Hoe de Brazilianen van Ego Kill Talent in het fraaie zaaltje van Blue Collar terecht kwamen, kon je al eerder in dit stuk van ons lezen. In het kort hebben we het hier over een hardwerkende rockband met verrassende Eindhovense roots. Bovendien met een ijzersterk en goed ontvangen debuutalbum uit 2017.

De carrière van de heren bracht ze daarmee vorig jaar al op diverse Europese festivals en in eigen land deden de mannen onder andere het support voor Foo Fighters en Queens of the Stone Age. In de komende weken staan grote major festivals Graspop, Rock Am Ring, Rock Im Park, NovaRock en twee Download Festivals op het programma om een nieuwe publiek aan zich te binden. Ook is de band op tournee als support van Shinedown uit Amerika.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Brendy Wijdeven

De show op deze vrijdagavond is dan ook de enige headline clubshow. De link naar Eindhoven bleek een prima aanleiding om deze stop te maken. Rond 22.00 uur zijn er zo’n kleine 150 aanwezigen in het knusse Blue Collar Theater. Geen support act, maar gewoon zelf een klein uur indruk maken. En dat lukt in de eerste nummers meteen prima. Wat de heren laten zien en horen is namelijk retestrak. Hier staat overduidelijk een band die de nodige uren aan podium ervaring meebrengen.

Verrassend genoeg zijn de muzikanten niet gebonden aan het eigen instrument. Zo wisselen drummer, bassist en gitarist regelmatig van positie. Leuk om te zien. Bovendien heeft het geen enkel negatief effect op de prestaties. Wie er ook achter de drumkit zit of de gitaar ter hand neemt, het blijft een enorm dynamieke en vakkundige set. Gitarist Theo van der Loo richt tussendoor een klein woordje richting het publiek over zijn Eindhovense roots en waarom het bijzonder is om eindelijk eens in Eindhoven te spelen. Zanger Jonathan Correa blijkt op zijn beurt een meer dan uitstekende frontman die geen enkele moeite heeft met zijn zangpartijen.

 

Met slechts 1 album en de recente single ‘Diamonds and Landmines’ komt zo’n beetje het complete oeuvre van de band voorbij. De nummers zoals ‘Sublimated’ en ‘We All’ klinken live nog allemaal net iets heftiger dan op plaat. Klein smetje is de wat schelle sound. Die mix had best wat voller en warmer gemogen, maar dat kan ook aan de wat beperkte PA van Blue Collar liggen. Het wordt ruimschoots gecompenseerd door een bevlogen band die met veel plezier staat te musiceren. Uiteindelijk vliegt het uurtje Ego Kill Talent dan ook voorbij.

Het materiaal van de 5 heren schurkt flink tegen het stevigere werk van bijvoorbeeld Foo Fighters en dat maakt Ego Kill Talent een erg toegankelijke band. Het is dan ook geen wonder dat de band een flinke opmars maakt in het eigen thuisland. Of die doorbraak ook in Europa en pak ‘m beet de V.S. er gaat komen is lastig te voorspellen. Daarvoor zijn de Zuid-Amerikanen in het huidige muziekklimaat toch overgeleverd aan die ene belangrijke factor die ‘geluk’ heet. Aan de shows die ze geven zal het in ieder geval niet liggen. Een hitje op de volgende belangrijke 2e plaat die goed wordt opgepikt en je hebt een potentiële toekomstige festival headliner te pakken. We gaan het zien.