Lekker hoor, die line-up van Helldorado dit jaar. Waar vorig jaar er nogal wat nadruk lag op het type metal dat al op veel festivals staat, is het dit jaar weer een onvervalst, meer rock ‘n’ roll en stoner feestje. De bezoekersaantallen zijn prima. Gezellig druk! Het schiet lekker op aan de bar en het geluid heb ik in het Klokgebouw ook wel eens slechter hoort. Het is natuurlijk als schrijver onmogelijk alles te zien. Daarom ligt de nadruk in dit artikel een beetje meer op de Eindhovense bands. Want tja, zie onze site naam… (JvdS)

Tekst: Jochem van der Steen & Reno van Looij | Foto’s: Bram Geurts & Paul Verhagen

Het Eindhovense Baklawai past prima in het straatje van de origineel geprogrammeerde Alabaster. Beetje dezelfde unieke mix van onvervalste rock ‘n’ roll en stoner en ongeveer van dezelfde leeftijd. Het valt meteen op dat de mannen flink gegroeid zijn in wat ze doen. Was het geluid eerst al best interessant, vandaag spelen ze de sterren van de hemel. Of de pannen van het dak, wat je wil. Er zit een vuur, een passie in het optreden vandaag dat eerdere shows die we van ze zagen weet te overtreffen. Dat typische Rickenbacker geluid van bassist Julian dat we natuurlijk kennen van Motörhead in combinatie met het gitaargeluid en de gedreven zang van Flip werkt fantastisch. Tel daarbij de strakke, energieke drums van Mick op en je hebt een geluid dat zowel gelaagd als opzwepend is. Flip is duidelijk nog meer comfortabel in zijn rol van frontman en het is een genot hem als een heuse gitaargod over het podium te zien bewegen. Hoe de beste man niet struikelt over zijn kabels is me een raadsel, net als hoe hij zo’n gevarieerd geluid weet te krijgen uit zijn gitaar zonder continu pedaalgetrap. Er worden flink wat nieuwe nummers gespeeld die garanderen dat de toekomst er heel goed uitziet voor dit drietal. (JvdS)

Over talent uit Eindhoven op de Tarantula Stage gesproken… Peter van Elderen is natuurlijk legendarisch als frontman van Peter Pan Speedrock, maar met Tankzilla weet hij ons intussen ook al even te vermaken. Gewoon zijn goede strot, sterke riffs en het imponerende drumwerk van Marcin blazen net zoveel herrie uit de speakers als een voltallige band. En het mooie van zo’n kleine bezetting is dat die riffs extra goed overkomen. Het is de dampende, vuige blues die Peter aan de rock toevoegt die dit duo zo interessant maken. Bovendien is het een genot om te zien hoezeer de heren nog steeds genieten van live spelen. Met een fijn nieuw nummer, ode aan de modder, ‘Rubber Man’ op de setlist horen we hier zoals de eerdere band weer veel veelbelovends voor de toekomst. (JvdS)

Onze schrijvers moesten de punkrockers van  The Baboon Show missen, onze fotograaf Bram Geurts gelukkig niet.

Pallbearer heeft het vervolgens moeilijk met haar doomy metal. Gevalletje goede band op de verkeerde plek? De zaal is onder de rustige passages in ieder geval enorm rumoerig en iedereen lijkt een beetje bij te praten met een biertje. Alleen de eerste rijen vooraan kunnen rekenen op echte aandacht. En daarmee wordt de Amerikaanse doom formatie toch echt tekort gedaan. Gelukkig gaan ze onverstoord verder en naar mate de set vordert, wordt het voorin ook drukker en krijgen ze alsnog minimaal de bijval die ze verdienen. (RvL)

Helemaal weer in  het straatje van Eindhovense helden mag Denvis met zijn The Spades het 25-jarige bestaan van deze punkrockers vieren. Het mag dan niet de originele bezetting zijn, maar met Daan Koch (o.a. Hippe Gasten, Wolfskop) en Veetje (Tupelo Honey) op gitaar en Bart Geevers (Peter Pan Speedrock) op bas staat daar verdorie samen met Denvis toch wel wat talent op de planken. Ook is er een fel gastoptreden van de in een oranje overall gehulde The Boss, bekend van de Italiaanse punkband The Nerds! Denvis maakt er een mooie show van, zo kondigt hij Veetje aan als ‘so old he farts dust’ en weet hij het publiek wild te maken met uitspraken als ‘keep fighting each other’. Een entertainer in hart en nieren, hij heeft niet voor niets ook wat tijd doorgebracht op de toneelschool. Geweldig om die nummers weer eens live te horen. (JvdS)

