Het is altijd even lastiger op gang komen op zo’n tweede dag Eindhoven Metal Meeting. Er wordt normaliter lustig geaftert, vaak bij The Jack natuurlijk, en dan wil het niet altijd de volgende dag. Laat dat de pret niet drukken, want de tweede ronde van deze gitzwarte kerstborrel gaat van start.

Tekst; Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Er is nogal wat gehusseld met de schema’s over tijd, maar vandaag belooft toch een bijzonder mooie dag te worden met een paar bijzondere namen op de poster. Ook zijn inmiddels de eerste namen voor 2025 aangekondigt, met Triptykon heel groot op de poster en klein daarbij …And Oceans, Sinister, Angstkrig en Mörk Gryning. De eerste tickets gaan als warme broodjes over de toonbank bij de kassa, dus wees daar snel bij.

De meest fotogenieke band van de dag is toch wel Thy Antichrist. De van oorsprong Colombiaanse band laat zien dat de meet wilde bands, met een heel eigen geluid, echt niet meer uit Scandinavië hoeven te komen. Het wilde Zuid-Amerika heeft ook genoeg te bieden.

We pakken nog wat mee van de olijke Tsjechen Tortharry. De vriendelijkheid waarmee ze hun publiek vragen om toch even wat merch te kopen, want ze moeten vrij snel weer weg, staat in contrast met de wilde thrashende death metal die de band uit Hronov de zaal in slingert. Wat bijzonder interessant is, is dat de laatste plaat ‘Paměť kamenů’ geheel in eigen taal is. Maar het mag duidelijk zijn dat dit bij death metal geen uitdaging vormt.

Op het hoofdpoidum staat Akhlys. De band rondom Naas Alcameth kwam in de spotlight te staan na de release van ‘Melinoë’ in 2020. Live staat de band met maskers van droomdemonen op het podium, de thematiek op het album. Iets later dan gepland, door wat technische struggles, maar dan is het beest ook los. De muziek is sterk, intens en drukkend en komt golven over je heen. Telkens als je denkt dat een song uitwaaiert, pakt de herpakt de band dat vuur en gaat weer los. Het maakt deze show een heftige beleving, en als aan de vloer genageld laten we wat in de kleine zaal gebeurt even langs ons heen gaan. Wat een beetje afdoet aan het geheel, is dat de het geprojecteerde logo frequent een tekst met de bestandsnaam erop laat zien. Dan doe je zo je best als black metal band…

Anaal Nathrakh, een naam die gebaseerd is op een vrij random sample uit de jaren tachtig film Excalibur (en in het Iers ‘slangenadem’ betekent), is al geruime tijd een vaste waarde in de metal scene en nu al 25 jaar bezig. Toch is het ook een band die lastig te plaatsen is. Dave Hunt’s vocals vliegen van klassieke heavy metal tot grindcore en het afstraffende geluid van de Britse band doet vaak aan het tweede denken. Maar ja, dan janken die gitaren weer heerlijk en komen er pakkende riffs door de chaos heenscheuren. Het is een band die je bij je lurven pakt en meesleurt. Hunt weet tussendoor het publiek te vermaken, maar door de uitloop is de band ook wat aan het haasten. Als dan het publiek uitgenodigd wordt het podium te betreden en ‘hop on over back (oftewel, te gaan crowdsurfen), klimt één dame het podium op en blijft ook een hele song staan. Verder wordt er wat gemosht, maar echte participatie blijft uit.

Heel andere koek is Chapel of Disease in de kleine zaal. De Keulse band stond al eerder op Eindhoven metal en hun progressieve occulte geluid is een bijna hypnotische ervaring. Het is alsof je Iron Maiden en The Devil’s Blood in een blender hebt gemikt, maar niet al te hard gemalen hebt, zodat je grote chunks blijft proeven. En dat is fucking genieten. Dit jaar kwam ‘Echoes of Light’ uit na een paar jaar droogte op het roemruchte Ván Records en wederom snap ik niet dat deze band niet groter is.

Ook zo’n band is Schammasch, het creatieve vehikel van Christopher Ruf, die daarin nooit de voor de hand liggende route kiest. Waar andere gemaskerde entiteiten als Batushka en Cult of Fire toch groot mogen heten, blijft Schammasch ondoorgrondelijk en voor de fijnproevers. Met de tweede plaat uit de Maldoror reeks (‘The Maldoror Chants: Old Ocean’). Als je het hebt over intellectualiteit en artistieke visie in black metal, dan gaat het over Schammasch. Gitaristen en bassist staan in lijn vooraan op het podium in zwarte gewaden en gouden maskers en het lijkt daarna alsof de dronende, repetitieve muur van geluid niet meer stopt. Live even hermetisch als het concept zelf dus, en elke seconde goed. De twee mannen aan de zijdes verwijderen na enkele nummers hun hoofdtooi, maar Ruf blijft in karakter. En zo gaan we van highlight naar highlight vandaag.

