Vrüüger, toen VHS nog een gangbaar format was, zondt TMF ergens laat op een doordeweekse avond Wet & Wild uit. Dat klinkt een stuk pornografischer dan het feitelijk was, namelijk een uur lang clips uit de metal en punk/hardcore scenes. Ik had een cassette vol met dat programma, waardoor ik een hele hoop goeie bands heb ontdekt. Sommige daarvan, zoals Slayer en Type O Negative zijn household names. Andere, zoals Larve en Frozen Sun zijn altijd onder de radar gebleven. Een van die nummers was Magnetic Star, van een band genaamd Transport League. Ik was verkocht. Maar ja, zie er maar eens aan te komen, pre-internet-dat-geen-geluid-maakt-als-je-verbinding-probeert-te-krijgen. Jaren later, dankzij platforms als Facebook en Spotify dan toch ineens gemakkelijk materiaal te vinden. En mooier nog: eind 2018 is er de aankondiging dat ze met A Pale Horse Named Death op het podium van het Blue Collar Hotel zullen staan!

Tekst: Des | Foto’s: Lot Grips

Dus daar zijn we bij: op een woensdagavond staat de zaal aardig vol, waarbij het aan de shirts te zien is dat de meerderheid toch echt voor het hoofdprogramma gekomen is. En als het tijd is voor de opener om op het podium te stappen schuif de hele club alvast een eind naar voren en wordt meteen duidelijk dat men er zin in heeft. Zanger/gitarist Tony Jelencovich – niet eens de meest opvallende verschijning van de avond – heet iedereen welkom en jetzt geht’s los.

De muziek van Transport League, hoewel ook in de metalhoek te zoeken, staat in sterk contrast met A Pale Horse: het stampt en het ronkt, het laat ballen zien. Tony wisselt gebrul, zang en hier en daar een krijs moeiteloos af en de band ploegt als een dieselaggregaat door een set die 24 jaar aan materiaal overbrugt heen. Geen magnetische ster helaas, maar wel een dijk van een set die muzikaal niets te wensen over laat. Ongeveer halverwege volgt er nog een boost uit onverwachte hoek: een Britse fan besloot de eerdere show in Birmingham nog eens dunnetjes over te doen, en is mee zunne moat naar Eindhoven afgereisd – en dat moet en zal iedereen weten. Schreeuwend en springend vooraan het podium wordt het bijna een wedstrijd wie de meeste aandacht kan trekken, en dat blijkt aanstekelijk te werken voor zowel band als publiek.

En dan was er nog die andere band. Als je, zoals de minderheid vanavond, speciaal voor het voorprogramma bent komen opdraven en niks van geen paarden af weet, dan hier even een korte introductie. Sal Abruscato was ooit de drummer van Type O Negative, en daarna Life Of Agony. Rond de tijd dat die laatste band in zijn ogen uit elkaar viel, is A Pale Horse opgericht, waarin hij gitaar en zang voor zijn rekening neemt – en allesbehalve onverdienstelijk. In januari van dit jaar is hun derde album verschenen en ter ere daarvan trekken ze op dit moment door Europa.

De roots in Type O Negative zijn hierbij goed terug te horen: de songs zijn over het algemeen wat trager, melodieus, wijds opgezet. Persoonlijke en zware thema’s op een stevige doch kwetsbare manier gebracht. Het wordt een set om je ogen bij te sluiten en je mee te laten voeren met de muziek. Evenals voor het voorprogramma geldt dat de muzikanten hun vak uitstekend verstaan, en het levert een indrukwekkend totaalplaatje op, dat in een live setting de studio-opnames vele malen overstijgt. Het is niet allemaal zwaar en serieus, er is ruimte genoeg voor een grapje zoals met Fan #1 of over het toevoegen van The Beatles‘ Come Together aan het volgende album. Wat het allemaal wel is – en daar steekt Sal het sterkste af tegen Tony – is oprecht. Waar de frontman van Transport League vooral de indruk gaf op de zoveelste show van de zoveelste tour te staan en met zijn hersens totaal ergens anders te zijn, klinkt wat Sal zegt alsof hij het meent. Als hij het publiek bedankt, als hij vertelt over zijn leven; de interactie is veel echter. En het is die combinatie met de muziek en de thema’s die daarin bevat zijn, die het een fantastische show maken.

Al met al jammer dat deze bands in een relatief kleine zaal terecht komen, die ook nog eens niet volgepakt zit – de bands is groter gegund – maar het maakt wel dat de optredens perfect uit de verf komen. Twee bands wier muziek overduidelijk gemaakt is voor de live ervaring. Of je nu op zoek bent naar vervoer in algemene zin, of naar dat laatste paardenritje richting het hiernamaals, dit zijn bij uitstek partijen die je oplaaien en meenemen. En waarbij het bij aankomst op bestemming jammer is dat de reis er alweer op zit.