Er zijn dus dappere bezoekers, die om 13.00 uur zich verzamelen in Van Moll om daar te beginnen methet consumeren van smakelijke biertjes. Met een programma dat vervolgens tot pak ‘m beet half drie doorloopt, zijn dat toch de harde bazen op Eindhoven Metal Meeting 2017.

Je kunt ook in de Effenaar genieten van een speciaal Van Moll biertje voor het festival, met de toffe naam ‘Devil’s Tears’. Maar genoeg daarover, want met een propvol programma was er vooral heel veel leuks te zien op de zaterdag. Een aantal bijzondere namen en grote helden van weleer staan op het programma, dus dat wordt genieten.

Tekst: Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen

Als hoofdpijn een band zou zijn, dan was het misschien wel Sabiendas. De Duitse death metallers zijn allemaal scene veteranen, die vooral van lekker rammen houden. Er zit weinig variatie in dat geweld, maar het is in ieder geval zeker dat je na dit optreden wakker bent. De band ontstond uit Cause of Dead waar brulboei Jan Edel en gitariste Alexandra Rutkowski samen in speelden. Het nieuwe album komt eraan, dus daarvan krijgen we ook wat naar het hoofd geslingerd. Heerlijk, zo’n bak rammelende death metal. Het Oekraiense Balfor scoort minder punten met hun melodische death metal. Met visuals die de inspiratie van een haardvuur-dvd hebben en een sound die niet overeind blijft in de grote zaal, verzuipt de band een beetje. Er is eigenlijk niks mis met Balfor, maar het optreden mist dat vuur wat leuk op de backdrop geprojecteerd wordt.

“HERE COMES ZE TANK!” Het is bij Mortal Strike allemaal zo gruwelijk over de top, dat je wel moet glimlachen als frontman Matthias zijn volgende Schwarzenegger-stijl leus de zaal in slingert. Thrash metal in de hoogste versnelling met uitpuilende oogballen met alle komische poses, machinegeweer retoriek en vele wijze woorden. Gewoon genieten dus, met deze Duitsers, die ontzettend strak spelen en met volle overtuiging het publiek om hun vinger wikkelen. We kunnen vervolgens maar een kort stukje death-thrash meepakken bij Darkane. Lekker machtig, maar beneden staat de volgende band en die moeten we echt even zien.

Heretic speelde een week eerder nog een show, die voorlopig de laatste clubshow zou zijn. Maar ja, als je dan op hetzelfde festival als Venom mag spelen is Thomas Goat niet te stoppen. Heretic zet een show neer die traditioneel gaaf is. Lekkere songs, een energieke band en het publiek dat lekker mee brult met ‘Gods over humans, slaves under Satan’, ‘Mr. Chainsaw’ en andere puike Heretic-hits. Of Eindhoven zich een beetje wild voelt vandaag? Jazeker! Het trio kwam en overwon (en later heeft Thomas ook nog Venom mogen zien). Van de satanic sleaze, gaan we door naar een ander soort duisternis. Gaahl’s Wyrd is de band rondom legendarische ex-Gorgoroth frontman Gaahl, die een imposante show neerzet. De band komt op en begint te spelen en als de zanger het podium betreed, langzaam schrijdend naar voren, gaat er een rilling door de zaal. Zijn vocale kunsten zijn fantastisch, maar vooral de manier hoe hij het publiek bespeeld met minimale bewegingen en trage gebaren is waanzinnig. Gek genoeg is dat ook vooral wat bij blijft van dit optreden.

De Oostenrijkers van Anomalie moeten even op gang komen. Hun post-black geluid is zeker niet mis, maar het lijkt niet echt te pakken in de zaal. Hun plaat ‘Visions’ die dit jaar uit kwam, heeft toch genoeg in huis. Het geluid is soepel en lijkt continue te stuwen naar een climax die maar niet doorzet. Ach ja, dan maar verder naar Tankard, de thrash band uit Duitsland die al zo’n 35 jaar thrash maken, geinspireerd door bier en humor (wel van het soort, waar bier bij nodig is). Toch spelen de mannen een pot stevige thrash metal, die behoorlijk nuchter klinkt. Lekker fel, met die prachtige Teutoonse vocalen die als zweepslagen door de muziek heen knallen. Het mag dan en cliché zijn, maar er worden er een paar gedronken tijdens deze set. Tankard klinkt fris als een pilsner volgens het Rheinheitsgebot.

