Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 13 december 2024

Scroll to top

Top

Eindhoven Metal Meeting dag 2: Moonspell en Hell zetten de toon

Eindhoven Metal Meeting dag 2: Moonspell en Hell zetten de toon
Guido Segers

De tweede dag van Eindhoven Metal Meeting is traditioneel een tikje toegankelijker dan de inktzwarte vrijdag met een paar mooie headliners. Met Moonspell en Tiamat heb je dan ook wel een goede set op de poster staan. De tweede mag op herkansing, in 2013 wist de band niet te imponeren dus hopen op meer. Toch is het programma meer dan die twee met een hele hoop juweeltjes op het podium vandaag.

Tekst : Guido Segers / Reno van der Looij | Foto’s: Paul Verhagen / Reno van der Looij

Met een eerste koffie of biertje in de hand staat de grote zaal al goed vol zo rond half vier op zaterdagmiddag. Hulde daarvoor, want de vrijdagavond is laat geworden voor velen, maar hier staat iedereen weer paraat. Goed, een enkeling had nog wel een uurtje mogen blijven liggen, maar laten we daar niet om kniezen. (GS)

Op het hoofdpodium staat Der Weg Einer Freiheit klaar. Het Duitse drietal maakt moderne black metal, met een kosmische richting, een beetje zoals bands als Sun Worship en Harakiri For The Sky, die een eigen draai geven aan het black metal genre en daar een eigen spin aan geven. Zoete, kabbelende passages worden zonder moeite afgewisseld, met lange repetitieve kosmische reizen. De muziek zoekt naar een schoonheid in het grimmige geluid en weet deze vaak te vinden voor korte fases. Het drietal heeft maar een half uur, maar maakt hier duidelijk het beste van met een overtuigende set. (GS)

Komah staat op dat moment beneden in de kleine zaal klaar om even een potje te rocken. Er is niet veel nodig voor de Belgische band om op gang te komen. Hun blend van thrash en een vleug melodeath is pakkend, groovend en vol van energie. Er zit ook een element van industrial in dat geluid, wat ongelooflijk gepolijst en strak klinkt, maar ook genadeloos blijft beuken. Het publiek wordt dan ook flink opgejut tijdens elk nummer van de korte, maar krachtige set.

Op het hoofdpodium maken de rookmachines overuren om de band Schammasch schimmig te houden. De groep uit Basel in Zwitserland was al enkel Jaren een vreemde band in de marge met een geluid dat zich het beste als blackened doom laat omschrijven. Het gezelschap wordt aangevoerd door een mysterieus figuur in opvallend goud\wit gewaad (of blauw/zwart). Het geluid is traag, moeizaam en vooral ontzettend zwaar. Met een focus op atmosfeer wordt er een aura van mysterie in stand gehouden rondom de band, die in 2016 met het fenomenale ‘Triangle’ kwam. Een set van drie platen vol duistere mystiek en complexe progressies. Niet wat je in deze tijd zou uitbrengen, in een wereld van de soundbyte. Toch staat de zaal goed vol voor de Zwitsers. Het is muziek om in weg te zakken, je te laten meenemen met de vlakke, hypnotiserende zang en Schammasch te ondergaan.

Van iets dichterbij komt de band Insanity Reigns Supreme met een bijzonder theatrale variant van death metal. Met een flinke portie show, maar ook het nodige grove gitaargeweld is de band een opvallende verschijning. In priestergewaden staan de heren te midden van de nodige accessoires een show op te voeren. Zanger Criz James kijkt met pikzwarte ogen de zaal in, terwijl de rookpluimen langs hem omhoog blazen. Tussendoor neemt hij regelmatig een teug van een vreemde fles met een troebel drankje. Alles voor de sfeer, maar ook het geluid is gewoon strak en de show energiek. Voor een band die al richting het derde decennium van het bestaan gaat, is dit toch één verdomd leuke en frisse show! Die jongens (en dame) zijn nog lang niet moe. (GS)