Tussen die bands door krijgen we nog wel een stukje mee van DOOL op de Cobra Stage en Cobra The Impaler op de Lion Stage. Wel een gemiste kans natuurlijk die laatstgenoemde niet op de Cobra Stage neer te zetten. Het wat minder ruige geluid van beide bands is even wennen na het eerder vuige rockgeweld. Natuurlijk stelt DOOL eigenlijk nooit teleur. Bedwelmende klanken in combinatie met een kickass frontpersoon die er ‘godverdomme’ zin in heeft. De zaal staat goed vol en het komt allemaal verrassend goed over in zo’n grote ruimte. Hetzelfde kan ik wel zeggen voor Cobra The Impaler. Het klinkt ook gewoon net even wat ruiger en heavier dan in het clubcircuit. (JvdS)

De Tarantula Stage is natuurlijk gemaakt voor een band als Zeke. Een persoonlijke favoriet van Dikke Dennis, die ze ook aankondigt, is dit een compromisloze, smerige punkrockband met veel trouwe fans. Het is dan ook verdomd druk in de zaal. De wellicht wat clichématige omschrijving van een stoomwals ontkomen we hier eigenlijk niet aan. Wat spelen die gasten snel en hard! Toch klonken de voorafgaande bands misschien net wat interessanter door wat meer gelaagde nummers. Voor de fans echter duidelijk geen bezwaar. (JvdS)

Mij doet het echter afreizen naar de Cobra Stage om nog een stukje mee te krijgen van John Coffey. Frontman David Achter De Molen is intussen naast zanger een begenadigd podcaster. Hij heeft er dan ook geen moeite mee om met het publiek te praten. Zo vraag hij zich af waarom de jarige Chris in het publiek (net als zijn vrienden te herkennen aan een feestmuts) zo graag wil dat we allemaal weten dat hij jarig is. Het levert de jongeman uiteindelijk toch nog wel een ‘lang zal hij leven’ van de zaal op. Daarnaast krijgen de racisten van het Catshuis er ook nog even langs van David. En ook deze band heeft een nieuw nummer voor ons. Wat David betreft is het daarbij dan ook wel toegestaan om even stil te staan. Gebeurt trouwens niet… Prima optreden, ook al is hun meer punkrock variant van de muziek van Every Time I Die hier wellicht een ietwat vreemde eend in de bijt. (JvdS)

Napalm Death op de Lion Stage weet me minder te boeien. Misschien te vaak gezien? Of die grindcore komt gewoon niet lekker uit de verf in deze zaal? Dat wil niet zeggen dat frontman Barney Greenway zich niet, zoals altijd volledig geeft op  het podium. (JvdS)

Een wederzien met Graveyard vandaag in Eindhoven. Net als eerder op Into the Void dit jaar in de Effenaar moeten de mannen na veel energiek geweld van John Coffey en Napalm Death aantreden. Het is eigenlijk wel fijn om zo’n stoner-classic-rock rustpuntje te hebben. Alhoewel rustpuntje… met ondermeer “Ain’t fit to live here” en “Walk On” wordt ook regelmatig het op Black Sabbath geschoeide leest gaspedaaltje ingetrapt. De rustige maar prachtige songs zoals “Breath In, Breath Out” en “Rampant Fields” van het laatste album ‘6’ komen wat minder uit de verf. Die moeten het toch van de gelaagdheid en diepgang hebben en dat werkt nu eenmaal niet op een festival als Helldorado. Wel zonde, want het zijn parels van tracks, net zoals de oudjes “The Siren” en “Hindsigen Blues” dan zijn. Die zijn een stuk bekender en krijgen veel meer bijval gelukkig. Snel deze ijzersterke formatie maar eens in een intiem zaaltje bekijken. Want het blijft fenomenale muziek met een heerlijke band om live aan het werk te zien. (RvL)

