Als je verlegen zit om een stukje live muziek, hoef je je in Eindhoven vrijwel nooit te vervelen. Soms moet je echter wel even iets verder om je heen kijken dan naar wat normaal gesproken binnen je comfort zone ligt. En zeker op een plek als Popei, met veel laagdrempelige (lees: gratis) optredens, kun je daarvoor goed terecht. Popei zet zich ook nog eens in om nieuwe aanwas in de lokale scene vooruit te helpen, en dat dat prima werkt bewees Embrace the Waves dit weekend. Hun show was aangekondigd als ‘single & drummer release’. Degenen die kwamen om een drummer in het wild uitgezet te zien worden, werden jammerlijk teleurgesteld, maar het tegendeel is waar voor de muziekliefhebbers.

Tekst: Des | Foto’s: Bram van Dal

Om de avond op te vullen, deelt het viertal het podium met twee andere bands. De aftrap mag genomen worden door The Moonshine Lizard. De muziek van deze vijf jonge heren wordt aangekondigd als stoner, en als je je concentreert op de ritmesectie plus gitarist, snap je waar deze verwijzing vandaan komt. De lading dekken doet die term echter niet. Door de toegevoegde toetsen, maar vooral door de bevlogen vocalen en aanwezigheid van zanger Thijs ontkom je niet aan het trekken van vergelijkingen met de post-punk en new wave sound. De lage gemiddelde leeftijd zie je duidelijk op het podium, en je hoort het bijbehorende gebrek aan ervaring ook terug in de muziek. Dat is zeker geen verwijt; het blijkt niet uit de techniek, want spelen kunnen ze zeker. Het zit in de opbouw van de nummers, de balans tussen de verschillende partijen, het gebrek aan interactie met het publiek. En daarbij mag aangetekend worden dat de basis desondanks behoorlijk solide is. De constatering is er dan ook geen van kritiek, maar van potentie. Als dat op deze voet verder gaat, kunnen hier nog wel eens heel interessante dingen uit voortkomen.

De tweede etappe wordt gereden door Psyso. Dit viertal uit het westen van de provincie zet muziek weg die midden tussen funk en reggae in landt, en dan op zo’n manier dat je zou gaan denken dat het geheel door Pearl Jam geregisseerd is. Die link ligt er niet heel dik bovenop, maar zit hem in de samenhang tussen de verschillende instrument en de vibe in het algmeen. Deze mannen hebben duidelijk al vaker met dit bijltje gehakt, staan lekker losjes op het podium – precies wat je zou verwachten bij de deuntjes die eruit voortkomen – en doen hun best om het publiek op te zwepen. En dat lukt prima. De zaal staat lekker vol, en de bezoekers zijn duidelijk precies daarvoor gekomen. De songs zijn melodieus en aanstekelijk en zitten lekker in elkaar. Even lijkt het erop dat ze een cover van Pantera‘s Walk in gaan zetten, met een nummer dat opent met een subtiele variant op de kenmerkende gitaarriff, maar gelukkig/jammerlijk genoeg* is dat maar schijn en rollen we lekker mee de volgende groove in. Lekker zomers, en een uitstekende opstap naar de hoofdact.

* doorhalen wat niet van toepassing is

Als uiteindelijk Embrace the Waves ten tonele verschijnt, is de zaal op temperatuur, zogezegd, en kan hun feestje niet meer stuk. Ze zijn meer dan tevreden met hoe de avond verloopt en laten dat uitgebreid blijken. Zangeres Elianne (omslagfoto) windt het publiek moeiteloos om haar vinger en weet daarbij precies de goeie balans tussen oprecht en niet te serieus te vinden. De muziek is enorm catchy, met een hoop variatie tussen de nummers zonder de rode draad uit het oog te verliezen. Een energieke mix van pop en rock, met een licht ’70s sausje. Elianne’s stem doet met enige regelmaat denken aan die van Grace Slick (Jefferson Airplane) en de instrumentale partijen dansen alle kanten in. Voor het toegift wordt de nieuwe single Ruins op het publiek losgelaten, en dan gaat het echt lekker los. Springende en swingende mensen overal, en dat maakt het feestje compleet.

Voor wie interesse heeft, dit is de single waar het om te doen is geweest. Laat dat debuutalbum maar komen!