Ook dag twee (verslag vrijdag hier) van de Eindhoven Metal Meeting heeft een line-up om van te smullen met wat onvermijdelijke overlap. Anderzijds, kan je elke minuut vullen met goede muziek en in dat geval heb je eigenlijk niks om over te klagen, toch?

Het blijft een schouwspel op zichzelf: honderden in het zwart gehulde bezoekers, die allemaal de tijd van hun leven hebben. Elke december is het raak in de Effenaar en soms lijkt de Eindhoven Metal Meeting alleen maar beter te worden. Vandaag is dan ook een dag, waarop het programma dat enkel onderschrijft.

De binnenkomers van vandaag zijn Offerblok, uit de Lichtstad, en Izegrim. Tegen de tijd dat we compleet binnen zijn is er al een hoop gebeurt dus, onder andere met een wat opgefokte frontman en een fotograaf. Terwijl de bevreemdende klanken van Attic wegsterven, reppen we ons naar de grote zaal voor Harakiri From The Sky. De ietwat lijzige post-black metal (of hoe dat dan ook heet tegenwoordig) is een publiekstrekker, maar voor sommigen wellicht wat te langdradig of gevuld van gevoel. De band is in essentie het duo Matthias Sollak en Michael Wahntraum, dat al enkele jaren aan de weg timmert met diverse bands. Op het laatste album ‘Arson’ gaat de band verder met wat zich laat omschrijven als een emotioneel post-hardcore gevoel, wat ook oudere nummers als ‘Calling The Rain’ licht hervormt. Wel zijn het nummers van bijna 10 minuten, dus de wat ongeduldige luisteraar haakt af lang voor Wahntraum aan ‘Fuck this life’ toekomt in zo’n klassieker.

Dit betekent trouwens dat we Dead Head gemist hebben. Dat schijnt een fout te zijn geweest, wordt me uitgebreid verteld terwijl ik wacht op de volgende band. We leven om te leren, maar eerst even de verschrikking van Valkyrja ondergaan. De Zweedse black metal band komt op met brandende woede in de ogen en start vol kracht aan de set. Het vuige geluid uit zich in een hels pleidooi met frantische vocalen en rammelende drums en grommende baslijnen, met dissonante gitaren die de kleine zaal tot een voorportaal van de hel maken. Evengoed imposant, maar van een meer kille, beukende variant, is het Zweedse Necrophobic. Deze heren doen al zo’n 30 jaar mee maar lijken daarmee ook een fantastische standaard qua podiumpresenatie bereikt te hebben. Theatraal, vol rock’n’roll poses an ruig gitaarwerk, gaat de band er tegenaan als een stel jonge honden. Zanger Anders Strokirk blijft het publiek ook maar opjutten, terwijl de band door de setlist en over het podium dendert. Eén groot feest, deze band live vandaag.

Bij Archgoat wordt dan weer niet gelachen. De Finse death-black formatie is wel een beetje de AC/DC van de black metal als het gaat om muzikale ontwikkeling. Broers Lord Angelslayer op zang en bas en Ritual Butcherer op gitaar houden de band toch al bijna 30 jaar draaiende. De geitenreferenties en perversiteiten zitten dan ook rotsvast in de set ingebakken, maar het duo staat er zo’n beetje bij alsof ze evengoed bij de Appie achter de kassa konden zitten. Afijn, het geluid is bruut en lomp en daar houden we van. Die podiumbeleving is toch heel anders in de grote zaal, waar beroepsmalloot en zelfmutilator Niklas Kvarforth met zijn Shining op het podium staat. Althans, het is even door wat Zweedse popmuziek heen bijten voor de snuivende, grommende en brullende frontman het podium opstormt en de eerste camera die hij ziet met zijn hand komt bedekken. Met een fles Jack Daniels ter hand, gaan we door een waanzinnige, haakse en wilde set heen. Het gaat werkelijk alle kanten op, maar is ook verdomd goed. De getormenteerde vocalen van Kvarforth zorgen daar voor, maar een stabiele band rondom de frontman doet het meeste werk.

Maar dan hebben we het hoogtepunt nog niet gehad. Een half uurtje later staat Tom G. Warrior in de coulissen te wachten om met zijn Triptykon het podium op te lopen. De frontman is in een goede stemming en dat is merkbaar in het samenspel tussen hem en bassiste Vanja Slahj. “Good evening Eindhoven, I’m feel-UNGH! good tonight!”, grapt hij bovendien. De set staat bol van Celtic Frost songs, waar het publiek alleen maar ontzettend blij mee is. De receptie van de band is al overweldigend, maar ‘Procreation of the Wicked’ maakt het alleen maar beter. Met kleine variaties doen de klassiekers het uitstekend deze avond en de loodzware riffs beuken door de zaal heen, waar het publiek als één op mee beweegt. Hoogtepuntje van de avond. Daar kunnen de herriekmakers van Mandator dan misschien niet tegenop qua toeschouwersaantallen, maar ook hier is het een feestje in de kleine zaal. Lekkere, ouderwetse thrash metal, maar helaas met een zanger die bijna niet te horen is. Maarreh… als hij brult dat Mandator terug van weggeweest is komt die boodschap zeker over.

Alsof we niet genoet te verduren gehad hebben deze avond, zien we het hoofdpodium verdwijnen in de rook alvorens de Zweedse afstrafmetal van Marduk door de zaal snelt. Na een hoop politieke ellende dit jaar keerder de groep terug met het album ‘Viktoria’, wat een beetje de muzikale variant is van de tactiek der verschroeide aarde. Frontman Mortuus loopt met gestage tred rond op het podium, als een dreigende kampcommandant die het publiek nog meer ophitst. Muzikaal is Marduk eigenlijk onvertroffen en onnavolgbaar, steeds vuriger, harder an pijnlijker. Tot ‘The Blonde Beast’ toe dan, want die track is live gewoon een ontzettend lekkere dansplaat. Daarvan getuigd het stuiterende publiek. Nee, na Marduk is Eindhoven Metal Meeting hoe dan ook helemaal klaar.

Of ja… bijna dan. Want Mortuary Drape speelt, gehuld in monnikengewaden, nog een stet in de kleine zaal. Het primitieve geluid is vermakelijk en de act amusant, maar het is na de afsluiter op het podium tijd om lucht te happen buiten, waar de sneeuw naar beneden dwarrelt. Uitkijken vast naar 2019.