Bij Eindhoven Rockcity durven we ondertussen te beweren er kijk op te hebben welke bands groot kunnen worden in het genre. Het Eindhovense Alabster is zo’n voorbeeld. Vocalist/bassist Toby, gitarist/backing vocalist Jasper, en drummer Sophie vormen een heus powertrio dat ons met hun energie en keiharde mengeling van stoner, sludge en hardcore van de sokken wist te blazen. Omdat we nieuwsgierig van aard zijn en graag deze band met jullie willen delen zochten we ze op in hun oefenruimte voor een interview.

Ze leken bijna uit het niets te zijn gekomen, ontstaan zo’n beetje rond de lockdown. Gitarist/zanger Jasper jamde een beetje met Robin van de Hobojobos met het doel een death metal band te starten. Later kwam daar Toby bij die Sophie’s vader kende en zo haar bij de band vroeg. Toby legt uit, ‘We probeerden Motörhead te spelen, maar dat lukte niet. Toen begonnen we stoner te maken wat eigenlijk begon als black metal. Dat laatste lukte ook niet zo, dus toen zijn we maar in C gaan stemmen.’

Foto’s door Paul Verhagen (live @ Club Void – Effenaar)

De bandervaring van de heren en dame is divers. Zo heeft Toby nog even bij de pirate death metal band The Cursed Crew gezeten en een crust bandje. Jasper was extra gitarist bij What If tot hij naar eigen zeggen de band uit werd gezet omdat hij ‘teveel pingelde’. Daarnaast heeft hij gewoon veel op zijn kamer gespeeld en zijn talent weten te ontwikkelen door het spelen van Death riffs. Sophie speelde eerder in middelbare schoolbandjes die covers speelden op het Augustinium College. Met name de daar georganiseerde Augpop was daar een belangrijke factor in haar ontwikkeling. ‘Mijn vader is ook drummer dus het werd wel een beetje met de paplepel ingegoten, maar zonde Augpop was ik nooit muziek gaan maken. Het heeft me gemotiveerd, je zit daar in een bandje en er worden dingen van je verwacht dus je moet wel. Ik ben daar superdankbaar voor.‘

Dat brengt ons bij hoe Toby en Jasper dan in de muziek zijn beland en wat ze nog meer doen naast deze band. Toby kreeg via zijn stiefvader, die bluesmuzikant is flink wat bluesriffs voorgeschoteld en had een persoonlijke interesse in crust en death. Jasper begon als kind keyboard te spelen, maar toen hij 12 was en naar muziek als Bring Me The Horizon en Slipknot begon te luisteren raakte hij geïnteresseerd in de gitaar. Jasper geeft dan ook toe, ‘Ik heb een emo fase gehad.’ Via een akoestische gitaar gekregen van zijn opa en oma kwam hij bij een elektrische gitaar uit en was het hek echt van de dam. Naast in Alabaster speelt Sophie nog in een band met Julian Deckert van Baklawai en Maartje Vermeulen, intussen is er ook na lang zoeken een bassist aan deze band toegevoegd dus daar gaan we meer van horen. Sinds een paar weken speelt ze ook in Dead Cells, een bandje die de oorsprong vind in het Rockcity Instituut. Daarnaast werkt ze bij de Effenaar achter de bar. Toby gaat in januari naar eigen zeggen ‘wat death metal covers knallen’ met o.a. Headless Hunter bassist Kiko Reitsma en werkt in het dagelijks leven in een biologische supermarkt. Jasper speelt alleen nog maar in Alabaster en is werkzaam als chemisch analist bij een brouwerij.

Het eerste optreden van de band was in het Amsterdamse Vrankrijk, een gelegaliseerd kraakpand/ politiek café op uitnodiging van het tevens Eindhovense Baklawai. Meteen de dag erna stond de band in populair Eindhovens rockcafé The Jack met Death Chant. Daarna volgde Grote Beekpop, geregeld via een kennis van de vader van Sophie, een optreden met Hobojobos in Stage en toen het optreden waar Eindhoven Rockcity ze echt ontdekte, Club Void in De Effenaar. Vooral na die eerste twee shows was de band beter op elkaar ingespeeld. Best knap ook zoveel optredens te regelen in zo’n korte tijd. Zeker nu alle zaaltjes vol lijken te zitten met in te halen shows na de lockdown. Jasper heeft daar wel een verklaring voor, ‘Je kunt ons overal neerzetten. We passen overal bij’. Zoals je collega Guido schreef maken we het hokje kapot als je ons er in probeert te stoppen.’

Wat het geluid spannend weet te houden is de wisselende vocalen tussen Toby en Jasper. Dat ontstond vrij natuurlijk, aldus Toby. ‘Origineel deed ik alle zang, maar toen kon ik een keer niet omdat ik met mijn kat naar het ziekenhuis moest of zo en toen zong Jasper en dat ging best goed.‘

Jasper licht toe, ‘Ik deed vooral eerst de lagere vocalen omdat ik dat thuis vaak probeerde. Dat ging best goed en soepel en was het minst belastend voor mijn stem. Maar omdat we een vrij lage tuning spelen hoor je dat niet en ben ik meer gaan schreeuwen. Bij het nummer Worship zong ik bijvoorbeeld in het begin heel lang later ging ik meer schreeuwen. Dat klonk veel beter.‘

Toby is verantwoordelijk voor de meeste teksten, vaak starten de riffs bij Jasper. Op basis daarvan komen de nummers redelijk via jammen tot stand. ‘Ik schrijf teksten als ik in de trein zit. Dan kijk ik of de muziek er bij past en soms is dat zo, en soms helemaal niet. We hebben over (het boek) Dune geschreven maar ook over Baudet en populisme in het algemeen. Veel nummers gaan stiekem over politiek, maar ik hou er niet van om gewoon alleen maar te schrijven dat het systeem kut is. Ik probeer er een bijbels of mythologisch verhaal aan te koppelen.‘

Jasper: “Je kunt ons overal neerzetten. We passen overal bij”

Wat opvalt bij de live optredens is hoe Toby en Jasper Sophie flankeren op het podium. Het versterkt de eenheid en uitstraling van de band, ieder lid is even belangrijk. Hier heeft de drummer geen ogenschijnlijk inferieure plek op de achtergrond. Dat is eigenlijk als toeval ontstaan maar zeker iets wat ze er in willen houden. Sophie vertelt, ‘Bij ons optreden laatst in The Little Devil was het moeilijk omdat het daar zo klein is, maar het is wel de bedoeling dit zo te houden. Het ontstond per ongeluk bij ons Club Void optreden in de Effenaar. We moesten voor de drumkit van hoofd act Gomer Pyle staan omdat er anders geen plek voor ons was, maar dat beviel goed.‘

Gevraagd waar de band zichzelf over vijf jaar ziet volgt het antwoord Helldorado. Daarnaast voegt Sophie toe, ‘Touren in het buitenland lijkt me gaaf, dat is wel één van mijn doelen.’ De band is het wel eens dat ze liever in kleine tentjes staan internationaal dan grote alleen in Nederland. Zo zegt Toby, ‘Geef mij maar kraakpanden waar het gezellig en oprecht is in plaats van een grote zaal.‘

Als ze moeten kiezen tussen een spot op Helldorado of Dynamo breken ze ook dat hokje af door te zeggen, ‘ROADBURN! Lekker tussen black metal en sludge in!’

Voordat het zover is, kun je ze komende vrijdag live aan het werk zien in The Jack tijdens Niek’s Birthday Bash samen met Motörhead tribute Deaf Forever.