Hoewel zijn stem niet meer de brulboei kwaliteit heeft van weleer, is ook Karl Willetts nog lang niet uitgestreden. De voormalig frontman van Bolt Thrower maakt nu furore als zanger van Memoriam. Eigenlijk wordt er niet echt een nieuwe weg ingeslagen met deze band en blijft het hele concept rondom oorlog en strijd overeind. We horen dan ook het noeste brullen van Willetts, de zware, rammelende baslijnen en stompende drums, die ook bij Bolt Thrower aanwezig waren. Willetts geniet duidelijk van de show en draagt ook nog een nummer op aan de overleden drummer Martin Kearns. Natuurlijk komen er ook de nodige klassiekers van Bolt Thrower langs, maar een bijzonder hoogtepunt volgt als Dave Ingram ook het podium besteed. De zanger was de dag ervoor met Hail of Bullets actief en daar heb je plots beide Bolt Thrower zangers samen op het podium die samen een nummer zingen. Dichterbij zal het niet meer komen, tenzij de band weer bij elkaar komt. Een warm moment te midden van een pot ijskoude death metal. (GS)

Een ander soort kilte horen we bij Aura Noir, die hun mix van black en thrash zonder verdere versiering de zaal in slingeren. Stiekem is de band al actief sinds de begindagen van de black metal scene, toen de band door Aggressor en Apollyon gestart werd. Ondertussen speelden de mannen in tal van andere bands. Dat geldt natuurlijk ook voor gitarist Blasphemer die vooral vanwege Mayhem bekend is. Met een rollend geluid en venijnige thrash riffs is het een sound, waar je niet bij stil kan blijven staan. Er moet bewogen worden. Aggressor zit na een ongeval in 2005 nog altijd op een kruk en claimt voor het eerst de basgitaar te spelen. Een vreemd soort humor is zeker aanwezig bij de mannen. Misschien is het dat gebrek aan een show element, maar weinig inspirerend is de live set van Aura Noir niet, dus het is al snel even verder naar een ramvolle kleine zaal.

Harakiri For The Sky staat daar te spelen met hun mildere interpretatie van het black metal genre. De Oostenrijkers wisten een brug te slaan tussen blast beats, tremolo gitaarwerk en het atmosferische van postrock. Gezien de thema’s mag je daar zeker live ook wel een scheutje emo bij gooien. Een milde intro voelt aan als een stuk Spaanse gitaar waar lustig op gepingeld wordt, maar als de gehele band inzet wordt het geluid complex en gelaagd. Er zit enorm veel gevoel in de muziek van de band, in contrast tot de kille thrash van Aura Noir. Duidelijk iets wat veel publieka aanspreekt gezien de drukte in de kleine zaal.

Sommige leden van Hell hebben een uitstraling die lijkt te zeggen dat het journaal en dan bed een prima streven was geweest voor zaterdagavond. Het verschil in uitstraling binnen de band is immens als je hyperactieve zanger David Bower bijvoorbeeld langs slaperig ogende drummer Tom Bowler neer zet. Bower trekt met zijn broer Kevin (op gitaar) de band voort, met jankende gitaren en zang die het best te omschrijven valt als King Diamond op speed. Woorden die de klassieke set heavy metal het best omschrijven zijn theatraal en groots, het is werkelijk om van te smullen. Met een doornenkrans op het hoofd kruipt Bower over het podium, terwijl hij zichzelf slaat met een zweep. Een moment later rent hij weer het podium op in monnikspij. Zijn wilde uithalen en het vlotte, speelse spel van de band zorgt voor een stukje nostalgie, maar een uitstekende performance. (GS)

