Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 14 december 2024

Scroll to top

Top

Facelifter – Bethlem

Guido Segers

Review Overview

Score
8
8

Heftig

Strakke death metal uit Eindhoven

Ja, wij weten ook wel dat ‘Bethlem’ een jaar geleden uitkwam, maar we hadden er nog helemaal niks over gezegd. Facelifter is inmiddels afgestudeerd van de Metal Factory en staat op het podium zieltjes te winnen op reguliere basis.

Goed, we zijn dus welliswaar een jaar verder, maar die EP is nog lekker fris en vindt gretig aftrek na afloop van shows van het genootschap. Bandleden waren eerder actief in andere bands als A New Dawn en Côte d’Aver. Er is vast nog wel meer te noemen, zo speelt Sid van Kastel inmiddels ook live showtjes met White Boy Wasted (onlangs nog support van Raven). De band opende voor Benighted, Suicide Silence en Thy Art Is Murder (je kunt het hier nalezen trouwens) en mocht Dynamo Metal Fest openen in 2015.

Dus, die EP dan, wat is daar van te zeggen? De plaat lijkt een soort van institutioneel thema te hebben rondom inrichtingen. Niet voor niets is de titel gebaseerd op Bethlem Royal Hospital, beter bekend als ‘Bedlam’, Opener ‘Asylum Anger’ vertaalt dat meteen naar een gevoel van woede met een rollende rits drums en vinnige, downtuned gitaar riffs die voelen alsof ze tegen de muren opbeuken. Energiek en lekke clean geproduceert is het meteen een pakkende track. De dubbele vocalen zorgen voor een lekker bruut effect.

‘Down Below’ heeft een meer metalcore/deathcore feel, wederom dankzij die dubbele vocalen, en klinkt aanzienlijk minder gecontroleerd. Het is écht een back distorted herrie met van die gespannen riffs. Prima om lekker op los te gaan voor het podium. De titeltrack krijgt wat meer subtiliteit mee in de intro, die wel onheilspellend en duister klinkt. Eigenlijk is het een soort intermezzo van jankende gitaren, dat prima bij de sfeer van de plaat past.

Op ‘The Bleak Walls’ gaat de waanzinnige furie weer los met de diepe grunts van Mike van de Heuvel en de screams van Sid van Kastel. Logge, stompende passages worden afgewisseld met hectisch hakwerk en zware breaks. Op slotstuk ‘Illustration of Madness’ zet de band het nog één keer lekker zwaar aan. Het meest overtuigende aan deze band is dat ze dit zelfde geluid ook live met dezelfde variatie en precisie weten te brengen. Deze jongens gaan ver komen!