De tweede editie van Faster & Louder in de Effenaar brengt feest zoals je dat soms graag hebt: geen bullshit, overdonderende bands van hoog niveau op de mainstage en scheurende bands die de intiemere setting van de ‘second stage’ tot bloei doen brengen door het gaspedaal volledig in te trappen. Vorig jaar nog in het (te) grote Klokgebouw, dit jaar in het poppodium met 2 podia’s, foyer en eetcafe als geschikte locatie. Natuurlijk was Eindhoven Rockcity vertegenwoordigd en weer bleek het ondoenlijk om van alles even uitgebreid te proeven. Maar wat zat er een lekker pittig smaakje aan. Dit is wat we aantroffen.

Tekst: Des / Yme van Galen / Antoon van Horrik | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Oozing Wound
En dan is de toon gezet. En hoe. Oozing Wound is een driemansformatie uit Chicago en ze brengen… herrie. OK, open deur natuurlijk, maar van alles wat het programma van vandaag te bieden heeft, is deze band misschien wel het moeilijkst te duiden. Het stuitert op en neer tussen grindcore en stoner en neemt op de heen- en terugweg nog wat happen uit alle andere genres die toevallig hun pad kruisen. Met dikke effecten op zowel bas als gitaar wordt een dikke muur van geluid opgetrokken, waar het gekrijs van de gitarist en de vaak snelle en soms moeilijk te volgen ritmes van de drummer een structuur in timmeren. De set wordt als één lang nummer gebracht, waarbij de snaarinstrumenten de nummers aan elkaar galmen en klotsen, met een bescheiden introductie en dankwoord helemaal aan het eind van de set. Als je ooit een band zoekt om je publiek wakker te krijgen, hier kun je je zoektocht staken. [Des]

La Muerte
Na een imposant machtsvertoon op de eerste editie van Helldorado en met een nieuw album op zak, zijn onze zuiderburen terug om het nog eens dunnetjes over te doen. De man in de jutezak en consorten brengen rock ’n roll op meest duistere wijze, waarbij het stevig galmende gekrijs de kers op de ijzingwekkende taart is. Ook hier wordt een set lang de voet niet van het gas gehaald, maar in tegenstelling tot de opener op de second stage heeft La Muerte dit alles kracht bijgezet met een – ondanks wat technische problemen bij een van de gitaristen – sterk intro en prachtige visuals, zowel op het podium als tegen de wand erachter. Het mag wat over the top zijn, maar het totaalplaatje is er een waarbij alles tot in de puntjes op elkaar is afgesteld om je als toeschouwer volledig mee te voeren een andere dimensie in – een soort van Disneyland From Hell. En nog nasmeulend en meurend naar zwavel. Good times. [Des]

Dead Loyalty

Herder
Het is nog vroeg op de avond wanneer Herder het podium betreedt met haar natuurgeweld. Dat de avond nog jong is lijkt de band niks te doen, want zij staan er nu en de energie die daar mee gepaard gaat is ongekend. Het publiek laat zich ondanks de over-de-top commitment van de groep overigens niet in vuur en vlam zetten, althans niet direct. Het hardrock/stoner-hardcore-type natuurgeweld doet vooral denken aan een tsunami waarbij bij de eerste blik op de allesomvattende golven je nog ergens denkt in je achterhoofd een keus te hebben. Wat tussen deze reactie en de volgende zit is puur anticipatie tijd, “Fuck it, guess I’ll go with the flow” is vervolgens namelijk het enige antwoord waar je op kunt komen, want keus heb je niet echt bij Herder. Het publiek had dan even die ruimte nodig voordat de hele frontrow zich al headbangend overgeeft. Waarom zoiets zo vroeg op de avond staat? Geen idee, maar het is wel redelijk los na Herder. Ik kende ze nog niet, blijkt het meteen hun een na laatste show te zijn. Verdomme Herder. Dat is dan meteen al een gemis en ik kan niet anders zeggen dan: Dankjewel, dames. [YvG]

