Het is alweer de tiende editie van de Eindhoven Metal Meeting, ook dit jaar weer in en door de hele Effenaar. Met een vorstelijke line-up, een weekendje genieten dus en de zwarte kleding weer eens uit de kast halen!

Het is al vroeg volle bak in de Effenaar voor deze editie van de Eindhoven Metal Meeting. Voor een deel van de bezoekers begon het festijn al op donderdagavond met de pre-party waar onder andere Aura Noir aan mocht treden. Iedereen is vandaag nog fit en fruitig en dagopeners Kontinuum en Sisters of Suffocation uit Eindhoven trekken al veel bekijks.

Tekst Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen en Justina Lukosiute

We pakken de draad op bij het Noord-Ierse Gama Bomb dat op het main stage op de een of andere manier maar niet wil pakken. De zang zit er niet lekker tegenaan en dat is een goede reden om snel de klassieke thrash klanken achter ons te laten voor het Deense Slægt. De band uit Kopenhagen speelt een vreemde mix van black en heavy metal die vooral ontzettend catchy is. Badend in het rode licht, laat de band wel horen live een heel ander beest te zijn dan laatste wapenfeit ‘The Wheel’ doet vermoeden. Het geluid is donkerder en feller, wat misschien ook met de setting vandoen heeft. Aan gepast showmanschap ontbreekt het ook niet tussen de muzikanten, die vaak het samenspel opzoeken.

Op het main stage maakt Desaster zich op voor een pot verpletterende blackened death etal. De Duitse groep draait al zo’n 30 jaar mee en levert nog telkens om de paar jaar een plaat af. Het compacte aan de muziek blaast je van je sokken, wat vooral te danken is aan het solide bas en drumwerk. Zanger Sataniac staat met zijn golvende haar vaak aan de grond genageld zijn woorden te brullen, terwijl gitarist Infernal en Odin op bas elkaar continue opzoeken op elke hoek van het podium. De opvallende corpse paint van de laatste oogt wat komisch, maar elk gezichtstrek wordt erdoor uitgelicht. Het is een plezier voor het oog en oor om deze oude rotten aan het werk te zien.

Dit jaar is Eindhoven Metal Meeting uitverkocht, wat betekent dat gedurende de avond het steeds drukker wordt in de gangen en met name in het Effenaar café. Dat is onderweg naar de kleine zaal merkbaar, want er is eigenlijk al geen doorkomen meer aan. Het ons-kent-ons gehalte van dit evenement ligt hoog en geeft het ook een eigen charme. Iets wat misschien ook ervoor zorgt dat de black thrash van Ketzer geen volle zaal trekt. Het vreemde cross-over geluid van deze Duitsers is dan ook voor de fijnproever met een stevige beat en drukke podiumpresentatie van zanger Gerrit Schwarz. Ach, het is nog vroeg.

Wiegedood volgt in de kleine zaal en het drietal zuiderburen weet eigenlijk telkens weer een geluid neer te zetten wat als een blok op je neervalt. Massief, groots en vol dynamiek. De podiumpresentatie is daarentegen bijzonder minimaal en los van de traditionele opschmuck die je in het black metal genre tegenkomt. Dat getuigt enkel meer van de onmiskenbare kwaliteit van de Belgen. De volgende stop is het hoofdpodium, waar pagan metal pioniers Moonsorrow een machtige show neer zetten. Hoewel de band altijd weg is gebleven van de latere folk metal cliches, vangen de Finnen wel hetzelfde gevoel met een stukje magie. Dat komt vooral naar voren in de samenzang en het thema van de muziek natuurlijk. Geen doedelzakken of misplaatste kilts hier, maar vurige metal.

Omdat de rust vervolgens een beetje teruggekeerd is in de kleine zaal pikken we toch even een stukje Possession mee. De Belgische band bestaat nog maar een kleine 6 jaar, maar heeft een impact gemaakt van jewelste met brandende haat in hun kolkende, vernietigende black metal. Zo goed kan het dus zijn, maar we blijven plakken voor de volgende act in de kleine zaal. Dat is namelijk de lo-fi black metal van Urfaust, uit de regio wel te verstaan. Asten is naar het schijnt de plek in Brabant waar het meest gezopen wordt. Wellicht hebben de intoxication rituals van dit duo daar wat mee van doen, met het mijmerende, getergde geluid en die slepende sound. Ondanks dat vlakke in de sound, zit er vooral achter de drumkit genoeg beweging in en wordt het publiek flink opgejut om zich mee te laten slepen in de stroom van het geluid. Een beetje spacy en flink hypnotisch, gaat de band in rap temp door de set heen zonder gezever, maar met een onmiskenbare kracht. Maar goed, er zijn geen ‘gewone’ Urfaust shows.

Ondertussen is de grote zaal volgestroomd voor de Ijslandse helden van Solstafir. De band leek even vaart geminderd te hebben met de laatste plaat ‘Bedreyminn’, die toch niet de warme ontvangst kreeg van ‘Ótta’, maar hier wordt de band warm ontvangen. Het publiek smelt weg met de grootse, gevoelige klanken van het viertal, wat geen enkele steek laat vallen en automatische beelden oproept van de uitgestrekte, noordelijke landschappen. Om dus lekker bij weg te dromen, maar dan roept zanger Aðalbjörn Tryggvason iedereen even bij de lest om te spreken over depressie, een bekende kwaal in het thuisland waar meerdere bands op het podium zich over uitspreken. Gelukkig biedt de muziek van de heren een fijn stuk verlichting. Via de kleine zaal, waar Carnation een slachtpartij aanricht, begeven we ons naar het café, waar het feestje op jaren tachtig klassiekers losgebarsten is.

Afsluiter op het hoofdpodium is het Griekse Septicflesh, wat met hun atmosferische death metal in Geigeriaanse pakjes een vreemde naam in de reeks is va deze avond. Toch weten de Atheense muzikanten het publiek te grijpen met hun bombastische en theatrale show, maar ook met een sound die zo strak staat dat het bijna knapt. Een heerlijke sound om lekker de laatste energie weg te blazen. Als je dan nog een beetje over hebt, kan je dat er bij Inhume in de kleine zaal er nog uit laten slaan natuurlijk. De Limburgse grinders doen hun ding voor een bescheiden publiek, maar met gepaste last-band-of-the-night passie.