Shows van Hellripper zijn altijd waanzinnig energiek en chaotisch. Hun optreden op de Tarantula Stage is vandaag geen uitzondering. Zelfs frontman James McBain is een beetje verbaasd als de een fan met een sprong de afstand tussen podium en barrier weet te overbruggen. Er volgen later nog vele anderen. Zonder vangploeg best een riskante actie. Maar de blackened thrash van deze band is zo opzwepend dat de fans daar geen acht op slaan. (JvdS)

Kort daarna is er nog wat hel op aarde als Hellbutcher op de Tarantula Stage staat. De schrijvers waren daar niet bij, maar deze foto van Paul Verhagen zegt meer dan woorden.

Geen Helldorado zonder Peter Pan Speedrock. Begrijpelijk, want het staat weer gewoon ramvol bij de Cobra Stage. Frontman Peter van Elderen, die vandaag dus een tweede keer op het podium staat, geeft aan dat dit voor hen ook nooit gaat vervelen. Hij spreekt zijn waardering uit voor de vele bekende gezichten op het podium. Gezichten die los gaan op nummers als ‘Resurrection’, ‘Go Satan Go’ en ‘Rockcity’. Natuurlijk komt hun eigen mascotte, Dikke Dennis ook het podium op voor twee nummers, waaronder uiteraard hun bewerking van Motörhead’s ‘Ace of Spades’, ‘Schoppen Aas’. Hij krijgt het ook nog voor elkaar om tot hilariteit van band en publiek het hele podium onder het bier te spuiten zodat er snel met handdoekjes in de weer moet worden gegaan. Helaas gaat niet alles van een leien dakje. We zien een gewonde fan over de barrier worden getild die na enige EHBO-zorg ineens door het lint lijkt te gaan en moet worden afgevoerd. Net iets te rock ‘n’ roll bij een dag waarbij de sfeer verder geweldig is. (JvdS)

Een heel andere band, Baroness, zien we op de Lion Stage. Die bijzondere combinatie van prog met sludge en toch een snufje onvervalste rock boeit van seconde tot seconde. Zanger/gitarist John Baizley imponeert live nog meer dan op de plaat. Kippenvel op nummers als ‘Take My Bones Away’ en ‘Last Word’ ! En met Gina Gleason op gitaar en achtergrondvocalen is dat extra radertje aan de machine toegevoegd die de band helemaal naar supersterrenstatus aan het bewegen is. (JvdS)

Het was moeilijk kiezen tussen Frank Carter & The Rattlesnakes op de Cobra Stage en Rompeprop op de Tarantula Stage. Frank en zijn mannen zijn natuurlijk geweldig live én ze stoppen er voorlopig mee. Maar Rompeprop is altijd een feestje en is maar zelden live te zien ook. We beslissen dan toch maar weer op basis van het lokale karakter en de speciale nieuwswaarde voor dit platform. Ik begrijp wel, en zo blijkt uit de foto’s, dat Frank er weer een spetterend optreden van wist te maken. Bij het derde nummer is er al de eerste circlepit en de nummers worden luidkeels meegezongen. (JvdS)

Meezingen is net wat moeilijker bij Rompeprop, behalve dan voor die oorwurm die we als introotje horen, je weet wel, ‘Komkommertje’. Crowdsurfers en stagedivers zijn er dan weer wel, in grote getale! Absoluut gekkenhuis op en voor het podium. Het dreigende uiterlijk van bloed en doodshoofden staat in schril contrast met de feestelijkheden in de zaal én de absurde teksten. Het is prachtig om te zien hoe grijze hoofdjes van de ouders van drummer Jores staan te genieten bij de barrier. Welke ouder is er nu niet trots op hun zoon als die zo’n feestje weet te bouwen in de zaal. Ook al gaan de teksten dan over zaken als mannen met maar één bal en een pelikanenlul. Prachtige afsluiter. (JvdS)

Nou ja, het feestje gaat natuurlijk door in de eetzaal waar de DJ’s metal op vernuftige wijze weten te mixen met gabber en schlagers. Links en rechts moet iemand worden opgeraapt die van zijn bankje lazert en er liggen nogal wat mensen met het hoofd op de tafel te snurken, het blijft gezellig tot we dan echt naar buiten worden gewerkt. (JvdS)