Extremities bracht eerder ‘Gaia’ uit. Een plaat die al even op de stapel lag en daarbij te weinig aandacht heeft gekregen voor wat het verdient. Waarom de plaat ‘Gaia’ heet is in eerste opzicht niet helemaal duidelijk, maar deze krijg over het algemeen een steeds natuurlijkere flow en is door en door aardsheftig. Wat dat betreft is het wel iets wat waard is om naar de godin der aarde en natuur te vernoemen.

Enfin: Extremities, voor als je van aardsheftige, snoeiharde metal houdt. Bij de eerste klanken laat het al meteen duidelijk merken een waardige opvolger van wiskundige-metaltrendsetters als Textures te kunnen zijn, maar dan met iets meer uitstapjes naar extravagante, rustigere plekjes. Het album is aandachtig geproduceerd en bevat strak uitgevoerde complexiteit, maar toch met het goed doorlopende en aansluitende van progressieve rock. Maar dan wel het soort waarbij je je hoofd tegen een paal aan wil rammen, gewoon omdat het goed voelt. Want dat het is het, het voelt goed en over de duidelijk uitgesproken laag van agressie zit dan vaak nog een subtiele melodie die zich niet altijd in een uitgesproken gevoel wil plaatsen. Dat maakt dan ook voor een groot deel de originaliteit van de band.

Het is ook altijd fijn als de zanger meer dan een techniek heeft om zelf ook meer diepte en variatie aan het geheel te geven. Zo beheerste deze ook een vrij natuurlijke clean en verscheidene screams en grunts. Zeker in de cleans komt de gedachte aan een band als TesseracT sterk naar voren. Maar dan net als je de zanger denkt te kennen, schudt deze even Randy Blythe-typerende vocals uit zijn mouw alsof het niks is bij ‘Emissary’. Ondanks dat aanstekelijke melodie en een goede dosis agressie door, onder en naast elkaar lopen zijn de nummers veelal wel grote, moeilijk te verwerken brokken van zo’n 7/8 minuten. En zeker in het prog-genre waarbij continu dynamische afwisselingen plaatsvinden voelt het dan soms iets meer willekeurig dan dat het duidelijk in het verhaal te plaatsen is. Wel zitten er dan ook wel weer hele sterke en opvallende dingen zoals dat er tegen het einde van ‘Through the Dreamscape’ toch even een blaasinstrument naar voren komt die een eigenzinnige toevoeging maakt aan het verhaal van het nummer.

Al met al voert Extremities wat ze doen gewoon ontzettend goed uit. Het is strak, uitgebreid en van  hoog niveau. Dat dat dan soms een beetje een bittere, langgerekte  pil is zwakt daar dan niet altijd veel aan af. Ze vissen duidelijk niet uit enkel één vijver, maar het is wel heel evident uit welke vijver ze dan iedere keer vissen, want wat is Extremities zelf dan? Met name de gedachte aan Textures laat je sporadisch los als luisteraar. Het onderscheid maken ze dan vooral met eerdergenoemd subtiele melodieën, wat experimenteels in de studio en dan toch het zeer uitgebreide nummers schrijven inclusief de subtiliteit die dat vaak met zich meebrengt. Wanneer ze hun eigen stempel nog meer zouden drukken zou Extremities nog best wel eens het nieuwe prog-gevaar van Nederland kunnen worden. Het talent en de ambitie is in ieder geval overtollig aanwezig en ook aan de creativiteit kan niet getwijfeld worden.

Zo,

Dit was de recensie tot ‘The Inward Eye’.
De 17:57-durende afsluiter van ‘Gaia’ blaast dan namelijk alle eerdere statements omver met een brei aan originele melodieën die bij de intro op en af polyritmisch van aard zijn. Alsof er inderdaad vanuit introspectie de vraag ontstaat ‘wie ben ik?’ haalt Extremities alles overhoop en schopt de hele recensie aan flarden. Gewoon om te laten zien dat ik fout zat. Ondanks de vele schakelingen is het verhaal hier duidelijk, immersief (ook al is dat nog geen erkend woord) en in tegenstelling tot sommige eerdere stukken: vooral eigen. Het verhaal zelf bereikt dan geen climax, maar het dompelt je wel helemaal onder in wat de complexe bedoeling dan ook zijn mag. Al met al met al laat de band door het album heen steeds meer van zijn eigenheid zien, welke ronduit imposant is. Nog steeds komen op veel punten de invloeden glashard door, maar de band is dan zijn naam meer dan waard en maakt indruk. Nederland, past maar alvast op voor extreemheden!