Vandaag kleuren we als Eindhoven Rockcity een beetje buiten de lijntjes, want fotograaf Theo Visser en ik zijn aanwezig bij de Emoves Midterms. En onder de Noemers Music Masters, Spoken Word & Dance Masters en Art Masters organiseert EMOVES in Pand P en het Blue Collar Hotel diverse optredens.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Theo Visser

Wij starten vanavond in Pand P waar DE13 (spreek uit De-Een-Drie a.k.a. Rody a.k.a. Rodgairo Dalnoot) onder de noemer Spoken Word begint met zijn raps. Helaas begint zijn optreden met een kort interview door host Carmen. waardoor er al dieper op de teksten ingegaan wordt nog voor er een noot gespeeld is. Maar als Rody vergezeld door een enorme gettoblaster eenmaal aan zijn raps begint is het oké. Zijn teksten hebben een lekkere laidback oldskool flow (denk aan iemand als LL Cool J) en als inspiratie heeft hij duidelijk gekeken naar grootmeesters van het Nederhop-genre als Extince en Def P. Lekker dit. Enig minpuntje is dat hij zo vergroeid lijkt met zijn gettoblaster dat hij verzuimt het midden van het podium op te zoeken.

Nadat Rody  plaatsgemaakt heeft en het podium omgebouwd is is het de beurt aan Jasja (Jasja Renne). Een typische backpacker. Die haar avonturen in den vreemde niet niet voorziet van de obligate sterke verhalen. Nee, zij vertelt haar verhaal letterlijk in de geuren en kleuren die ze opgedaan heeft op haar reis. En waneer die bestemming Peru heet waar alleen al vierduizend verschillende soorten aardappelen te krijgen zijn (in zwart wit en rood) en ze het verschil tussen een lama (rechte snuit en rechte oren) en een alpaca (kromme snuit en kromme oren) doeltreffend verwoord, dan is dit op zich al intrigerend. Maar de kracht van haar monoloog zit ’m er toch vooral in dat ze niet haar eigen beleving als uitgangspunt genomen heeft voor haar monoloog, maar ze haar verhaal beschrijft door de ogen van drie spelende jongens die ze op het Eiland Padre Cocha ontmoette. En reis is zelden zo zinnenlijk beschreven in een donkere theaterzaal. Al begon uw recensent er vooral door te watertanden.

Hierna maken de spoken word-artiesten plaats voor de dansers. Te beginnen met danser én choreograaf Balder Hansen. Zijn dansroutine roept nog het meest de spastische bewegingen van de blanke blueszanger Joe Cocker in herinnering. Maar deze onorthodoxe choreagrafie blijkt zijn oorsprong te hebben in een ongeluk dat Balder een aantal jaar geleden had. Door een schedelbasisfractuur moest hij toen opnieuw leren lopen (en dansen). En raakte hij gefascineerd door mensen die minder mobiel zijn. De choreografie is niet alleen eigenzinnig, maar toont vooral aan dat je met dans heerlijk buiten de lijntjes kunt kleuren.  

Buiten de lijntjes kleuren is ook wat Jeffrey Loewenicht met zijn dansgroep Creepashu. De de composities waar op gedanst wordt zijn erg minimalistisch en duidelijk gerelateerd aan de dance- en ravescene. De dansstijl heet ‘Electro’ en vond zijn oorsprong in de Parijse clubscene. Maar deze prille dansvorm wordt door de heren en dame nog geperfectioneerd. Behalve een voorstelling staat er ook een videoclip op de planning. Maar haperende techniek laat de heren en dame in de steek.

En aangezien wij door willen naar het Blue Collar Hotel voor het music-deel van de Emoves Midterms. verlaten wij de zaal voortijdig. Maar dat naast hiphop ook elektronische clubmuziek zijn eigen volwaardige dansvorm krijgt valt natuurlijk alleen maar toe te juichen.

Als we bij het Blue Collar Hotel, aankomen, pikken we nog een stukje van Siggy&D1ns mee omdat het programma nogal uitloopt. Dit is Nederhop in optima forma. Compleet met macho-teksten zoals bijvoorbeeld in de song ‘180’.

“Ik rij Mercedes op de teller 180
Want al die torries zitten vast in m’n gedachtes
Die tas gevuld met paarse brieven vind ik prachtig
Ben lastig al me jongens die zijn lastig
Ik rij Mercedes op de teller 180”

Maar de de rijm en de (ingeblikte) koortjes zijn heerlijk, hier kan Spinvis  nog een puntje aan zuigen.

Door onze rookpauze missen we Benito maar we haken weer aan bij Dilay (Dilay Willemstein). Een hedendaagse powervrouw. Ze was drie jaar geleden nog kandidate om ons land op de Miss World verkiezingen te vertegenwoordigen. Maar corona gooide roet in het eten en ze besloot het roer om te gooien. En haar meer creatieve carrière-switch is geen straf om naar te luisteren én kijken. Want ondanks dat ze zichzelf nu presenteert in de categorie ‘music’ zouden de moves van Dilay en haar twee danseressen ook niet misstaan in de categorie Dance Masters. Het zullen de “baggy trousers” en de fraaie rode tanktops zijn die de dames dragen. Maar het meeste indruk maakt ze wellicht nog met de zelfde gepende Turkse song ‘Anlat’ die inmiddels luidkeels mee gezongen wordt door haar die-hard fans.

De laatste artiest die wij vandaag checken is Yengy. Hij koppelt lekkere afrobeats aan hiphop. Een zanger die volgens zijn eigen teksten nogal op de ‘vibe’ zit. Die vibe is vandaag vooral een feeststemming. Een mooie gelegenheid voor uw fotograaf en schrijver om het feestje (tijdig) te verlaten (iets met wekkers die morgen weer vroeg afgaan).

Daardoor missen we het slot van DJ Soess & Yassco én Katnuf. Maar we hebben vandaag wel een mooie dwarsdoorsnede van (Eindhovens) aanstormend talent gezien. Al was het dan in voor Eindhoven Rockcity a-typische genres.