Woensdagavond in het Klokgebouw, daar moeten we zijn voor het optreden van Flogging Molly in Eindhoven. De folkpunkers keren weer terug naar de lichtstad, waar ze vorig jaar samen met Volbeat nog paniek mochten zaaien met het (geluidstechnisch) overweldigende optreden op Strijp-S. Binnen dit keer dus, zodat de stad rustig kan slapen.

Tekst Guido Segers | Foto’s Justina Lukosiute

De band heeft inmiddels een dikke 22 jaar op de teller staan en komt graag in Nederland. Ook in Eindhoven, waar ik ze in 2003 nog de oude Effenaar plat zag spelen voor een ensemble van punkminnende kids. Toen folkpunk nog een zeldzaamheid was, hoewel 16 jaar later Flogging Molly samen met de Dropkick Murphy’s en Blood and Whiskey nog altijd de namen zijn die onlosmakelijk aan het genre verbonden zijn. Talloze copycats volgden, maar de band bleef trouw aan de stijl en bracht sinds 2011 werk het eigen label uit wat hen opvolger maakte van andere folkpioniers als the Dubliners en The Pogues (Google even voor uwer vermaak ‘The Everest of Dentistry).

En dat is te zien, want het publiek is van alle leeftijden met Dubliner-baarden, wollen truien, oude punks en mijn mede 30-plussers die hun flat cap van weleer uit een doos in de kast gevist hebben uit de dagen van ‘Drunken Lullabies’. Ik denk veel terug aan die tijd dat het kleine zaaltjes waren voor de band, waar nu een volle zaal in het Klokgebouw vult terwijl Buster Shuffle af mag trappen.

De Britten warmen het publiek op met geluidskwaliteit van het niveau My First Sony-nadat-ie-in-de-badkuip-is-gevallen, maar met enthousiasme en een soort onverslaanbaarheid. Het geluid van het viertal is een mix van 2-tone ska en Britse popsongs van weleer en een vleugje stijve rock’n’roll. Zanger Jet Baker hamert weg op een keyboard, terwijl de band door een prettige set heenrammelt, die je misschien het meeste aan Madness zal doen denken. De skinhead-ska roots zijn ook duidelijk in de Fred Perry logo’s en het Harrington jasje van de frontman, wat al snel uitgaat. Het publiek staat echter lekker te kletsen vanaf de tweede rij voor het podium en pas als de band met een paar hit-intro’s gaat teasen is er aandacht. ‘Should I Stay or Should I Go’, ‘Bohemian Rhapsody’ en ‘It Must Be Love’ komen langs, voordat de band hun Prodigy cover van ‘Out Of Space’ inzet. De interesse zakt weer weg bij een song die velen niet lijken te herkennen. Er volgt nog een liedje over Theresa May en een ‘spelen met je tenen act’ , waarna de band het podium verlaat.

Kijk, ik kan wel lekker sceptisch gaan vertellen dat het niet is als vroeger. Dat Flogging Molly voor een te grote zaal staat en het oude gevoel weg is, maar op het moment dat die eerste klanken los gaan, gaat het ook helemaal los voor het podium met een alom-stuiterend-feestgedruis. Flogging Molly heeft 3 generaties luisteraars aan zich verbonden en dat is uniek. Zelfs zie ik in het hart van de ‘pit’ een aantal bekende gezichten van ‘vroeger’ en diezelfde magie die de band toen teweeg bracht raakt nog steeds. Natuurlijk gaan songs als ‘Drunken Lullabies’ en ‘The Likes of You Again’ er als zoete koek in en al snel brul je met gebalde vuist mee met Dave King. De inmiddels grijze rocker, die ooit nog met “Fast” Eddie Clarke (Motörhead) in Fastway speelde (opdat we niet vergeten), gaat er nog altijd lustig tegenaan en met een paar halve liters Guinness om weg te hakken zit hij duidelijk lekker in zijn vel en overhemd van, zoals hij claimt, zes euro.

Maar Dave King klinkt inmiddels ook een stuk Amerikaanser en zijn gezever tussen de nummers door lijkt een beetje kant nog wal te raken, maar dat lijkt geen drol uit te maken voor het publiek. De band speelt songs uit de hele backlog, maar het zwaartepunt ligt natuurlijk, weinig verrassend, op de eerste twee platen. Desondanks doen nummers als ‘Float’ het ook altijd prima, maar het is een beetje jammer dat de band met hun laatste releases minder impact kon maken. Opvallend genoeg zijn dit muzikaal zeer sterke albums van een creatieve band, die zichzelf opnieuw uit wist te vinden. ‘Life is Good’ wordt opgedragen aan een klein meisje en de overleden moeder van Dave King. De boodschap om het leven te vieren, die kan er vandaag bij iedereen zeker in. De drukte bij de bar zwelt ook aan, vooral bij die nieuwere songs.

Afijn, het kan verkeren. ‘Black Friday Rule’ wordt traditioneel onderbroken voor wat meer publiekinteractie, en op ‘Devil’s Dance Floor’ gaat het dak er zoals altijd af. Het zijn nummers met warme herinneringen, een donkere zaal, dansen en een vleugje romantiek, nummers die bij je blijven als je ze eenmaal meegemaakt hebt. Het nieuwere ‘Crushed’ is ook een krachtige song, met een machtige intro, ook dankzij de accordeon van Matt Hensley. Een nummer waar Dave King weer even heel dicht tegen zijn Ierse roots aankruipt. Hoe leuk het dan ook is om dat te onderbreken voor een reeks hardcore snippets van Queen, Free en meer, het doet afbreuk aan de inhoud en voelt raar. Alsof de band hun eigen (nieuwe) werk niet serieus neemt?

We sluiten de avond af met ‘What’s left of the Flag?’ en ‘Salty Dog’. Logische keuzes, maar ook tekenend voor een band die lijkt te worstelen met die volgende stap als creatieve entiteit. “Now that’s what I call having fun!” roept Dave King, maar ondanks al het plezier en de lachen op het podium, is de honger ver te zoeken en mogen we dit gerust een avondje nostalgie noemen.

Het is dan weer op naar huis, althans, voor degenen die met het OV of fiets zijn. Bij de garage kan je nog lekker lang nagenieten in de kou, want dat wil niet opschieten…