Eek-A-Mouse leeft nog (op) in de Effenaar
Op een doordeweekse dag, zo net tegen het weekend aan, een goede reggae bezoeken kan gewoon in Eindhoven. Eek-A-Mouse keert na lange tijd terug in de Effenaar en dat mag gevierd worden.
De professionele carriere van de Mouse (echte naam Ripton Joseph Hylton, wat gewoon iets minder cool klinkt) spant inmiddels een dikke veertig jaar. Dus we mogen de beste man inmiddels een legende noemen in de reggae wereld. De laatste jaren werden helaas nogal overschaduwt door controverse, rechtzaken en een vlucht naar Paraguay, maar vandaag is ie weer gewoon live te zien. De Effenaar werkt hiervoor samen met Reggae Sundance, dus dan weet je dat het goed zit.
Opener is Vince Irie, die je misschien nog kent van The Voice in 2014, waar hij een aardige performance neerzette. De Arubaanse muzikant mag dan niet de Jamaicaanse vibe pakken, de Caribische tonen brengt hij zeker mee met een paar eigen nummers op akoestische gitaar en een medley van ‘Wonderwall’ en ‘Stir It Up’. Hoewel het publiek er niet heel veel aandacht aan lijkt te besteden, zet Vince zijn beste beentje voor en krijgt hij toch iedereen aan het zingen. Dat laat wel zien dat deze jongen een artiest is die weet wat hij wil.
Na een tijdje ombouwen en de klanken van UnitedSounds is er nog een extra openingact. Deze stond niet op de poster en velen zullen denken dat daar geen inkt aan verloren is. Zich niet bewust zijnde van het feit dat Vince Irie net heeft opgetreden, introduceert de beste jongen zich als ‘de support act’. Hoewel met overtuiging gepresenteerd is de hiphop van de artiest uit Springfield, wiens naam ik helaas niet kan terugvinden, ver verwijderd van de zonnige deuntjes die het publiek verwacht. De gespannen, donkere beats doen meer denken aan de wat meer Noordelijke ’trap’ hiphop stijl, waar deze jongeman dan overheen rapt. Echter bevat de muziek zijn vocalen al, dus is het meer een geavanceerd playbacken. Het publiek trekt het ook niet al te best en snel verdwijnen mensen naar de lobby om dit geluid te ontvluchten.
Als het soundsystem het weer overneemt komt het publiek weer snel terug de zaal in om een dansje te wagen. Een onmiskenbare geur mengt zich tussen de bezoekers. Er is een aardige opkomst en nog steeds druppelen er mensen binnen. Als de band dan opkomt en de eerste noten inzet, is de focus ook volledig op het podium. Eek-A-Mouse heeft nog een crewlid bij dat hem even aankondigt, waarna hij wijfelend het podium opkomt. De boomlange zanger heeft een jasje en een kekke hoed op, maar wat vooral opvalt is dat hij bijzonder mager is en er toch echt flink wat ouder uitziet. Zouden de laatste jaren dan toch hun tol geëist hebben? De set begint wat ingetogen, met een moeilijk verstaanbare Eek als zwierige man van elastiek die over het podium klost. Het wil niet meteen sprankelen.
Toch lijkt de Jamaicaanse zanger zich te voeden met de energie van het publiek en gaat hij net een tandje harder en krijgt er steeds meer zin in. Handen schudden, in de camera van een telefoon zingen (zelfs als mensen de lamp gewoon aan laten staan). Eek is er voor de fans vandaag en met zijn befaamde zwierigheid en compleet losjes gaan we door de set heen. De band heeft het duidelijk enorm naar de zin en het speelse samenspel is een genot om te zien. De muzikanten voelen elkaar en hun frontman perfect aan, wat zorgt dat alles spontaan en ongekunsteld aanvoelt. Dat lijkt het ook te zijn overigens.
Natuurlijk komen de favorieten langs, zoals het geweldige en onvergetelijke ‘Wa-do Dem’, waar iedereen lekker mee mag zingen met Eek-A-Mouse in de befaamde singjay stijl, ergens tussen het ’toasten’ en zingen in. Zelfs het vertrek van het podium, na een encore, is een spektakel bij de ontketende Eek-A-Mouse, die het publiek uitdaagt met “Do you want the mouse to go? Do you wan the mouse to play?”, wat hij met een zware stem zingt. Hij raadt eenieder aan om veilig te rijden en vooral een jointje voor hem te roken en met een vlotte tred verdwijnt de legende van het podem na een levendige en ongekend gezellige show.
Follow Us