Maar voor we gaan genieten van de band uit Rockford, Illinois (ja, in de not-so United States), gaat Throwing Bricks ons opwarmen in The Jack (op een Effenaar avond), waar het opvallend druk is! Heel veel shows zijn er niet, maar dat betekent schijnbaar ook dat iedereen en hen oma op komt dagen. Geen oma’s vandaag trouwens, het is dan ook donderdag en dat is gewoon één van de betere avonden om te bridgen (heeft met de sterren te maken) en dus zijn wij er gewoon bij voor een avond intense muziek.

Throwing Bricks maakt dan de opwachting als opwarmer van de avond. De band leunt nadrukkelijk op een geluid wat zich het beste laat omschrijven als post-metal, met buigingen naar bands als Cult of Luna en Isis om maar wat duiding te geven. Waar dezer baksteenwerpers vooral baat bij hebben is frontman Niels Koster. Niels is namelijk een uitermate goede frontman, zeker als er wat meer hardcore movement vereist is, en weet het publiek dan ook mee te trekken. Als je nu dacht; die kop ken ik, dan is dat terecht. Niels maakt ook zijn opwachting in Radar Men From the Moon. En dan gaan we de speculatieve hoek in, maar het lijkt erop dat in Throwing Bricks het allemaal net wat natuurlijker gaat. Throwing Bricks heeft een muzikale sectie, die solide staat als een huis. En dan dus niet een huis in een moeras, maar zo’n heel solide geval. Op een rots ofzo. Het geluid is ook nog uitstekend, dus alle wind in de zeilen.

Het lijkt erop dat de band aan het schrijven is, want ook nieuwe nummers (nog niet opgenomen) komen langs en dat smaakt naar meer. We springen moeiteloos van screamo naar death metal en weer terug naar de atmosferische klanken. Heel fijn, deze opwarmer uit Utrecht, die er duidelijk zelf ook heel veel zin in hebben.

Frail Body grijpt je meteen daarna. De band stond al eens op Roadburn en is nu terug om het continent te veroveren. Het is dan ook alsof de band uit de startblokken gaat als Femke Bol, en niemand houdt zich in. Bassist Nic Kuczynski gooit regelmatig zijn bas in de lucht, en lijkt telkens dezelfde lamp te raken. Je vraagt je af of zo’n band na Roadburn niet een beetje baalt van een kleiner zaaltje. Er is in ieder geval weinig te merken van teleurstelling en Nicholas Clemenson gaat zijn drums te lijf alsof hij die niet wil inpakken vanavond.

Hoe omschrijf je screamo in een tijdperk waar het genre zich bevrijdt heeft van de modetrends? Je weet wel waar ik het over heb… #skinnyjeanseneenemofringe Lowell Shaffer speelt zijn gitaar als bezetene, maar het zijn zijn emotieve vocalen die het doen. Geschreeuwd, maar vol gevoel en expressie, geladen door melodie en intensiteit, weet de band het publiek te bereiken. Shaffer spreekt over het verliezen van de ‘pilaren’ in je leven, daar gaat de muziek om. Wie kan hier emotioneel niet mee rijmen? Zo nu wordt de ‘blackened’ term gebruikt voor deze band, en zeker zijn er passages die aan atmosferische black metal doen denken. Echter staan deze geheel in dienst van het verhaal, en we hebben het dus enkel over stijlelementen.

Frail Body is een band waar je meer van wil, die je raakt. En toch is het op tijd klaar met de set en je zou nog 15-20 min meer lusten. Maar ergen is die honger passend. Frail Body bezingt de imperfecties van het leven. Dat je na je portie nog een beetje honger hebt, is dan een prima metafoor van dat leven. En met plaat ‘Artificial Bouquet’ kan dit alleen maar een fantastische tour worden voor de Amerikanen.