De controversiële band Bölzer verricht in de kleine zaal werkzaamheden vandaag en de vraag is dit keer natuurlijk of de band overeind blijft. De plaat ‘Hero’ is een niet misselijk werkje met gitzwarte death metal, maar ook met een geluid dat veel meer complexiteiten in zich heeft. Het blijkt dan ook al snel dat het geluid van de Zwitsers live gewoon weinig ruimte laat voor die subtielere elementen. Het duo produceert een bak donderend geraas van je welste. Het is het geluid van een Barbaarse onverzettelijkheid, primitief, ontembaar en helaas vooral een bak lawaai voor de luisteraars. Het is dan ook met diezelfde houding dat de band probeert de swastika weer cool te maken, maar daar is genoeg over geschreven. Ja, voor degenen die een klap nodig hadden om weer wakker te worden moet dit een toffe show zijn, maar Bölzer mist gewoon de dynamiek om langer dan een half uur interessant te blijven. Toch trekt de band, die toch een lichte cultstatus bereikt heeft, een volle zaal vandaag. (GS)

De Amerikaanse boeking van Pro-Pain is toch een beetje een vreemde vandaag. Tussen alle vormen van extreme metal is de grote zaal dan ook zeker niet afgeladen vol voor deze hardcore veteranen. De laatste herinnering van Pro-Pain in Eindhoven was overigens geen beste. Op Speedfest 2015 speelde de band rommelig met een verschrikkelijk slecht geluid. Beide euvels zijn gelukkig vandaag niet aan de orde. Sterker nog; Pro-Pain speelt een razende en strakke set. Tijdens deze 25 years of Pro-Pain Tour is overigens niets te merken van routinematigheid of even snel een setje afwerken. Met stevige uitvoeringen van krakers als “Make Ware Not Love” en “In for the Kill” misstaan Gary Meskil en co. uiteindelijk zeker niet op dit festival. (RL)

Pro-Pain

Valkyria is geen vreemde op de metal meeting. De Zweedse band stond al eens eerder op het festival met hun gitzwarte geluid vol dood en verderf. Het is een vurige performance van de band, vol venijn en gejaagd gitaarwerk. Zanger RSDX heeft om het ‘ondode’ aspect kracht bij te zetten zijn haar vol zand gesmeerd, zodat bij het headbangen er een stofwolk ontstaat rondom zijn hoofd (dat, of de beste man heeft echt een andere shampoo nodig). Het vijftal speelt een strakke set, waar het publiek lekker even op los mag. Geen hippe shoegaze elementen of dromerige soundscapes, maar blast-beats, tremolo gitaarspel en bijtende vocalen. Zo hoort het. (GS)

Nog zo’n act die terugkijkt in de tijd. Moonspell brengt namelijk zijn “Irrelligious” set. 20 jaar geleden beleefde de Portugese formatie haar doorbraak met dit inmiddels iconisch album uit de donkere gotische metalhoek. Het complete album komt vanavond voorbij en dat is bepaald geen straf. Irreligious staat namelijk van begin tot eind vol met ijzersterk songmateriaal. Publieksfavortieren als ‘Opium’ en ‘Awake’ staan natuurlijk altijd al op de setlist, maar ook ‘A Poisoned Gift’, ‘Herr Spiegelman’ en vooral ‘Raven Claws’ (met Mariangela Demurtas van Tristania voor de guestvocals) staan als een huis. Frontman Fernando Ribeiro voert uiteraart zijn gebruikelijke act op, compleet met spiegels (Herr Spiegelman) en cape (Vampiria). Het sluitstuk is niet te zuinig met gedreven uitvoeringen van ‘Alma Matter’ (van Wolfheart) en ‘Full Moon Madness’. De Wolheart anthem galmt dan nog lang na in De Effenaar. Een uurtje Moonspell was vandaag duidelijk veel te kort. (RL)

Moonspell

Direct gegrepen uit medische handboeken lijken ze te komen, de onderwerpen waar het Zweedse General Surgery over zingt. Gehuld in witte overals staat de band op het podium om een pot brute death metal af te leveren. Ooit een hobby projectje van Matti Kärki (Dismember) en andere helden van de vroege death metal scene. Imiddels is het toch een project dat al bijna 30 jaar loopt met een geheel eigen sound en (ex-)leden van Nasum, Birdflesh, Afflicted en meer in de gelederen. Toch gaat het, naast lekker beuken, live vooral om veel plezier hebben. Dit medische gezelschap doet dan ook precies dat voor een publiek dat wel zin heeft in een potje moshen op ouderwetse, moddervette death metal met dat monsterachtige basgeluid. Misschien voor velen een band om voor de lol even te checken, maar stiekem wel heel strak live. Oh en niet te vergeten, het is ook een band waarbij de meeste lachende gezichten te zien zijn. (GS)

