Division en Type O Negative komen daarbij prima aan hun trekken. De band is duidelijk ook populair bij het vrouwelijke goth publiek die we in grote getalen voor het podium vinden. Helaas blijft een ander groot deel van de bezoekers wat op de achtergrond. Vinden ze het niet metal genoeg? Jammer, want de goede luisteraar hoort ook een rauw randje in sommige riffs en de spaarzame, maar ruige schreeuwen van frontman Daniel Franco.

Skindred is nog zo’n band die niet voor elke metalfan geschikt is. De mix van reggae en rap met (nu) metal is niet bepaald Bay Area materiaal. Toch weet boegbeeld Benji Webbe er een feestje van te maken. Dansbare nummers als ‘Nobody’, ‘That’s My Jam’ en absolute knaller ‘Gimme That Boom’ zorgen voor genoeg beweging bij de liefhebbers van een feestje.

Wat ging die pit hard bij Bodysnatcher! Daar leent de deathcore van deze mannen uit Florida zich dan ook prima voor. Af en toe vliegt iemand van de moshpit in de voorste rijen om te crowdsurfen. Gelukkig is de vangploeg paraat om hun bodies te eh… snatchen. Dat Bodysnatcher het hart op de juiste plaats heeft blijkt wel uit de shout naar Guts No Glory, dat weer op het festival aanwezig was om geld in te zamelen om wensen mogelijk te maken voor mensen met kanker en hun mantelzorgers. Daarnaast wordt ‘Murder8’ opgedragen aan mensen die iemand verloren aan een drugsverslaving. Ik verwacht overigens wel dat na deze show wat moshers behoefte hebben aan een pijnstiller.

Op het gebied van niet ieders hardcupje bier spant Igorrr de kroon. De Bay Area aanhangers spreken van een vreselijk optreden, meer avontuurlijke muziekliefhebbers vinden het geweldig. Het is niet vreemd, want breakcore beats, een operazangeres én snoeiharde black metal geserveerd op één bord is natuurlijk wel even zware kost. Persoonlijk vind ik het één van de beste optredens die ik van deze Fransman en zijn gevolg heb bezocht. Vooral sopraan Marthe Alexandre heeft naast een geweldige stem ook een super podiumpresentatie.

Ik stelde me niet heel veel voor van Nestor, maar deze Zweedse rockers blijken een aangename verrassing. Opgericht in 1989 maar teruggekeerd in 2021 zitten ze duidelijk weer vol energie. Lekker catchy en melodieus is het een perfect bruggetje tussen het avant garde geweld van Igorrr en de headliner die volgt.

Die headliner is natuurlijk legendarisch. Saxon is één van de grondleggers van de New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM). Bezoekers die onderhand weer toe zijn aan wat traditionelere metal komen ruimschoots aan hun trekken. Het is een uitgebreide set met maar liefst 15 nummers uit de rijke discografie van de Britten. Alle klassiekers zoals ‘Wheels Of Steel’, ‘Denim and Leather’ en ‘And The Band Played On’ komen voorbij. Al zo’n beetje zo lang actief als ik oud ben presteren ze nog steeds op hoog niveau. Respect voor de sympathieke vocalist van het eerste uur Biff Byford. Niet alleen is hij nog steeds gezegend met een aardige bos lang haar, zijn stem klinkt nog steeds als een klok. Het is prachtig om te zien hoe jong en oud nog steeds van deze band weet te genieten. Een mooie afsluiter van een festivaldag die ons heeft laten zien dat metal een enorm gevarieerd genre is en voor alle leeftijden wat te bieden heeft.

Al met al hebben, naar mijn mening, de mensen die dit jaar oversloegen toch wat gemist. De namen waren misschien wat minder groot, maar dat werd goedgemaakt door de diversiteit en de gezellige sfeer.