Dan hebben we vaak twee bands tegelijk op het podium staan, of ongeveer tegelijk. In de kleine zaal staan levende speed metal legendes Agent Steel en ondanks dat deze LA-natives niet meer de jongsten zijn, is er niks aan tempo ingeleverd. De vuisten gebald, de nekspieren continue werkend, dat is de vibe hier. De zaal gaat er goed op en de band is messcherp. John Cyriis, een frontman over wie je een boek kan schrijven, is ook verdomd goed bij stem met die ijzige halen en screams.

Toch ook even naar boven, want daar staat het eveneens bijzondere The Kovenant. Eigenlijk is dat gewoon Covenant, maar dat moesten ze ooit veranderen. De groep komt uit dat merkwaardige tijdperk van die symphonic black metal uit de late jaren negentig, en is alleen maar verder die gothic/industrial hoek ingedoken. En dat heeft een specifiek nostalgische waarde. Er komt vandaag veel langs uit die vroege periode en het Covenant logo verschijnt op het scherm voor songs als ‘The Sulphur Feast’ en het heerlijk dansbare ‘Jihad’. De hoofdmoot is het album ‘Nexus Polaris’ dat geheel uitgevoerd wordt, waarvan de hoes nu bijna een AI gegenereerd gevoel afgeeft. Met alle originele leden bovendien, incluis drummer Hellhammer, is dat een bijzonder moment. Het was lang stil rond de band en vanavond zijn ze ijzersterk. The Kovenant returns!

Dan is het tijd voor de grote naam van de avond, maar eerst pakken we nog een stukje Defleshed mee in de kleine zaal. de Zweedse band oogt krachtig en slingert een bak thrashende death metal de zaal in, met natuurlijk een focus op ‘Grind Over Matter’, waarvan de titelsong al snel langskomt. Wist je dat brouwrij tempel een speciaal Defleshed biertje heeft gebrouwen? Nu wel.

Afijn, na een hele reeks shows van hoogtepunt naar hoogtepunt is Katatonia toch wel een beetje een teleurstelling. Hot take – en zeker niet een ervaring die iedereen deelt. Maar waar ligt dat dan aan? Als je de laatste albums luistert, heb je heerlijke luistermuziek – dromerig, melancholisch, met af en toe een opzwepend momentje. Live wil je echter toch wat meer… oomph! Technisch is de band ontzettend netjes, en het is ergens ook een verademing om dat proggy geluid te horen na paar uur sonisch geweld, maar Jonas Renske blijft zo vlak in zijn zang en performance. Als een soort Robert Smith van AliExpress verbergt hij zich achter z’n haren, maakt lusteloze schopbewegingen en tilt af en toe zijn microfoonstandaard op. Zelfs oudere nummers missen daardoor punch. Het is natuurlijk een band die enorm veranderd is, en dat ouwe werk en die sound krijg je niet meer gevangen live – laten we ook een beetje realistisch blijven. Desondanks is de band om de frontman heen energiek en muzikaal sterk, maar de gitaristen lijken soms ook op hun plek verankerd. Voor de liefhebbers van het recente werk is dit gewoon een fijne show.

Imha Tarikat heeft dat probleem niet. De band speelt intense black metal, met veel emotie. Het is dan ook het project van Ruhsuh Cellât, echte naam Kerem Yilmaz. De Duitser heeft een live lineup en zoekt de interactie met het publiek. Hij raakt dan ook gefrustreerd door het passieve in de zaal. Het vuur van het podium slaat slechts deels over.

Bij Alfahanne is het niet heel anders, in een grotendeels lege grote zaal. Het gros van de bezoekers staat elders te lullen of is al vertrokken en dus is het een dunne bezetting voor de Zweedse black’n rollers. Punky ritmes, gitzwarte riffs en veel energie. Lekkere melodietjes die er doorheen lopen en die blaf van Pehr Skjoldhammer, die zich uitgedost heeft als een soort grafrovende greaser. Drummer Nikals Åström blijft ook bezig met het opzwepen van het publiek. Het geluid is groots en gruizig, wat jammer dat Alfahanne niet in de kleine zaal staat nu om alles nog even vakkundig te slopen.

Gelukkig is daar Deathless Void, de late toevoeging aan de line-up nadat er een band afviel. De band heeft ik weet niet hoeveel leden op het podium staan en ook nog eens twee zangers, en spelen een geluid dat in de chaos tussen death en black hangt. Het is laat en de energie is op, maar dit zet aan op het laatste uit dat vaatje te tappen. Wild en woest speelt de band het slotakkoord van een mooie dag.

Tijd om te gaan slapen… Of toch naar The Jack?