Vandaag zien we ‘68 afkomstig uit Georgia (US)  een  duo met een goede mix van Hardore Punk en zelfs wat groovy stoner. Zij mogen openen voor niemand minder dan The Fall Of Troy uit Seattle (US). De twee bands zijn ook nog eens hele goede vrienden en zijn al even samen op tour met nog maar twee shows te gaan. Maar aan de energieke shows is daar niks aan te merken. 

Tekst: Manuel de Smet

De zaal loopt langzaam en stilletjes vol en de bandleden staan nog even te ouwehoeren.Het kleine podium staat helemaal vol met gear van beide bandleden. Op het podium zien we de roze banners van ‘68 hangen over de versterkers.Rechts staat een simpel drum-kitje met een sampel pad en in het midden flink wat pedalen van frontman Josh Scogin. ‘68 is een band die is ontstaan na de break up van The Chariot. Vocalist en Gitarist Josh speelt als enige gitaar in deze act en word begeleid door drummer Nikko Yamada. De twee heren die strak in pak gekleed zijn lopen rustig naar het podium en beginnen meteen al met een van hun nieuwste tracks om de set te openen.

We zijn meteen los en er komt een flinke muur van geluid van het podium af.
De gitaarklank is heel lomp en stevig door middel van het gebruik van een Octaver effect.
Op de vocals kunnen we soms wat stotterende effecten horen.Veel gitaarpartijen zijn heel groovy en doen me erg denken aan stoner en sludge terwijl de energie en vocals heel hardcore punk overkomen. Na een aantal tracks te hebben gespeeld laat Josh terwijl de drums hard doorspelen de achterkant van zijn gitaar zien waar met duct tape ‘THANKS’ op is geschreven. 

Ik dacht: zal dit het al geweest zijn? Maar nee! Josh checkt even de tijd om zijn telefoon en er is nog zat tijd om een aantal nummers te spelen. Het leek Josh leuk om een spelletje met het publiek te spelen waarbij het publiek twee keer een nummer tussen de 1 en 7 moest kiezen.
Nog geen seconde later roept iemand al SEVEN! en bij het volgende getal riep iemand THREE maar Josh dacht toch SIX te horen. (of hij wilde dat gewoon horen?)Josh verzint een rifje gebaseerd op deze cijfers en de drums gaan er in mee.Er ontstaat een vrij groovy jammetje dat ze even doortrekken tot ze het genoeg vinden.Josh laat weten dat het soms heel goed gaat maar dat het soms volledig faalt. Deze keer waren ze er best blij mee. 

Dit was niet de enige verrassing die ze in gedachte hadden want ze knallen er ook nog rustig even een Beastie Boys cover tussen. “INTERGALACTIC, PLANETARY!”, schreeuwt Josh gevolgd door dikke heftige riffs. Na nog een aantal nummers kondigen ze het laatste nummer aan. Ze zijn erg dankbaar dat ze hier hebben mogen spelen samen met The Fall Of Troy. Als laatste woorden van de set wil Josh nog even melden dat het echt helemaal niet uitmaakt naar wie je het meeste kijkt.‘Kijk je de hele tijd naar mij dan is dat prima, wil je liever de hele tijd naar Nikko kijken dan is dat ook helemaal goed”. Het laatste nummer beukt en beukt als geen ander nummer in de set maar helaas bleef het publiek toch braaf stil staan. 

Aan het einde speelt Josh een loop in die nog even blijft doorspelen terwijl hij rustig alvast het podium leeghaalt en ja tijdens de laatste jam breekt hij de drumkit ook rustig af tot alleen de snare nog blijft staan. 

