In de rubriek Eindhoven Rockcity van laten we de makers van Rockcity aan het woord. Nu is rock veelal met gitaren, maar in Eindhoven liggen de zaken altijd dicht bij elkaar. Marco Martens maakte jarenlang furore als Macronizm in de hiphop, maar was ook altijd fan en volger van de rockscene. Nu als Marco Martens, als zichzelf zowel in naam als in kunst, is hij een gedreven woordsmid in de breedste zin. Hij vertelt graag over zijn Rockcity.

Over Marco…

Marco Martens danst met de motoriek van een blanke schrijver, zo zegt hij hetzelf. Zijn expressie en ritme zitten in de taal. Marco doet dan ook van alles met woorden. Samen met Michiel van Iersel en Joris Sedee maakte hij het album Ieder Huis Is Uit Vertrekken Gebouwd. Een plaat die hiphop flow, poetisch vermogen en de nostalgie van de kleine dorpen bij elkaar brengt. Bijzonder intiem en eigenwijs vervolgde hij met een nieuwe EP over het vaderschap Morgen Zal Ik Thuis Zijn. Frits Spits vond het tof en OOR ook. Flip Noorman en Giorgi Kuiper (De Likt) werkten mee aan de EP.

Marco houdt zich daarnaast bezig met docent zijn en een reeks podcasts, waarin hij sprak met Diggy Dex, Lucas de Man en Bjorn van der Doelen en meer artiesten. Met De Cabarapshow maakt hij hiphopimprovisatietheater. Als schrijfcoach werkt hij voor de Herman Brood Academie, Poetry Circle Nowhere en 4XM Workshops. Als rapper trad hij in het verleden op met Macronizm en De Nuance, werkte samen met diverse andere Eindhovense woordenmagiers en speelde op vele grote festivals. Ook schrijft hij veel en mooi, een eerste verhalenbundel kwam al een tijd terug uit, getiteld ‘ Rubberboot’.

Marco woont inmiddels in Rotterdam, maar we zien hem graag in Eindhoven. Hij ook, gelukkig.

Eindhoven Rockcity van…

Wat maakt Eindhoven voor jou tot Rockcity?
Het ligt voor de hand om nu te refereren aan allerhande toffe bandjes uit de stad met wat
harder gitaarwerk of alle toffe plekken waar zij een podium krijgen, maar voor mij is het
meer dan dat. Een bepaalde drive die veel mensen hebben, omdat hier niet alles
vanzelfsprekend is, denk ik. DIY-mentaliteit en een lange termijnverbinding met zowel
muziek als de stad. Laatst zag ik Koen Lommerse live in Blue Collar, met zijn punkband
Camp High Gain. Die kerel heeft al wat succesvolle bandjes op zijn CV staan, maar heeft na
al die jaren nog het enthousiasme van een jonge hond als het op bassen aankomt. En daar
heeft Eindhoven er veel van, mensen die zich in diverse vormen blijven inzetten om een
beetje leven in de brouwerij te brengen.

Wat is de meest rock’n’roll locatie van de stad?
Als ik mijn idee van rock’n’roll even verder doorvoer: dat is ook het bieden van een plek
waar mensen vanuit die DIY-mentaliteit hun eigen gang kunnen gaan. En dan wil ik graag
Dynamo even noemen. In 2001 mocht ik daar (voor niks, als ik het me goed herinner)
repeteren met mijn toenmalige rapgroepje Proces Verbaal. Onze eerste ‘tour’ werd een jaar
later vanuit Dynamo georganiseerd. Mijn vrienden hebben er jarenlang als vrijwilliger
gewerkt in de punk-/hardcoregroep waardoor ik veel toffe bands heb kunnen zien. En
momenteel werk ik er als coach voor Poetry Circle: in die rol mag ik jonge spoken word-
artiesten ondersteunen in hun ontwikkeling. Dan nog het metalschooltje en alle succesvolle
projecten die vanuit hun project Hiphoplab040 worden ondersteund.. die bottom-up support,
dat maakt deze locatie rock’n’roll.

Wat is de allerbeste show die je ooit in Eindhoven hebt mee mogen maken?
Of het de beste show was kan ik me niet meer voor de geest halen, maar het moet ’97 of ’98
geweest zijn toen Osdorp Posse en De Heideroosjes in Muziekcentrum Frits Philips stonden.
Hier kwamen mijn twee grootste muzikale liefdes, punkrock en hiphop, samen en wist ik
zeker dat ik hier ook iets mee wilde. Ik denk dat daar het zaadje voor mijn eigen
artiestenbestaan is geplant. Maar ook sociaal: ik vond bij dit publiek de aansluiting die ik
destijds nog wel eens miste in mijn omgeving.

