De seizoensafsluiter in het Stroomhuis, dan weet je dat dingen een beetje weird gaan worden. Breng cash mee, dat is alvast dé tip als je binnenkort hier een show gaat zien. Maar goed, vanavond hebben we vijf live-acts, en zo wordt het buiten ook provisorisch aangekondigt. Niet vijf bands dus, hoewel het begin van de avond dat doet vermoeden. Wij zijn er natuurlijk bij, want het is en blijft de vetste locatie van Eindhoven, toch?

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Buiten zit de schare bezoekers alvast te chambreren in aanloop naar de opening van de avond. ‘We MOetEn nOg STeEdS DoOr‘ is de naam van het festijn, en we gaan dan ook lekker door naar binnen in de schijnkoelte van de zaal, waar de eerste band ook probeert lucht te happen voor ze het podium op mogen. Het is toch mooi geworden, met dat podium en de tribune. Mooi dat ze dus nog steeds door mogen gaan, daar in het Stroomhuis. 

Opener is het Groningse we are the harvest en ik denk dat dit is hoe Helmet zou klinken als ze een screamo bandje waren geweest. Dat weet ik niet helemaal zeker, want ik heb Helmet al een tijd niet gezien, maar het klinkt als een gepaste omschrijvin van de punky vibes en de ongeremde trommelteistering die van het podium afkomt. De band komt voort uit de as van AttackRobotAttack, Brito en Grinding Halt en dus ergens in het ontzettend brede scala van wat post-hardcore mag heten. De gitarist en bassist staan tegenover elkaar, en lijken duidelijk elkaar op te jutten wat zorgt voor een vette dynamiek op het podium. De drumster ramt lekker door met een pak groove en aggressie en alles is wel. De band spreekt ook hun appreciatie uit voor plekken als het Stroomhuis. Er zijn er niet veel meer van… en dat weten we in Eindhoven maar al te goed, toch? 

Next up is Pressure Pact, de Tilburgse/Eindhovense hardcore act waar we soms van zouden vergeten hoe groot ze inmiddels zijn. Tenminste, als je in Japan mag toeren ben je toch lekker bezig zeker. Het gaat er dusdanig op dat er een blok beton voor de drums gegooid moet worden en de backdrop houdt het ook niet de hele set vol. Tussen de nummers door komen er wat flauwe grappen, maar ook vooral lof voor het Stroomhuis. Het is nooit superstrak, maar dat maakt het geluid van Pressure Pact juist zo lekker slopend. Een paar boys beginnen elkaar te trappen en meppen voor het podium. Ook de nodige bierflesjes sneuvelen. De stemming zit er lekker in dus. Maar het valt me ook op hoe een lokale band zo vanzelfsprekend kan lijken. Pressure Pact is altijd steengoed en met een eigen soor warse humor, zoals “Bedankt, houdoe! Dit zijn onze laatste vier nummers!”, maar ook zo’n band die je moet koesteren. Net als zij deze locatie koesteren.

Dan volgt dielcOo na een korte adempauze buiten. En dit is een vreemde gewaarwording. Op het podium staat een flip-over en een bureau met laptops en een groot scherm. De artiest zelf komt op en gaat achter zijn computer zitten met een soort trechcoat aan. Hij begint wat te spelen met de knoppen terwijl een liedje speelt. Midden over zijn hoofd is een baan haar weggeschoren. Wat dielco0o doet is een mix tussen Spinvis en performance art, zou je bijna zeggen. Nederlandstalige, melodramatische teksten, af en toe kwieke beats, en veel expressieve handelingen. Zo bijt hij een hap uit 5 sinaasappels, die vervolgens over het podium gearrangeerd worden. De zonnebril komt nooit af, en er is een ongelooflijke kwetsbaarheid in wat deze artiest doet op het podium. Het eindigt met een schuldbekentenis in een oranje speedo op een Veltins kratje. Dat is Stroomhuis poëzie, if anything. Moeilijk uit te leggen welliswaar, maar dielco0o krijgt een rumoerig publiek muisstil. Laat dat genoeg bewijs zijn. 

Öhne Umlaut viert onze spirituele Duitserheid met een combinatie van fucked-up dansjes, Deutse krakers, en gabber beats. Oh ja, en een bepaalde absurditeit, die beter werkt dan je zou denken. Deze beste heer, zingt liederen met beats op een verder leeg podium en stuitert vrolijk rond. Bij een iets emotiëler nummer, voelen we ook wat muzikaliteit terwijl een bezoeker gehuld in aluminiumfolie door het publiek dwaalt. Maar de truuk zit ‘m vooral in de hele set lang volhouden en niet omvallen. In effectje na effectje aanzetten en op tijd het volgende beatje starten. Öhne Umlaut krijgt de dansers in beweging en heeft zelf een drietal achtergronddansers in jaren 80-hardloop outfits bij. Die boys doen ook de gehele set een non-stop workout en sporen het publiek aan. Je zou het niet denken, maar Öhne Umlaut macht party en mag wat mij betreft de highight van de avond zijn.

Wat nog volgt is het fantastische Kaboutertje Putlucht. Een besnorde bassist, gebogen over zijn instrument, een synth-electrodrus-dude die rondstuitert, en een zanger die met z’n matje en Nederlandstalige teksten prima doorkan voor een soort anti-Goldband frontman, takteren de zaal op nog een dansfeestje. Kaboutertje Putlucht is wat je zou krijgen als Atari Teenage Riot in Nijmegen opgericht was. Een soort rave meets volksbuurt sound. Ik probeer het ook maar een beetje in woord te duiden wat op je af komt. Is het goed? Geen idee. Kan je er hard op gaan? Jazeker! Er breekt weer een vreemde hakkuh-mosh uit op de dansvloer. Alles plakt een beetje viezig, en dat past wel bij deze band, want zo klinken ze ook. Perfecte afronding dus, van deze epische avond in het Stroomhuis. Ik kan niet wachten op de volgende ronde.