Poeh hey, wat hebben we vandaag een smörgåsbord aan lekkers op het programma op de Eindhoven Metal Meeting. Het is wel de dag van de lange adem met een line-up die van de namiddag tot voorbij middernacht metal uit serveert in al z’n smaken, van grindcore en death metal tot meeslepende black, vikingen en zelfs wat kraut. Als je meer wilt weten over dag 1, dan lees je dat hier.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Eindhoven Metal Meeting 2022 is natuurlijk een inhaaleditie en dat betekent dat de organisatie een flinke uitdaging heeft gehad om voorgaande afspraken te combineren tot iets wat samengaat. Je kan wel van alles op je boterham pleuren, maar het moet wel smaken. Vandaag blijkt het oude dilemma met de kleine zaal ook weer vaak terug te keren. Een bottleneck bij de doorgang en wat ongemakkelijk gewring bij de balkondeuren, vooral voor populaire acts (en ja, daar blijkt Gutalax ook bij te horen).

We stappen in de heavy metal trein voor het Nederlandse Legion of the Damned, toch een vaste waarde in het Nederlandse death landschap, met een flinke thrashy groove erin. Als je dan toch een beetje gaar gebeukt binnen komt, is dicht bij het podium staan en die ritmesectie voelen in je buik beter dan een shot espresso. Maar het is niet alleen straffe, stompende ritmes met Legion of the Damned, er wordt ook lekker gerifft met veel scherpe randjes en hoekjes in het meticuleus uitgewerkte metaltapijt (wat ook gewoon bruut is, bruut tapijt).

Even naar de kleine zaal dan voor de Duitsers van Ultha, die al geruime tijd een geheel eigen koers varen in het black metal landschap. De muziek wordt al langer steeds doomier en repetitiever, maar nu horen we live ook de motorik beat die ergens onder de geluidsmuren het stuwende werk verricht. De band staat overigens gehuld in rook, en rood licht, wat een fotografennachtmerrie bij uitstek is. Het werkt wel mee aan het bedwelmende effect van deze pseudo-blackened krautrock, van een band die maar blijft evolueren en verrassen.

Als we het dan toch over vreemde eenden op deze editie hebben (nou ja, Ultha is toch al een alumni van eerdere edities) dan is Djerv wel de bijzondere act van vanavond. Een band, rondom zangeres Agnete Kjølsrud, die black metal elementen combineert met goed verteerbare rockformules. Kjølsrud is een indrukwekkende frontdame, met haar scherpe stem, en beweeglijke performance die continue dreigend en speels is. De bijzondere haardracht en make-up dragen daar ook aan bij, zeker als ze aan de rand van het podium hangt en bijtende zang de zaal in slingert. De band zorgt voor een krachtige omlijsting, maar weet ook een sound neer te zetten die je in beweging zet. Tussendoor verkleed Kjølsrud zich nog even en kom met een dikke sigaar in de hand terug. De professionaliteit is zichtbaar als bij herhaalde microfoonissues de show nooit hapert. Een verademing tussen het metalgeweld dus, dat Djerv.

Daarna is het even wachten op de volgende acts. Om het publiek wat uit te smeren over de zalen, en dus de notoire opstoppingen te voorkomen, zijn er zo wat gaten in het programma. Het werkt ook wel en geeft je de tijd om je te ‘positioneren’, zoals een expert het noemde, voor je volgende band. Die van ons is Benediction.

De Britse death metallers zitten in een ongemakkelijk tijdsslot vandaag, dus zanger Dave Ingram vraagt het publiek om hem op de hogte te houden van de score tussen Engeland en Frankrijk: “If we score, let me know, if France scores, just tell me it’s going well.” En dan gaan we los en wat heeft die man een stem. Dat is toch een brul, waarvan in de omgeving van de Effenaar elke porseleinkast moet rammelen, toch? Noeste death metal, lekker groovend, lekker beukend. Maar het is vooral de energie en humor die deze show zo drijft. Nou ja, dat en hoe fucking killer songs als ‘Stormcrow’ gewoon zijn. Wolvennest mag ondertussen de kleine zaal meesleuren naar andere dimensies en duistere rituelen, met hun duistere psychedelica. Het is een band die altijd weet te leveren. Er heerst een schimmig aura in de zaal, terwijl de band hun geluid uitspind als een stel hogepriesters met instrumenten voor een publiek wat als in trance meeknikt. Je moet je hieraan over kunnen geven, en lukt dat niet, dan is het alsof je buiten het ritueel staat wat zo meesterlijk opgevoerd wordt.

