Fire Horse is het bandje van Kevin Stunnenberg (Birth Of Joy), Peter van Elderen(Peter Pan Speedrock, Repomen, Four Headed Dog, Tankzilla, The Blackest White) en Guy Pek (Grenadeers). en ondanks dat het allemaal wat snel is gegaan, is dit een solide debuut. Niet gek, als. je kijkt naar de sporen van het trio in de heavy rockmuziek. Geen wonder ook dat er snel deuren opengaan, zoals die van de Wisseloord Studio’s en Suburban Records.

En laten we wel wezen, met Peter van Elderen in de gelederen haal je ook wel een rock-‘n-roll zwaargewicht in huis die dat gewoon verdiend heeft. De man heeft er ook een handje van om met zijn projecten de gaten in het rock’n’roll landschap te vinden met een eindeloze honger om meer te doen en nieuwe dingen te maken. De klik is er tussen de bandleden, dat moge duidelijk zijn, want debuut ‘Out of the Ashes’ klinkt meteen vertrouwd, solide, alsof het een plaat is die geboren is uit honderden repetities en shows.

Qua geluid put Fire Horse nadrukkelijk uit het verleden. Denk ’70s hardrock en jaren ’90 stoner, wat vooral terug te horen is in hoe open en ruimtelijk het geluid is. ‘Trust’ laat de gitaren ademen, de baslijnen de ruimte vinden en de drums lekker nadreunen. Er zit ook een zachtheid in het geluid, wat toch grotendeels op de zang van Stunnenberg terug te voeren is. Zelfs als hij wat meer gaat schreeuwen klinkt het beheerst op ‘Do My Thang’. Dat is prima, het maakt het makkelijker om te surfen op het geluid als luisteraar.

Ondanks de wat luchtiger uitstapjes, zoals ‘Against The World’, wat een hoog anthem gehalte heeft, betekent dit allemaal niet dat Fire Horse een soft bandje is. Op ‘Black Waltz’ krijg je dat klappende geluid, die rock’n’roll power die onder de motorkap zit. Het is geen sputterend en schreeuwend wegmonster, waar je evengoed stil mee komt te staan, maar een wagen die de grote afstanden overbrugt met solide performance.

Wat dat betreft doet Fire Horse me een beetje denken aan, zonder dit als harde ‘sounds like’ vergelijking neer te zetten, Jane’s Addiction en Wolfmother. Bands die rocken, maar ook een vriendelijker geluid en stadionvibe durven te pakken. Luister eens naar het drijvende ‘Stormtrooper’ of het catchy en mellow klinkende ‘Willows’. Daarin durft Fire Horse ook best een beetje de clichés op te zoeken trouwens, kijk maar eens naar die albumhoes. Het is niet fout, maar goed fout; je komt niet zomaar weg met je kop op de hoes boven brandende auto’s, paarden met vurige ogen, en woeste woestijnlandschappen. Toch zijn het die clichés die een heel significante rol hebben in rock’n’roll. En je kan die niet zomaar toe-eigenen. Dat moet je ownen, en je muziek moet dat ademen. Dat is iets puurs.

Als je dan naar één song gaat luisteren, pak dan ‘Keep it Coming’. Dat voelt als een hitje. Maar volgens mij is Fire Horse een band die we nog veel en vaak gaan zien.