Powernap

Liefhebbers van Peter Pan Speedrock en Radio Bikini? Als je bekend bent met beide bands en ze afzonderlijk al kon waarderen, dan is Powernap een droom die werkelijkheid wordt. Met drie kwart van de bandleden uit dat hout gesneden, is de band echt alles wat je van dergelijk nageslacht zou verwachten. Met de knetterstrakke drums van Bart Nederhand en de beestachtige vertoning en vocalen van Simon Fleurkens, is dit een bak geweld om je vingers bij af te likken. Niet dat we de gitaar en bas uit mogen vlakken, sterker nog, die vormen samen de lijm die de heleboel bij elkaar houdt. En ook hier geldt dat het labelen van de band niet heel gemakkelijk is: veel afwisseling en dynamiek, ondanks dat er van rustige stukken geen sprake is. Als dit het startniveau is, dan kan hier nog wel eens een hele hoop moois uit voortkomen… [Des]

Mantar
“You wanna die tonight? If you don’t, you came to the wrong place.” Een duo met een kenmerkend geluid en een horizontale stageindeling. ‘Een duo? dat zal wel niet zo spetterend zijn’ mag je wellicht denken, maar de gescheurde kabinetvellen in de versterkerconstructie doen anders vermoeden. Het octavige, bijna gorchelende (tevens basversterkte) gitaar geluid is ontzettend smerig en diep, maar toch helder. Ook de drummer, deze zijn snarevel doormidden hakt bij de eerste song, laat graag merken dat zij echt geen derde, vierde, vijfde of zesde bandlid nodig hebben voor het doel dat zij voor ogen hebben met hun muziek. Het is een opmerkelijk zicht met een opmerkelijk geluid. Mantar is goed om op te headbangen, verdrongen emoties op de vrije loop te laten of om gewoon verward naar te staan kijken. [YvG]

Rotten Foxes
Van de overkant van het Kanaal zijn de Rotten Foxes vanavond te gast. Muzikaal gezien vertegenwoordigen ze de middenweg van wat het programma te bieden heeft. Dat is geenszins negatief bedoeld, ze hebben gewoon precies de sound die je bij het horen van de naam Faster & Louder en bij het zien van de poster zou verwachten. En dat op zijn beurt maakt dat ze nog wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien op internationaal niveau – want WOAOAOAOAOOOOH kun je in alle talen meelallen. Strak, lomp en herejezus wat is die bassist een chick magnet. [Des]

The Spades
Soms, heel soms ga je met hooggespannen verwachtingen naar een show en worden die waar gemaakt. Meestal niet, dan heb je de lat mentaal al zo hoog gelegd dat het totaal niet meer realistisch is dat je met een goed gevoel de zaal achter je laat. En dan zijn daar The Spades weer, die je met de helft van de band voorover gebukt met je broek op je enkels vasthouden, die lat van de legger af trekken en hem voorzien van een flinke klodder tuf zo diep je endeldarm in rossen dat je prostaat luidkeels zingend door je linkerneusgat naar buiten flappert. Met Enus terug op gitaar en Lange Bart op bas wordt in één moeite door klassieker Learning the Hard Way het podium af geblazen en de zaal gaat uit. z’n. plaat. Waar er bij eerdere bands al wat bescheiden rond gesprongen werd, is dit het moment waarop de vonk in het kruitvat slaat. En niet dat mensen gewoon maar een beetje tegen elkaar aan staan te springen; er wordt gedanst, rondgerend, pirouetjes gedraaid, omgevallen, opgeraapt, meegebruld en vooral kei- en keihard genoten. Geen flauwe praat van Denvis, geen pijnlijke stiltes, gewoon plankgas beuken. Of we genoeg hebben gehoord als de laatste tonen van Who the Man? wegsterven – wat denk je zellef, ouwe? En dan komt godverdomme ep The Seattle Sessions er nog even achteraan. Gewoon, zo – BAM, KUT! U denkt misschien ‘wat vloekt die jongen veel’, maar dat is wat zo’n show met je doet. Dat en omdat ik twee dagen naderhand nog steeds bezig ben mijn prostaat weer op z’n plaats te krijgen. [Des]

