Zon, weilanden en rus- een flinke bak herrie! De 16de editie van Eurosjopper was alweer daar in het vredige dorpje van Lierop. Ondanks de betere bezetting van het Rockcity Team bleek het wederom ondoenlijk om alle bands in het zonnetje te zetten, dus hierbij de hoogtepunten in de samenvatting.

Tekst: Yme van Galen & Des Crusade | Foto’s: Emily Parry

En net wanneer je denkt dat het nog geen tijd is om langzaam de beentjes op te warmen bestijgt Rank & File de mainstage. Niet als eerste, zoals de bedoeling was, maar gelukkig was What the FRNK zo vriendelijk om met hun funky blues het spits af te bijten. Evident zijn de raakvlakken met Rage against the Machine in termen van riffs, zang, energie, gekke gitaareffecten en… eigenlijk alles. Dit maakt het herkenbaar en daardoor is het de ideale band om mensen wakker te schudden. Toch is ook wel te benoemen dat de band eigenheid vindt in zijn experimentele stukken, deze worden dan gepresenteerd met een sterke groove. Enfin, de (stevige) toon is gezet, het publiek draait warm, komt in de stemming en de biermeter loopt langzaam op.

Bjorn-Flarf komt binnengeramd, ze maken met hun entree duidelijk in het grovere werk thuis te zijn. De bassist en gitarist wisselen screams en grunts met elkaar af, deze maken op zijn tijd dan weer plaats voor cleane en bijna pop-georiënteerde stukken. De sound landt ergens midden tussen Slayer, Foo Fighters, At the Drive-In en Soundgarden – en dat treft, want de bands op de Main Stage moeten allen verplicht een eerbetoon aan de afgelopen jaar overleden Chris Cornell ten gehore brengen. Neemt niet weg dat er bij de Flarf-versie van Black Hole Sun de nadruk meer op Slayer dan op Soundgarden ligt.

De aangename verassing komt van Speciaal onderwijs, die een beetje doen denken aan een albinodier: Duidelijk anders dan de rest, maar op zo’n manier dat het door de gemiddelde mens toch als mooi wordt beschouwd. De zweverige melodiëen tegenover down-to-earth ritmesecties maakt  ze tot die rare, dan wel wit gekleurde, eend in de bijt. Nummers die zich niet lijken te vestigen in mineur noch majeur worden dan aangedikt met swing, en zo pakt de groep het publiek in. De bijna chromatische gitaarlijnen begeleiden de twee zangers die op hun beurt aangevuld worden door een psychedelisch ingrediënt: de synthesizer. De composities schieten in ieder geval alle kanten op en zijn onvoorspelbaar, af en toe doen ze dan ook een beetje denken aan Doe maar en A Perfect Circle in haar creatieve en dromerige sfeer. Speciaal Onderwijs blaast met gemak leven in op het festival en als klapper op de vuurpijl ligt de bijbehorende EP ‘Verboden Voor Meisjes’ pas twee maanden op de planken

In de tent komt de boel goed op gang als Eindhovens Crusade op het podium klimt. Ze hebben de opdracht letterlijk genomen: “Laat zien wie er de baas is”. Maar dat blijft niet bij shirtjes alleen. Het kwartier dat ze hebben gekregen zit zo vol mogelijk gepropt met snelle, rauwe hardcore, waarbij de pauzes tussen de nummers volledig uitblijven. Er wordt gesprongen en gebeukt en die gemoedelijk geweldadige sfeer zal tot aan het eind van de dag blijven hangen.

Die sfeer kennen we nog terug van vorig jaar – het doet een hoop goed als je een grote groep mensen bij elkaar hebt voor live muziek in de buitenlucht en je toch nog gewoon met kratten en flessen bier over het veld kunt gaan zonder incidenten. Wat we ook nog terugkennen van vorig jaar, naast Rank & File, zijn Agitator (omslagfoto), Precise Patchwork Band en De Stekkers. De band die we zeker terug mogen zien op de 2019 editie is Wildebeast, die met hun mix van John Coffey en Clutch de felbegeerde Rinus Hurkmans Wisseltrofee in de wacht slepen.

De cover bands zijn ook goed vertegenwoordigd op deze editie. Machetté laat tegen het eind van de avond rock anthems door de tent knallen en het festival wordt waardig afgesloten door Songs for the Dead, Neerlands eigen Queens of the Stone Age tribute band. Maar de topper op covergebied is misschien toch wel Gorefunest, die zich met volle overgave in het werk van Gorefest storten en daarmee hoge ogen gooien op het veld voor de Main Stage.

En er was nog zoveel ander moois te beleven, zoals de stevige rock ’n roll van Unknown Jet, de nostalgisch getinte punk van He Said No en de goregrind van Bluewaffle Sauerkraut – dat laatste op voorwaarde dat je de definitie van ‘moois’ niet alleen een beetje op wil rekken, maar ook gang-raped en in elkaar geslagen in een donker steegje achter wil laten. Nog een paar band- en sfeerfoto’s hieronder, met het vriendelijke advies om volgend jaar zeker (weer) een kijkje te gaan nemen bij dit unieke festival.