Terwijl het Nederlands elftal zijn beste beentje voorzet op het WK laten een aantal bands die in genre gaan van emo tot hardcore en post-hardcore zien hoe je echt alles moet geven voor het publiek. De eerste poging deze bands op het podium te zetten strandde door COVID maar nu is het dan toch zover in een uitverkocht Dynamo.

 

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Emily Parry

Koyo is nog lang niet zo bekend als de andere bands vanavond. De uitverkochte zaal biedt dan ook nog voldoende bewegingsruimte om vlotjes de bar te bezoeken. Met biertjes in de hand geniet het grootste deel van het publiek vrij rustig van deze band uit Stony Brook, New York. Gaandeweg, na een aantal verzoeken van frontman Joey Chiaramonte wordt het slechts mondjesmaat wat drukker vooraan. Muzikaal gezien is het een opmerkelijke combinatie van emo en hardcore, in die zin geen gek bandje om deze avond mee te beginnen. Misschien is die combinatie toch net wat te onevenwichtig, want echt aanslaan doet de band niet. Dat ligt niet aan Joey, die zich zo uitleeft dat hij zich al snel ontdoet van zijn shirt om zijn behaarde bovenlichaam te tonen.

Je hebt frontmannen en je hebt James Nielsen. De zanger van Senses Fail is zo energiek en vol charisma dat je bijna vergeet dat er nog andere bandleden op het podium staan. Gekleed in zijn beste bloesje stuitert hij als een Snollebolleke van links naar rechts en eindigt hij soms zelfs ondersteboven. Daarnaast voert hij een Circe Du Soleil waardige jongleer act op met zijn microfoon. Oude hits zoals ‘Can’t Be Saved’ worden effectief afgewisseld met het nieuwere werk zoals ‘End Of The World/A Game Of Chess’. Het publiek is nu echt wakker!

Comeback Kid is zonder twijfel de hardste act van de avond. De emo kids worden al snel opgeschrikt door de hardcore kids die van het podium af komen duikelen en de pit gaat op standje ‘destroy’. Zeker bij ‘Wasted Arrows’ gaat de vlam lekker in de pan. De energie op het podium is enorm en Andrew Neufeld scheeuwt de longen uit zijn lijf zoals we van hem gewend zijn. Over schreeuwen gesproken, Silverstein bassist Billy Hamilton komt ook nog het podium op om even een deuntje mee te blèren in true hardcore fashion.

Over fashion gesproken… Silverstein frontman Shane Told is stijlvol gekleed in een spijkerjasje met de tekst ‘Misery Made Me’ en gitarist Paul Marc Rousseau in een netjes colbertje. Bassist Billy Hamilton heeft een heel andere keuze gemaakt door het podium te betreden in een tuinbroek en vissershoedje. De vraag ‘waarom?’ komt in ons op, maar hey wij zijn zelf ook geen stijliconen.Het gaat er hier wat minder heftig aan toe dan bij Comeback Kid, maar toch blijft de energie vrij hoog en gaan de crowdsurfers in flink tempo door de zaal. De setlist is lekker all over the place. Zo komen ‘Infinite’ en ‘Bad Habits’ uit 2020, alsmede het luidkeels door het publiek meegezongen ‘Smile In Your Sleep’ uit 2005 voorbij naast nummers van het eerste en tweede album. Bij het toegift brengt frontman Shane Told natuurlijk vol overgave het populaire ‘My Heroine’ waarbij hij ook nog een crowdsurfer de helpende hand richting podium reikt. Na ‘Afterglow’ zit het optreden er dan echt op en mag het publiek zich opmaken voor de afterparty in de vorm van Emo Night.