Het is een prachtige avond. De trein rijdt niet, het regent non-stop, maar er staan drie vette bands in de Cacaofabriek. We zijn er dus, sowieso, bij voor Enslaved, Svalbard en Wayfarer. Een ietwat vreemde combi, waarbij je eigenlijk voor elke band wel wil komen kijken. Het is echter geen logische combi, maar wel een die de zaal voltrekt. We lopen namelijk een zee van bezoekers in bij binnenkomst.

Het moet toch altijd een ervaring zijn in het nette poppodium van Helmond, waar aan de ene kant bezoekers dineren of wachten op de vertoning van hun arthouse film, terwijl aan de andere kant een in zwart gehulde massa zich opmaakt voor metaalgeweld. Toch weet de Cacaofabriek regelmatig grote namen te strikken, waar een trouwe fanschare zich voor laat zien. Alle redenen om thuis te blijven ten spijt, is de interesse al bij de eerste band duidelijk.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

De eerste band van de avond is het fantastische Wayfarer. Een band die klinkt zoals dat zou moeten wanneer Cormac McCarthy een black metal band had opgericht om ‘Blood Meridian’ in audioformat te gieten. Dat betekent dus heftige passages vol gitzwarte blastbeats en furieuze zang, maar ook veel ruimte voor uitgesponnen passages. Op die manier schildert de band een beeld van het Amerikaanse westen in z’n wildere, onontgonnen dagen. Het laatste wapenfeit, ‘American Gothic’, legt de lat ook weer hoger voor de puur eigen expressie van de band uit Colorado. Het is ook wel een geluid waar je even in moet komen, je weg in moet vinden. We kennen black metal, ook in z’n atmosferische vorm, met een meer noordelijke smaak. Wayfarer is anders en kan dus ook op veel adoratie rekenen deze avond.

Wat dat betreft heeft Svalbard een iets taaiere dobber vandaag. De blackened hardcore van de Britten is een geheel eigen ding geworden, zeker met het emotioneel beladen ‘The Weight of the Mask’ wat vorig jaar uitkwam. De passie en het plezier zijn er zeker, maar het geluid is niet helemaal op z’n best in de zaal. Ook wordt er het nodige geouwehoerd in hoekjes van de zaal, wat vooral tijdens de gevoelige, ingetogen stukken aardig wat ruis geeft. Het mooie is telkens hoe lief en beleefd de band is na elke track die als een bom inslaat. Er zijn duidelijk fans in de zaal die voor Svalbard komen en gelijk hebben ze. Het is zo’n band die bruggen slaat tussen stijlen. We sluiten af met ‘Eternal Spirits’, een eerbetoon aan de metalartiesten van weleer, maar de passieve reactie laat zien dat de collectieve ervaring nooit echt tot stand komt.

Het is dan ook niet verbazend dat er weinig energie in de zaal is voor aanvang van Enslaved. Sterker nog, het lijkt al wat leger, maar daar hebben de Noren natuurlijk weinig boodschap aan. Het is alsof de zaal vlam vat bij de eerste klanken. Bezoekers staan ook voor het eerst vooraan tegen het podium aan om de legendes aan het werk te zien. Nu is Enslaved de laatste jaren nadrukkelijk weg bewogen van het klassieke black metal geluid en leek het op een gegeven punt bijna een Opeth-achtige transitie te maken naar prog. Allez, dat is helaas soms de weg der dingen, maar daarom ook een set die zwaarder is met werk van nu. Met af en toe wat klassiekers. Dus veel ‘Heimdal’ (2023) en Utgard (2020). Nu heeft de band daarnaast ook ouder werk opgefrist met een reeks live platen. Afijn, het zegt veel over een band die al zo lang meedraait dat je gewoon gaat leunen op je nieuwe werk en niet je klassiekers blijft herhalen. Een drive naar vernieuwing is wat Enslaved kenmerkt, maar het lijkt ook de basis van het plezier waarmee het vijftal het podium betreedt.

Dus, meteen een show vol energie, waar zanger Grutle Kjellson en drummer Iver Sandøy de hoofdrol in pakken. Ivar Bjørnson neemt toch een wat bescheidenere rol in tijdens deze show, terwijl Ice Dale als vanouds met zijn gitaar zwaait. Kjellson heeft ook een effectenpaneeltje bij, waarmee hij een nieuwe smaak toevoegt aan een aantal nummers. Het is vooral ‘Havenless’ wat op zal vallen, dankzij z’n vikingintro, waar Sandøy en toetsenist Håkon Vinje als backingzangers een belangrijke rol in spelen. Dat nummer wordt ook vol overtuiging gebracht. Enslaved is in vorm, strak, machtig. En natuurlijk met een ietwat geforceerde encore na een soort drummer-publiek interactie die toch echt de grenzen der flauwheid tart. Na ‘Allfǫðr Oðinn’ en ‘Isa’ is het dan toch gedaan, en gaan we voldaan naar huis.

Foto’s Wayfarer, Svalbard, Enslaved