In een relatief korte tijd ontpopt Metal Factory band Extremities zich als een volwaardige nieuwkomer in het genre van de ruige progressieve metal. Na onder meer de metal showcase op Eurosonic/Noorderslag, diverse festivals en het winnen van de Dynamo Metalfest band battle (met als gevolg een openingsspot op dit prestigieuze festival) is sinds vorige maand het debuut EP ‘Rakshasa’ (Rakshasa is een verwijzing naar demomen uit de Hindu mythologie) op de mensheid losgelaten.

Op deze plaat haalt de jonge metalband uit Eindhoven de mosterd vooral bij acts als Gojira, Textures, Meshuggah en Monuments, zoals ze recentelijk ook zelf aangaven in een interview met Eindhoven Rockcity. Dat zijn niet de minste referenties, maar ze komen er prima mee weg en weten het tevens direct een eigen smoel te geven op deze EP. De coaching van Jochem Jacobs van Textures heeft de band hierbij zeker geen windeieren gelegd.

De openingstrack zet je door de speelduur even op het verkeerde been. Door lengte van bijna 4 minuten denk je met een volwaardige track te maken te hebben, maar wat werkelijk rest is een te lang en wat overbodig intro. Pas op het tweede nummer gaat Extremities echt los met het gelijknamige titelnummer. In de ruim 8 minuten durende track worden direct alle uitersten van de Extremities stijl bezocht. De song gaat van bruut hard met schreeuwende grunts tot atmosferische, bijna ambient passages. Ook valt in mid-tempo passage naar het eind de enorme bombast op, die door de combinatie van zang, sterke riffs en toetsen erg bruut klinkt.

Het navolgende ‘Suppression Edict’ is iets meer recht toe recht aan, maar waar zanger Thimo Franssen nog net iets dieper gaat met zijn combinatie tussen extreme vocals en gezongen stukken. Wederom een erg gelaagde song die uitstekend in elkaar steekt met op het einde een aantal dikke sludgy riffs. ‘Thousand Faces’ begint ruig, maar krijgt op de helft iets filmisch, maar dan ook meteen met zo’n duister vervelend David Lynch sfeertje. Ook het afsluitende (het outro niet meegerekend) ‘Neurosis’ zit weer prima in elkaar (al is dit wel de minste track uit het geheel) en hakt bij tijd en wijlen er aardig op los.

Bij het beluisteren van het album valt direct de uitstekende productie op. En dat is best knap aangezien gitarist David Luiten (ex-Blackleaf) die voornamelijk zelf op zich heeft genomen. Overigens is dat voor de complexiteit en gelaagdheid van de muziek zeker geen overbodige luxe.

De overgangen glijden bovendien binnen de afzonderlinge songs heel soepel in elkaar over. Heel knap dat de band het voor elkaar heeft gekregen om niet zomaar allemaal moeilijke stukjes aan elkaar te plakken. Iedere song heeft nameleijk een eigen spanningsboog die logisch aanvoelt en je door de track meesleept.

Deze volwassen songwriting resulteert in een zeer mooi muzikaal stukje vakmanschap waar de heren de komende tijd mooi op kunnen voortborduren. Fans van bovengenoemde muzikale invloeden moeten Rakshasa heel snel een luisterbeurt gaan geven!