De hemel huilt als de deuren van poppodium Effenaar in Eindhoven donderdag open gaan. Op het nabijgelegen station liggen bloemen en een knuffel, ter nagedachtenis aan de vier kinderen die verderop in Brabant, in Oss, om het leven kwamen bij een verschrikkelijk treinongeluk. Een mooi lied of muziekstuk kan troost geven in momenten van verdriet, en dat is nou precies wat Leprous in een goed gevuld Effenaar voor elkaar heeft gekregen.

Toegegeven, het had de Noorse band gesierd als ze een momentje bij het drama had stilgestaan. Even je steun uitspreken aan de nabestaanden van de slachtoffers, om vervolgens met een mooi melancholisch nummer het eerbetoon af te maken. Maar zanger Einar Solberg, eigenzinnig en verlegen als hij is, doet er het zwijgen toe. De vraag is natuurlijk of ze het überhaupt hebben meegekregen, maar daarmee had Leprous haar melancholische en ambient subtiele muziek zo’n boodschap extra kracht kunnen geven.

Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Berhard Boyd

Los daarvan is Leprous in de Effenaar echt op de top van haar kunnen. Ze stonden eerder dit jaar al in Eindhoven (en de vorige tour bracht ze ook al naar onze regio) op Dynamo Metal Fest, maar door een combinatie van de setting, de tropische temperaturen en het ongeduldige publiek bloedde die set een langzame dood. Vanavond kan het contrast niet groter. Leprous geeft zichzelf volledig aan de fans: overrompelt op het ene moment met complexe progmetal, ontroert op het andere moment met emotionele opera.

Opener ‘Bonneville’ van het laatste album is al meteen een schot in de roos: zanger Einar Solberg verstopt zich in de eerste minuten achter zijn keyboard en zingt zuiver, soms zelfs opera-achtig. Tegen het einde van de song, als die loodzware breakdown komt, verliest hij zichzelf, springt hij op verhogingen en headbangt hij alsof het zijn allerlaatste kans is. Het geluid is kraakhelder, perfect zelfs, en de stroboscopische lichten zijn letterlijk een lichtpunt in die donkere put waar Leprous ons in trapt.

Het harde en stotterende gitaargeluid houdt de aandacht continu vast, zoals ook de listige refreintjes die Leprous door het ingewikkelde componeerwerk weet te strooien. Goed voorbeeld is ‘Golden Prayers’, het laatste wapenfeit van de band. Een dijk van een song met een refrein dat zich direct in je hoofd nestelt. Achterin het podium voorziet de cellist deze track en ook de andere van een mooie, warme gloed. Een fijne toevoeging aan de line-up van de band.

Maar wat Leprous vooral zo goed maakt, is haar eigenzinnigheid. Er is geen band ter wereld die zo klinkt als deze Noren. Hun muziek heeft meer ritme- en tempowisselingen dan een headbanger bij kan houden. De drummer drumt maatsoorten die niet op twee handen te tellen zijn. Zanger Solberg is een steengoed grunter, dat weten we, maar liever brengt hij de luisteraars met die huilende falsetstem in trans. Strijkerssong ‘The Last Milestone’ is wat dat betreft een hoogtepunt: wat kan deze man toch prachtig zingen!

Zodoende is het optreden van Leprous in de Effenaar echt een wereld van verschil met hun vorige ontmoeting in Eindhoven. En als je dan ook nog eens kunt afsluiten met een fenomenaal drieluik (From the Flame, Slave, Third Law), dan mag je jezelf echt tot een grote band rekenen. Op naar een nog grotere zaal de volgende keer?