Na dat ´68 heeft afgebouwd en iedereen weer een nieuw biertje heeft gehaald is het tijd voor The Fall Of Troy. Het is de derde keer dat ze optreden in Eindhoven. Bijna 8 jaar geleden hebben ze ook helemaal de tent plat gespeeld. De zaal is gelukkig nu al een stuk voller dan bij de eerste act. De heren lopen samen het podium op en checken nog even snel of alles werkt. We zien ook een nieuwe bassist die nog niet zo heel lang mee speelt. Op gitaar en vocalen zien we Thomas Erak, op de drums Andrew Forsman en de nieuwe bassist is Henry Batts. Ze beginnen rustig met ‘Chapter 1’ van hun concept EP ‘Phantom On The Horizon’ wat eindigt met een flinke chaos aan solo´s met flink wat reverb. 

Na het eerste nummer gespeeld te hebben is het publiek flink wakker geschud voor meer geschreeuw en gitaar geweld. Het lijkt alsof de band geen setlist bij zich heeft, want ze bespreken welk nummer ze als volgende gaan spelen. Ze hebben de slimme keuze gemaakt om veel oud werk te spelen van ‘Doppelganger’ (2005) & ‘Manipulator’ (2007). Na wat grappen gemaakt te hebben beginnen ze met de volgende track Laces Out, Dan! Een gewelddadige banger met een stompende intro gevolgd door snelle partijen en hoge cleane vocals. Na het eerste couplet gaan we terug naar de intro riff waarbij Thomas laat zien dat hij na al die jaren nog steeds kan brullen als altijd. De eerste moshpit is een feit en een aantal bezoekers vliegen al in het rond. We zijn los! 

De rest van het publiek, wat niet mosht, is gefocust op het geweldige gitaarspel van Thomas Erak die flink aan het schredden is en bijna aan het tapdancen is op zijn pedalboard. Op een gegeven moment weten alle leden even niet meer welke song ze willen spelen en zetten gewoon even snel een slayer cover neer om de tijd op te vullen. Hoe langer de set duurt hoe speelser de leden worden met elkaar. Uiteindelijk zijn ze er toch uit en Thomas begint met een kort verhaaltje over het volgene nummer dat ze gaan spelen. ‘This song is about a murderer called Macauley McCulkin’

Thomas zet de partij in en de rest volgt. Het begin van het nummer is nog redelijk netjes totdat we bij de breakdown aankomen die steeds smeriger en smeriger wordt.
Daarna kunnen we even op adem komen met een soort van Detective film score die in het nummer zit als een soort bridge met veel wazige effecten en stiltes. Het publiek gaat los en ze spelen het melancholische stukje wat weer verdergaat met een vreselijk valse maar geweldige breakdown.De band speelt nog wat hits en proppen er nog een korte maar krachtige klassieker tussen genaamd ‘Spartacus’ van hun self titled debuut plaat. 

We zijn bijna aan het einde van de show en Thomas wil nog even uitleggen dat er echt nog maar een song gespeeld gaat worden. ‘Okay guys we’re only gonna do one more. There’s no backstage behind us so we can appear back on stage like if we’d rehearsed it so we can play an encore. This is it, let’s not make it awkward’.Hét nummer waar we al de hele avond op hebben gewacht ‘,FCPREMIX!’. Ik denk wel het bekendste nummer van het trio. Een melodische intro met een dotted eight delay gevolgd door de cleane en hoge vocalen van Thomas. Richting het einde bouwt het weer op naar totale chaos met nog een laatste refrein.

De band bedankt het publiek en de organisatie en lopen met z’n allen naar de merch table om met sommige bezoekers nog even kort te kletsen.Zelf heb ik Thomas Erak nog even gesproken over de tour. Thomas is flink kapot en heeft echt alles eruit gegooid deze avond en dat was te zien! Ik dacht ik zal het gesprek beëindigen want er zullen wel meer mensen zijn die hem willen spreken maar hij zei: ‘I’ll talk with who I wanna talk to and now I wanna talk with you’.Thomas is een hele aardige en sympathieke gozer waar je eindeloos mee kan ouwehoeren. Hij vertelt me dat ze hun best gaan doen om volgend jaar weer terug te komen naar Dynamo.We zullen zien!