Welke 3 platen belichamen voor jou het gevoel van Eindhoven Rockcity (en
waarom)?
Björn van der Doelen – De Cowboy, De Outlaw, De Sherrif en De Hoer.
Op deze plaat komt zijn Eindhovense doe-nou- maar-normaalmentaliteit heel erg naar voren. Kleine liedjes, niet te ingewikkeld, heel dichtbij. Als ik deze plaat in mijn Rotterdamse woonkamertje afspeel, krijg ik direct heimwee.

Noyalty – Between the Broken.
Toen deze plaat een jaartje of tien geleden uitkwam, heb ik ‘m grijsgedraaid. Inmiddels maak ik al een paar jaar muziek met Michiel van Iersel en Joris Sedee, die ook de gitaarpartijen voor deze plaat hebben geschreven. We kwamen elkaar veel tegen in het Eindhovense live-circuit in die tijd. De wederzijdse waardering was er, maar ik heb eigenlijk geen idee of ze weten dat ik deze plaat van voor tot achter kan meezingen.

Dwaalspoor – De Draafmaarvoortverwoording.
Uit 2000 komt deze, geloof ik. Mijn eerste aanraking met hiphop die uit de buurt kwam. Je had 24K en Phat Pockets en dat was tof, maar omdat het Engelstalig was, voelde het niet alsof het van dichtbij kwam. Via Dwaalspoor heb ik mijn eerste stapjes als rapper gezet, dus voor mij blijft deze plaat onlosmakelijk verbonden aan de Eindhovense voedingsbodem.

Wat is je mooiste Rockcity herinnering/anecdote?
Rond 2003, 2004 had ik de niet al te efficiënte gewoonte om na een paar maanden met mijn
studie te stoppen. Het interesseerde me geen reet, ik wilde gewoon met muziek bezig zijn.
Samen met DJ 2Hype en nog een paar jongens die boven café Repelsteel woonden,
organiseerden we een tijdlang ‘RepelHiphop’. Laagdrempelige hiphopfeestjes met toffe live-
acts en open mics. Overdag hingen we rond op het Stadhuisplein, waar nog wel eens een
cyphertje ontstond met enthousiaste rappers en beatboxers ter plaatse. Op een dag kwam er
een verlegen Antilliaanse jongen langs, die vertelde dat hij ook rapte. MC Fresh, noemde hij
zich. Hij rapte een paar teksten en ik was onder de indruk. Of hij niet eens langs wilde komen
bij RepelHiphop, vroeg ik. Daarnaast wees ik mijn beatmakende vrienden op zijn MySpace-
account. Niet veel later is hij zich ‘Fresku’ gaan noemen en ik kan me voorstellen dat die
naam een belletje doet rinkelen.

Mensen zeggen wel eens dat Eindhoven Rockcity dood is. Wat denk jij daarvan?
Onzin. Er zijn momenten dat er wat minder Eindhovense sterren aan de (inter)nationale
hemel schijnen en er zijn de afgelopen jaren wel periodes geweest waarin het qua shows
wat magertjes was, absoluut. Maar altijd zijn er dan kleine en grote initiatieven geweest;
liefhebbers die de handen uit de mouwen steken om er zelf wat van te maken. Mensen die
dat gat proberen op te vullen. En dát is Rockcity voor mij. Een boompje dat soms haar
blaadjes verliest maar altijd haar zaadjes verspreidt.

Wie is voor jou de toekomst van Eindhoven Rockcity en waarom?
Al woon ik tegenwoordig in Rotterdam; regelmatig hang ik nog in Eindhoven rond. Bij
showtjes en op nieuwe plekken. Laatst was ik voor het eerst in het Rozenknopje. Daar zag ik
veel jonge gezichten, ook gezichten die ik niet ken uit de Altstadt, De Effenaar of Area51. Nieuwe aanwas. Zij maken de stad mooi. Zij zijn; samen met al die oude rotten die nog altijd
vol energie zitten, de toekomst.

Je kunt de laatste EP van Marco gewoon online luisteren. Als je dan ook die fijne gevoelens krijgt, ga ‘m dan een keer live zien of koop de CD. Krijg je nooit spijt van.