Alle diepgang ten spijt, is er ook zoiets als Gutalax en nadat we de theme song van de Ghostbusters gehoord hebben is het tijd voor onbeholpen party grind, terwijl op de backdrop een bloedende anus te zien is. Hiermee is alles gezegd over Gutalax, wat duidelijk vooral even de comic relief komt bengen en ruimte geeft om lekker met de voetjes van de vloer te gaan. Eén dude lijkt ook de toiletborstels van de wc gehaald te hebben om hiermee vrolijk rond te zwieren in de pit en de eerste inflatable vliegt al snel rond. Pig squeels en death grunts, maar ook sexy danspasjes; “We are Gutalax from Czech Republic and we bring Czech disco to you!”

Je mag je ergens afvragen hoe groot het contrast is tussen Gutalax en de Zweden van Unleashed, welke ook pakweg nul verrassingen gaan brengen met hun Viking Death Metal. En toch heeft Johnny Hedlund een grote impact op de ontwikkeling van metal gehad, dat hoor je alleen niet terug in de dertien in dozijn songs van Unleashed. Allez, het is goede muziek om bier bij te drinken en de vuisten te heffen en soms is dat gewoon prima. In zekere zin doet Ancient ongeveer hetzelfde; het is black metal zoals het ooit bedacht is in een ver, schimmig verleden. Heel veel gebeurt er niet op het podium, maar de doornkroon van zanger Zal is een indrukwekkende hoofdtooi waar ik naar kan blijven kijken. De band speelt vooral heel strak, maar met weinig poespas. Het is tenslotte no fun, no core, no mosh, no trends.

Het is misschien om wat hierna komt dat Ancient niet zo sprankelt, al terugblikkend. Op de maionstage gaat Suffocation namelijk alles helemaal kort en klein slaan met hun nekwervel-verrekende-speaker-kwaliteit-strekkende-bijna-puur-percussionistische-instrumentmishandelende death metal. Werkelijk waar, hier worden de speakers met lagere frequenties op de proef gesteld, dankzij de luguber diepe bastonen en de moordende grunt van Ricky Myers, inmiddels al even de man met de microfoon. We horen een bloemlezing uit het werk, met songs als ‘Pierced from Within’ als pareltjes van vocale en instrumentale mutilatie. Na een half uur kan het dus zijn dat je redelijk afgemat bent en smacht naar een rustpunt, maar dat krijg je niet. Het is een uitputtingsslag van intensiteit, en de band bewijst het vertrek van een iconische frontman te overleven en daarmee te gedijen.

Misþyrming speelt een set waar we veel over kunnen zeggen, of juist heel weinig. De met vulkaanas bedekte Ijslanders spelen in enkel rood licht, wat dreigend en onheilspellend is, maar ook de intensiteit waarmee zij hun furieuze black metal de zaal in slingeren versterkt. Het is wederom een constante aanval, een ontlading van frustratie, pijn en negativiteit in de vorm van songs die je meesleuren de oven in. Er is geen speld tussen te krijgen en de kleine zaal is terecht stampvol voor deze afsluitende show op de begane grond. De biertjes gaan al wat trager over de toog, de oogleden worden zwaar, maar het viertal trekt je aan je haren erbij. Geen rust.

Het blauwe licht in de grote zaal bij Saor is een verademing daarna. Ruime songs, episch, groots, met de schoonheid in het duister die atmosferische black metal vaak vindt in die scherende gitaarlijnen. De band van Andy Marshall zit er lekker in en tankt op de laatste restjes energie die de zaal te bieden heeft. Met ‘Aura’ en ‘Tears of a Nation’ gaan we de nacht in, sommigen naar bed, anderen tot het gaatje in The Jack. En sinds de tickets voor 2023 al in de verkoop zijn, weet je waar we rond dezelfde tijd in 2023 zitten.