“Afgelopen jaar gaf Graham Nash aan, nooit, maar dan ook nooit meer met David Crosby te zullen samen werken. Nou, dan ligt hier voor ons de kans.” Grapt Bertolf Lentink het halverwege de show. Stiekem schuilt er een kern van waarheid in dit grapje, want nog nooit kwam een groep muzikaal zo akellig in de buurt van the real thing.

Déjà vu van Crosby Stills Nash & Young geldt als een van de beste platen ooit gemaakt. Dat komt mede door de complexe en adembenemende samenzang van de 4 heren op plaat. Een hele kluif om dit werk identiek na te spelen. Toch doet Her Majesty dit al geruim een jaar met een erg succesvolle theatertour.

Her Majesty is een 5 koppige band bestaande uit (ex)leden van oa Daryll-Ann en Bertolf. Voor de huidige Déjà vu tour deden ze een tour die zich voornamelijk richtte op Abbey Road van The Beatles. Maar om Her Majesty een tribute-band te noemen doe je ze eigenlijk te kort. Geen van de muzikanten is er op uit om hun muzikalen helden exact na te spelen zoals een tribute band dat doet. Dat valt op aan de anekdotes die tussen de nummers worden verteld. Deze weten het meest te raken wanneer het om persoonlijke verhalen over de Amerikaans/Britse supergroep van weleer gaat. Vooral het verhaal van Jelle Paulusma over hoe hij als punker via zijn hippiezus in contact kwam met de muziek van Neil Young is erg sterk/maakt t helemaal af.

Wat meteen opvalt is de sterke opbouw van de show, want Her Majesty begint waar Crosy Stills Nash & Young ook startte; zonder Neil Young. De leuke uitleg over het onstaan van Crosby, Stills & Nash in You don’t have to cry en Helplessly Hoping als set opener. Ook worden andere bands belicht met oa uitvoeringen van The Hollies (On a Carroussel; Graham Nash), The Byrds (Eight Miles High; David Crosby) en Buffalo Springfield (For What it’s Worth; Stephen Stills/Neil Young).

Dan is het tijd voor meesterwerk Déjà vu dat integraal en exact volgens volgorde van de plaat wordt gespeeld. Absoluut hoogtepunt is Almost Cut My Hair waarin Bauke Bakker zijn kwaliteiten als zingende drummer laat zien; wat een uithalen en wat een passie weet hij in zijn drum en zangwerk te leggen.

Na de pauze volgt kant b met titeltrack Déjà vu. Bassist Dirk Schreuders toont in dit nummer dezelfde virtuositeit en eigenwijsheid die sessie-muzikant Greg Reeves ook op het podium gehad zou hebben. En tijdens 4+20 weet Diederik Nomden de, toch al stille zaal, helemaal muis-stil te krijgen. En dat in Eindhoven. Tijdens een show in concertsetting.

Omdat Déjà vu wat aan de korte kant is, volgen na alle nummers van de plaat nog 5 logische toevoegingen. Vooral Ohio, een protest lied geschreven naar aanleiding van het Kent State-bloedbad, weet het publiek te raken.

Als toegift is er gekozen voor Blackbird van The Beatles. Dat maakt het circeltje voor Her Majesty rond waar zij ooit begonnen met covers van The Beatles. Een mooie afsluiter van een nostalgische avond.