Wie even zijn oogjes lichtjes dichtknijpt, met een half gebogen hoofd er naar kijkt en er vervolgens een vrije vertaling op los laat, ziet dat Endfield in zijn bandnaam gewoon keihard Eindhoven heeft verwerkt. Wie vervolgens zijn oortjes volop open zet en zich begeeft aan de nieuwe EP genaamd ‘Turned & Twisted’, zal tot de ontdekking komen dat Endfield zijn roots diep verankerd heeft in de grunge scene van de beginjaren ’90. Beter bekend als de hoogtijdagen van de grunge, dus het mag wel gesteld worden dat ze de lat redelijk hoog leggen. Eens luisteren in hoeverre ze de verwachtingen waar kunnen maken.

Bij het horen van ‘grunge’ denkt 95% aan meteen aan Nirvana. Dat grunge echter meer kan zijn dan het veelvuldig herhalen van een riff en daar dan over heen schreeuwen of mijmeren, lieten vervolgens Alice In Chains, Pearl Jam, Smashing Pumpkins en Soundgarden horen dan wel zien. Vooral deze laatste band schijnt een grote invloed te hebben gehad op het geluid van Endfield, waarbij een stevige dosis hardrock en zelfs een beetje metal in de mix gestrooid is.

Wat zanger Pief Luszpinski perfect doet, is dat hij zijn eigen zangstijl er op na houdt en niemand  probeert na te doen. Zijn zanglijnen zijn oprecht, nergens geforceerd en passen over het algemeen in het muzikale spel van zijn collega’s. Een muzikaal samenspel dat zich kenmerkt door dubbele gitaarlijnen, een dikke groove in de vorm van baslijnen en een veelzijdige drummer die het geheel bij elkaar houdt. Opener ‘With Our Eyes Closed’ springt er meteen vlammend in met zijn bescheiden gitaarsolo, waarna het terugschakelt voor wat rust, om vervolgens weer los te barsten in het refrein. Het is een wisselwerking die grunge typeert, maar Endfield zou Endfield niet zijn als ze dit niet verder door trekken naar een spierballengitaarsolo in de bridge.

‘Let Me In’ kenmerkt zich wederom door dat typische, dreigende grunge-loopje tijdens het couplet van de song. De formatie weet heel goed hoe het genre bespeeld moet worden, maar rekt het met deze track net iets te lang. Eigenlijk een beetje op dezelfde manier zoals Pearl Jam dat wel eens vaker wist te doen, waardoor de strekking van het liedje verloren gaat. De riff waarmee ‘Headfooter’ opent, zou niet misstaan bij iedere andere hardrock of metalformatie. Dat is ook de kracht van Endfield: grunge doen ze prima volgens het boekje, maar gelukkig proppen er tussen neus en lippen door stiekem andere invloeden (á la Monster Magnet) er bij, waardoor het toch net iets meer wordt.

Afsluiter ‘Twisted’ is wat neerslachtiger qua toon, waarbij Pief zijn inner-Cobain er uit laat. Het is echter één van de spaarzame momenten waarop te horen is dat er ruimte is  voor verbetering in zijn geluid. Een verbetering waardoor het allemaal net iets lekkerder vloeit. Desondanks laat Endfield horen dat ze het welbekende genre goed in de vingers hebben zitten, en er daarnaast nog iets extra aan toe kunnen voegen in de vorm van uitgebreidere gitaarlijntjes/solo’s. ‘Turned & Twisted’ is een EP geworden waarmee ze laten horen over een hoop ambitie te beschikken, om ons eens nogmaals er aan te herinneren dat grunge zoveel meer kan zijn dan ‘slechts’ Nirvana.