Modderig, zwaar en moeizaam klots het geluid van Antropomorphia de zaal in. De logge death metal van de Tilburgers wil er wel in vandaag, met een goed gevulde kleine zaal. Het venijn van plaat mist een beetje live, waar alles gewoon lomp klinkt. Dit jaar nog, scoorde de band punten met hun plaat ‘Sermon Ov Wrath’. Een krachtig optreden, waar de nekspieren het bij te verduren krijgen. Dat gaat vrolijk door met Merciless. De Zweden mogen als pioniers gezien worden van de Zweedse death metal, met nog de nodige thrash invloeden in hun werk. Heel veel doet de band niet meer qua muziek maken (de laatste plaat is uit 2002), maar live staat het prima. Zanger Rogga staat lekker te brullen. Het is allemaal prima, maar Merciless klinkt niet bepaald fris en relevant. Soms is dat ook prima.

Een bijzondere band is het uit Salzburg afkomstige Our Survival Depends On Us. Het laat zich omschrijven als sludge/doom, maar dit is een zeer vreemde ervaring. De microfoonstandaarden zijn angstaanjagende scheppingen, met een vossenkop gemonteerd op die van frontman Barth. Met bloed besmeurde gezichten vertellen de rest, maar de muziek is opvallend ingetogen. De vocalen zijn bijna verhalend en eigenlijk is het een set lang wegzinken in een duistere ervaring. De band Coroner is er een die eigenlijk enkel nog compilaties uitbrengt de laatste jaren, maar op het podium staan de Zwitsers als een huis. Geen flauwekul, geen speciale act, gewoon spelen alsof het een stel jonge honden zijn in plaats van een band die al sinds 1983 meedraait. Onheilspellend, dreigend, maar ook heerlijk pakkend met die grommende zang van Ron Royce, die volgens mij de hele show met een grijns speelt.

Als je dan even je oren wil uitblazen, dan kan dat bij Extreme Noise Terror. De Britten gaan er flink tegenaan met hun kneiterharde sound. Het is even helemaal op nul dus, vlak voor we ons op mogen maken voor de headliner. Niemand minder dan de koningen van de black metal: Venom. Zoals wel bekend zijn er twee bands met die naam, maar deze heeft de originele stem in de vorm van Cronos! Goed, de gloriedagen van de band liggen net zo ver achter zich als de haarlijn van Cronos, maar toch. De band zet een puike pot vuige thrash met een duister tintje neer, waar Cronos nog altijd die smerige strot laat horen die de band groot maakte. Van de nieuwe plaat komen nummertjes als ‘The Death of Rock’n’Roll’ en ‘Long Haired Punks’ langs. Het is een groot gebalde vuisten festijn in de grote zaal. Minder momentje is als Cronos begint te klagen over dingen die mensen op internet gezegd hebben over zijn bandje, dat ze wel aardig zijn en dingen signeren. Doei evil imago dus, maa ach.. als een moment later ‘Countess Bathory’, ‘Welcome To Hell’ en uiteindelijk ‘Black Metal’ door de speakers schallen, maken de heren de dag helemaal goed.

In de kleine zaal aanschouwen we de post black-metal van The Great Old Ones. De Cthulu-aanbidders met hun liedjes gebaseerd op het werk van Lovecraft zijn een immer krachtige live band en met het onheilspellende Cthulu masker voor op het podium kun je lekker je verbeelding de vrije loop laten. Toch moeten we op tijd weer naar boven, want het legendarische Master’s Hammer gaat optreden. De band heeft heel lang geen live shows gedaan. Na 25 jaar stonden de heren plots weer op een podium en nu dus in Eindhoven. Het vroege werk van de band is legendarisch, maar ook is de band bekend om de aparte sound en look. Het is dan ook alsof een stel vreemde Oost-Europese wetenschappers op het podium staan deze avond, maar als het losbarst weet je dat dit een stel geapssioneerde en unieke muzikanten bij elkaar zijn. Het tympanum van Honza Přibyl is een bijzonder element in de black metal van de mannen. Dat alles in het Tjechisch is maakt dan geen bal uit, want het proto-symfonische geluid van de heren is een overweldigend fenomeen. Het is een optreden om je nog lang te heugen.

Auðn sluit de dag af met hun IJslandse black metal. De plaat ‘Farvegir Fyrndar’ kwam pas in november uit,maar lijkt er toch eentje voor de jaarlijsten. We zijn overspoeld met bands uit het land van vuur en ijs, maar dit is toch een apart smaakje uit die scene. De band is er eentje die prima is om rustig met je laatste drankje naar te luisteren, of nog even intens op los te gaan. Het is muziek vol gevoel en daarmee sluiten we weer een mooie editie van de metal meeting af.