Black metal meets synthwave? Het kan schijnbaar en als er een plek is waar dat prima tot zijn recht komt, dan is het ons Eindhovense Stroomhuis. Op zondagavond staan daar namelijk Svart Crown en Gost op de agenda en daar waren we uiteraard bij.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

Allereerst iets over het Stroomhuis. Waar je voorheen twee passen zette de zaal in om vervolgens te struikelen over de podiumrand, zijn de zaken inmiddels anders. Er is flink verbouwd en dat heeft een ruimte opgeleverd die misschien wel drie keer zo groot is, met een fraaie tribune zodat je ook kan zitten. Als je wat wil drinken, komt dat nog altijd in een flesje of blikje, dus nieuw, maar toch lekker vertrouwd.

Svart Crown is een Franse black metal band die de grens met melodische death opzoekt met flink veel groove en pakkende ritmes. Dat is een geluid wat vooral op het net uitgekomen ‘Wolves Among the Ashes’ terug te horen is. Maar niks gelikts of tams aan deze band. Als de eerste noten door de zaal galmen, trekt frontman Jean-Baptiste Le Bail het publiek nog net niet aan zijn lurven naar voren. Die primitieve eerste brul komt ook binnen en er volgt een klein uurtje solide, beukende metal met het beste van beide werelden.

Geen speld tussen te krijgen bij die Fransen dus. Nog mooier eigenlijk en zeker het vermelden waard is dat het niet heel erg druk is vanavond. Dat remt de band dus geen moment af en het viertal gaat er helemaal 100% voor, elk nummer weer. Niet iets wat vanzelfsprekend is.

Een paar jaar terug stond Gost ook in het Stroomhuis. Baalberith trad toen op met Neonslave, maar dat was voor de release van ‘Valediction’, een plaat die de brug slaat tussen black metal en synthwave. Gost had altijd al een link met metal, maar na deze plaat namen Mayhem (van die kerken en rare Lords of Chaos film) en Gaahl (die van Gorgoroth en ‘Satan’) de act mee op tour. Dit keer met gitarist, corpse paint en hakken waar menig vrouw zich niet aan zou wagen. Een projectiescherm midden op het podium zorgt voor sfeerbeelden en we gaan de meest vage set ever in. Geen band op het podium dus, maar een zanger met een synthesizer en gitarist met een bizar masker.

Want dan krijg je dus kneiterende blast beats en tremolo riffs, gevolgd door jaren tachtig beats. Nee, niet geïntegreerd, maar met plotselinge overgangen terwijl de gemaskerde gitarist de riffs eruit perst en Baalberith met zijn microfoonstand zwaaiend over het podium dendert. Het voelt een beetje als een soort black metal performance art, met veel dramatische momenten. Toch pakt het, maar ik weet niet hoe je die happy retro-melancholie moet combineren met de grimmige black metal barrages in je mentale beleving. Soms zie je mensen gewoon afhaken op de switch momenten, maar dat is ook wel het gave. Continue schakelen en weer meegaan. Toch voelt dit niet als een aanslag op beide stijlen, maar een oprechte eigen versie en wat mij betreft had die meer publiek mogen trekken.