Tussen mij en Tiamat gaat het helaas niks meer worden, ook niet na dit optreden. Hoewel er muzikaal niet direct iets aan te merken is op het optreden van de Zweden. Zanger Johan Edlund heeft een air van een broodmuzikant en de rest van de band mist evengoed enige vorm van interesse. Het valt wel te rijmen met het lijzige geluid van de band die ooit het rauwe ‘Sumerian Cry’ uitbracht, maar er zit gewoon geen fut in de set. Geen opbouw, geen spanningsbogen en een optreden wat gewoon de bezieling mist. Een nummer als ‘Cain’ mag dan een depressief, donker meesterwerk zijn, de presentatie raakt je gewoon niet als toeschouwer. Op herhaling weet Tiamat dus weer met de nonspiratie award aan de haal te gaan op deze editie van Eindhoven Metal Meeting. Met zo’n catalogus vol goede muziek eeuwig zonde natuurlijk. (GS)

Hoewel Eindhoven Metal Meeting vaak veel namen heeft staan, zit er toch elk jaar weer een act tussen die je enorm verrast. Dat in de positieve zin en vandaag is dat het Belgische Emptiness, dat mede dankzij de performance van Tiamat de kleine zaal goed weet vol te trekken. De band heeft een unieke hoek gevonden tussen ambient, postrock en black metal, waar je helemaal in meegesleept wordt. Met een projector worden ook beelden gebruikt om het verhaal te vertellen, wat eerlijk gezegd maar weinig te zien was dit weekend.Het geluid is mild, maar bij vlagen angstaanjagend en kil. Toch blijft het geluid niet op het gitaargeweld steunen, maar meer op de uitgesponnen passages en drones. Dat Peter Verwimp, ook bekend van Ashtoreth, daar verantwoordelijk voor is verbaasd mij dan weer allerminst. De geluidskunstenaar weet prima hoe je een sfeer kunt vatten en vast moet houden. Gezien de band op de vooravond staat van een nieuwe release zou 2017 wel eens het jaar van Emptiness kunnen worden, gezien de stille kracht van hun live optreden. (GS)

Dan zijn we toch toe aan een moment van liturgie, bezinning en religieuze beleving. Het mysterieuze Poolse Batushka heeft veel tijd nodig om de set op te bouwen, maar als het dan los gaat, krijgen we een bijzondere ervaring. Geuld in gewaden die ook het gezicht verhullen komen de bandleden op. Een drietal neemt de zang voor de rekening, terwijl de opperpriester rondom het altaar te vinden is. Er zit iets statisch in het geluid van de gitaren, waar de drums wel levendig en energie blijven. Bij Batushka ervaar je als toeschouwer ook een status van reverie en eerbied. Zou dat uit de kerkelijke jeugd komen? De combinatie van het Gregoriaanse gezang en de noeste black metal ritmes voelt vreemd aan, maar ook weer als een combinatie die er een keer van moest komen. Hoewel de beheersing in het geluid altijd aanwezig is, kan dit gezelschap nog een aardige bak herrie uitstorten over de lusiteraars met jankende gitaren en intensieve screams. Op het juiste moment herpakt het kerkkoortje de controle weer. Het is dan ook inmiddels zondag en na genieten van deze bijzondere en krachtige band, zijn onze zonden weer vergeven en kan iedereen met een gerust hart het pand verlaten.

Eindhoven Metal Meeting 2016 zit er dan weer op. We hebben alles gekregen wat we hoopten en meer op weer geen geweldige editie. Op naar volgend jaar dan weer!

Hell

Moonspell