The Crows

Cosmic Psychos
Cosmic Psychos is een heerlijke band om naar te kijken, 0 techniek, 0 fucks to give en nog een hele dosis bonus-schijt. Gelukkig hangt de show dan niet even fragiel samen als de geduct-tapede gitaarband van de bassist. Het is herkenbaar en goed om uit volle borst mee te schreeuwen, als je het daar mee oneens bent kan je borstkas in ieder geval niet om de trillende frequenties van de fuzz van de basgitarist heen. Nee, echt, het geluid wat de nederige backline van het trio produceert is spectaculair. Authenticiteit geeft de band haar edge en dat komt over. Dat er drie oude rotten staan te spelen en de gitarist een permanente gezichtsuidrukking heeft waarbij het lijkt alsof hij zelf niet weet wat hij aan het spelen is van geen kant te merken. De performance resulteert dan in een stevig feest wat steeds meer uit de hand loopt. Helaas zijn de Australiers dan wel niet bekend met het Nederlandse ‘broek-uit-op-je-hoofd’ fenomeen wat iedere avond tot hoogtepunt brengt, wel trekt de gitarist dan tegen het einde zijn shirt uit om al buikdansend zijn solo af te maken. Misschien is dat een cultuurverschil, maar het wordt desondanks zeer positief ontvangen door het joelende publiek. [YvG]

Bob Wayne & The Euro Carnies

Orange Goblin
Voorspelbaarheid. Het klinkt altijd een beetje negatief. Maar toch wil je soms even iets wat weinig van je vraagt en genieten van herkenning. Voor de zoveelste keer naar het sprookjesbos in de Efteling. Die vertrouwde frikandel speciaal van de snackbar om de hoek, omdat die curry daar zo lekker is. Die ene film waarvan je de dialoog van begin tot eind kent en hardop nadoet. En een optreden van Orange Goblin, want laten we wel wezen: je weet wat je krijgt wanneer deze heren op het podium staan. Onvervalste stonerrock/metal met een vleugje Motörhead en een toefje Black Sabbath. Maar wel altijd goed en lekker. Zo ook vanavond, waarbij zanger Ben Ward als vanouds blaakt van enthousiasme en daarmee binnen niet al te lange tijd het publiek weet te besmetten. The Fog, Sons of Salem, The Devil’s Whip, They Come Back (Harvest of Skulls) zorgen voor een optreden vol prima gespeelde meezingers en meedeiners en dat is precies waar Orange Goblin voor staat. Waren alle voorspelbaarheden maar zo aangenaam. [AvH]

The Queers

Frank Carter & The Rattlesnakes
In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik tot vandaag nog nooit had gehoord van dit gezelschap. Terwijl ik dit opbiechtte aan menig bezoeker van Faster & Louder werd ik wat vreemd aangekeken. Dit zou toch wel de moeite moeten zijn. Na wat vluchtige research bleek Frank Carter de voormalig zanger van Gallows te zijn. Een klein belletje ging rinkelen. En het moet gezegd: aan het einde van het optreden was ik best onder de indruk van dit punkrock/hardcore collectief. De band speelde strak en met volle overgave en liet zien en horen dat ze vaker met dit bijltje hadden gehakt. Tussen de nummers door viel het soms even stil en leek het wel of de band het publiek wat rust wilde gunnen om vervolgens weer door te knallen met een volgend nummer. Echter niet voordat Frank Carter een monoloog afstak (onder andere vanaf de bar) over persoonlijke en maatschappelijke problemen die vaak ter inspiratie dienden voor de lyrics. Een verhaal over vrouwenemancipatie leidde uiteindelijk zelfs tot een moshpit die alleen was bestemd voor vrouwen. De zanger wist de aanwezigen dan ook prima te bespelen met zijn verhalen en energie, ondersteund door een strak spelende band. Een waardige afsluiter voor deze tweede ronde van Faster & Louder! [AvH]

Discipline

Conclusie
Moeten we hier nog woorden aan vuil maken? Kijk, Speedfest was Speedfest en dat heeft door de jaren heen een reputatie opgebouwd waar moeilijk tegen te knokken is. Maar naast Helldorado bewijst ook Faster & Louder dat het met de troonopvolging wel snor zit. Laten we hopen dat dit weer een vervolg krijgt in 2020 en laat de heersende koning op zijn hoede zijn… tot dan!