The Sore Losers gaan inmiddels een decennium mee en hebben oktober vorig jaar hun vierde release Gracias Señor uitgebracht. Sindsdien gaan ze rond in thuisland België, Frankrijk en in Nederland om de muziek onder de mensen te brengen. Deze donderdag stonden ze in de kleine zaal van de Effenaar. De band wordt graag gedraaid op Studio Brussel en doet het in eigen land erg goed. Gekeken naar het publiek staan ze ook niet zo ver van de Nederlandse markt af, getuige het aantal mensen dat mee staat te zingen. Het zouden stiekem ook gewoon allemaal Belgen kunnen zijn – in flarden van gesprekken tussen de bezoekers is de Vlaamse tongval regelmatig terug te horen. Dat de zaal wel eens voller heeft gestaan, doet niet af aan de bereidheid van het publiek om zich mee te laten slepen. En toch heerst er bij het verslaan van deze bijeenkomst een knagende twijfel…

Tekst: Des | Foto’s: Lot Grips

De eer is aan The Glücks om het publiek op gang te brengen. De zelfverklaarde Bonnie & Clyde van de garagepunk uit Oostende verwijzen naar The Cramps, Stooges en Oh-Sees als belangrijke invloeden, en die zijn zeker terug te horen in de rauwe bak herrie die de twee voort weten te brengen. Mede vanwege de bezetting zijn ook vergelijkingen met namen als Blood Red Shoes en White Stripes te trekken, hoewel de muziek vuiger is dan wat deze duo’s normaal gesproken ten gehore brengen. En als we lokaal gaan kijken, is er snel een link te leggen met De Stekkers, niet alleen omdat ze eerder al het podium gedeeld hebben, maar ook vanwege razende neurose die in de nummers naar voren komt.

Gitarist Alek en drumster Tina delen de vocale taken, en het gitaargeluid wordt dik aangezet met diepe bastonen. Het tekort aan muzikanten wordt gecompenseerd door een epilepsie opwekkende lichtshow, die hier en daar over the top gaat, maar zonder hinderlijk te worden. Het publiek blijft wat op afstand, de band doet echter gewoon wat ze moeten doen: stampen, aandringen, de hoogste versnellingen testen. Er is een duidelijk contrast met de hoofdact, maar ook een overlap, en de combinatie van beide maakt The Glücks een geslaagde keus voor de warming-up.

Ook The Sore Losers geven via hun social media blijk van een aantal stevige invloeden, maar in tegenstelling tot hun voorgangers zijn de overeenkomsten hiermee veel minder duidelijk. De muziek is een smeltkroes van associaties, waarbij tijdens deze show namen als Them Crooked Vultures en The Hives te binnen schieten, evenals vergelijkingen met ouder werk van bijvoorbeeld Clutch en Soulwax. Muzikaal gezien is de basis van de songs sterk uitgekleed: simpele riffs en progressies, die ruimte bieden voor tegendraadse gitaarmelodiëen en drumpartijen met een twist. Maar uiteindelijk voelen deze manoeuvres wat formulematig aan, wat een knik van het hoofd lijkt te zijn richting werk van gevestigde namen zonder de concepten volledig te omarmen. Je zou kunnen denken dat de band geen stelling kiest in welke voorbeelden ze in hun muziek willen verwerken. Je zou ook kunnen denken dat de band dit wel doet door bewust geen stelling in te nemen. Gezien het muzikale talent van de heren en de aandacht die overduidelijk in de muziek gestoken is, is dat laatste het meest aannemelijk.

Want laten we wel wezen, uit alles aan de show blijkt dat de heren donders goed weten wat ze doen. Tot in de puntjes op elkaar ingespeeld, geen pijnlijke stiltes tussen nummers, en met sterke en doeltreffende momenten waarop met name gitarist Cedric en drummer Alessio een kort stempel op de muziek drukken om vervolgens weer door te gaan alsof er niets gebeurd is. En hoewel het publiek niet met de benen buiten staat, is de opkomst allesbehalve slecht en hangt de sfeer er lekker bij, zowel op als voor het podium.

Het knagende gevoel zit hem in de combinatie van de band en de context. Het geheel klinkt zo… braaf. De muzikale variant van ‘politiek correct’ is misschien het label dat we zoeken. Alles aan de avond belooft een climax: de keuze van het voorprogramma, het publiek, de uitstraling van de Losers zelf, de muziek – zowel de som als de delen daarvan – er gaat een spanning vanuit. Maar die belofte wordt maar niet ingelost.

Cedric haalt nog kort de connectie van de band met Peter Pan Speedrock aan. Ook die is deze avond ten dele vertegenwoordigd, en aangezien zijn opmerking niet het resultaat heeft dat de vertegenwoordiging verontwaardigd het podium op stormt, zal het wel waar zijn. Maar die connectie lijkt vanavond zo, zo ver te zoeken.

Samengevat geeft dit alles mogelijk blijk van een verkeerd verwachtingspatroon. Als je in eerste instantie alleen af kunt gaan op associaties vanaf papier en een paar korte fragmenten, gebeurt het wel eens dat de realiteit zich anders blijkt te gedragen. Op zichzelf beoordeeld verdient de band alle lof voor hun presentatie en de manier waarop ze de bezoekers aan de hand voeren langs hun eigen dwarsdoorsnede van het muzikale landschap. En als het zo overduidelijk is dat zowel publiek als muzikanten een uitstekende avond hebben, voelt het zelfs vervelend om het daar niet helemaal mee eens te zijn. Laat je dan ook vooral niet ontmoedigen om de heren eens live in actie te zien en laat dat wat ze te bieden hebben gewoon over je heen komen. Genomen voor wat het is, is de zelf gekozen benoeming tot verliezers zeer zeker onterecht.