In een uitbundig Dutch Design Week vierend Eindhoven is het eigenlijk ook een prima plan om eens lekker de andere kant op te gaan en de heidense goden van weleer in het zonnetje te zetten. Althans, dat is het plan in Dynamo, waar maar liefst 4 pagan metal bands op het podium zullen staan. Een beetje design-moe laten wij, en met ons een aardig aantal anderen, ons dat geen twee keer zeggen.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

De eerste band die deze avond gaat spelen is het Amerikaanse Helsótt. Met een Scandinavisch aandoende naam, een Keltische tribal in het logo, een beeld van piramides, voelt de hele shtick van de Californische band een beetje aan als een cultureel stukje potpourri. Dat dan weer uitgesprenkeld over een redelijk kan en klare set death metal, die in ieder geval erg Amerikaans aanvoelt. Waar pagan metal het vaak goed doet op basis van een stukje authenticiteit, kan ik die niet echt vinden in het geluid of het thema van deze band. “This song is not about unity, this is ‘Cessation”, brult zanger Eric Dow. Niet zwart, maar wit dus. Cool. De rest van de set vraag ik me af op welke renaissance fair hij een leren armbeschermer gekocht zal hebben met een glazen flesje verwerkt in het impact oppervlakte. Ondertussen klinkt het refrein van ‘Slaves and Gods’, van het album ‘Slaves and Gods’. Dat gaat ongeveer zo: “Slaves… and Gods!”. Mijn punt is wel gemaakt denk ik.

Waar de Amerikanen het van hun enthousiasme moesten hebben, is dat bij Enisum bijna niet te voelen. Dat hoeft ook niet, want de band uit Arpitanië (de westerse Alpen) leunt vooral op een atmosferische, meeslepende sound die de zaal helemaal vult. De microfoon aan een boompje is een leuk detail dat bij de vibe past van de band. Hun laatste plaat ‘Moth’s Illusion’ kwam dit jaar uit en stiekem doen deze heren al een tijdje mee. De thematiek draait echter meer om de natuur en het landschap en dat voel je in de grootse gitaarpartijen en de ijzingwekkende krijsen. Deze Italianen zetten zeker een overtuigende set neer vandaag, met het stukje serieusheid dat toch eigenlijk pagan metal onderscheid van folk metal (discutabel punt natuurlijk, er zijn meer dan genoeg serieuze folk metal bands).

Wat er nou precies met Finsterforst misgegaan is, dat zal gissen blijven. De band heeft de accordeon een paar jaar terug laten vallen uit hun arsenaal en dat gat is nooit echt opgevuld. Het podium attire zijn nu zwart-geel geblokte bloesjes, waardoor dit een hoog hipstergehalte krijgt en weinig meer van die authenticiteit heeft. Nu verloor de band veel crediet met de EP #YOLO uit 2016, maar er staat toch zeker een solide rockmachine op het podium.

Veel rook en poses, maar ik moet zeggen dat die accordeon een gemis blijft in het geluid van de Duitsers. Goed, daar mag eenieder het mee oneens zijn, maar als je ineens je friet krijgt zonder mayonaise, terwijl je weet hoe ’t met smaakt, dan kan je niet zomaar terug natuurlijk naar droge friet. Er wordt lekker gezwaaid met de haren en ook hebben we nog een Heidevolk guest performance van Lars Vogel op ‘Zerfall’, van de gelijknamige EP uit 2019. De sfeer zit er in ieder geval lekker in op dat moment.

De Letse pagan metallers Skyforger draaien echt al lang mee. Hoewel de productiviteit van de band niet zo hoog ligt, was ‘Senprūsija’ uit 2015 een ijzersterk album. Gesterkt met doedelzakspeler en fluitist, komt er dan ook veel werk van deze plaat langs. Zanger Peteris Kvetkovskis legt, soms met wat horten en stoten, graag de origine uit van de nummers. Zowel de mythen die op de plaat ‘Kurbads’ te horen zijn als historische songs als ‘Latviešu strēlnieki’ krijgen dus een korte introductie, die het publiek enthousiast aanhoort. Enkele enthousiaste fans stuiteren rond voor het podium en veel Letse bewoners van de regio snellen toch altijd toen om hun nationale metalhelden live te zien. Qua zang laat Kvetkovskis vaker bassist Edgars Grabovskis het stokje overnemen en dat is een verrijking voor de set. De zware stemv an de tweede man geeft een contrast in de set die met een uur toch veel te snel voorbij lijkt te gaan. Gelukkig zijn de Letten de flauwste niet en wordt ‘Migla Migla Rasa Rasa’ als afsluiter ingezet. Eigenlijk een redelijk statische folksong, maar vandaag een perfect slot van de avond.