Je kent Frankie misschien als Frankie Fuzz, deel van het galmende rocktrio The Ballet Bombs. Of je hebt ‘m op het podium gezien met punk’n’rollers 69 Charger. Maar Frankie is eigenlijk een folkie at heart. Dat hoorden we al op zijn werk met het collectief The Colour Collection, maar nu is hij ook zelf aan de slag gegaan met de jongens van Mooon als support onder eigen naam. De eerste single heet ‘Als Sneeuw Voor De Zon’ en is uit op het Duitse Soundflat Records.

Waar Frankie zelf naar zoekt met zijn muziek is sprookjesachtig, dromerig en zoals hij zelf schrijft: ‘head in the clouds and roots from your feet’. Inspiraties liggen in de hoek van Syd Barrett, Boudewijn de Groot en meer klassieke namen. Daarmee tapt Frankie ook in een Eindhovense traditie, rondom het Folkwoods festival. Volgens mij worden er nog steeds balfolk avonden georganiseerd en sluimert die scene nog steeds op plekken als ’t Rozenknopje. Het is een wereld, die ooit tijdens de folk explosie besloot een radicaal andere afslag te nemen. Doorspekt van nostalgie, verbeeldingskracht en hang naar een simpeler leven. Als we de foto’s zien van Frankie in zijn natuurlijke outfits, maar ook op de hoes, dan voel je dat ook.

De EP opent met ‘You Won’t Let Down Your Hair’, een nummer zo breekbaar dat je er bijna zachter van gaat ademen. Hier gaan we dus in 1.23 minuut heel snel de wereld van Frankie in. Er zijn allemaal subtiele klanken in het nummer van fluiten. Het is een exercitie in minimalisme. Heel anders is de titeltrack die daarop volgt. Een rammelende folky beat track met een retestrak ritme en vocalen in het Nederlands. Met de licht detecteerbare tongval en humor mag je ook best een Armand noemen denk ik zo, vooral als je ‘m met The Kik neerzet. Het is een vlotte track met allerlei klanken weer, die je tegenwoordig minder snel tegen zal komen. Heel organisch ook dus, lekker analoog op alle fronten. Daar kan toch geen hippe productie tegenop?

‘The Babel Library’ is een Jorge Luis Borges en een terugkeer naar de zachtere kant van Frankie. De dromer dus. Ook hier is het de akoestische gitaar, maar halverwege zet Frankie wat meer bij en krijgt de song wat meer body. Percussie, galmend in de verte, doet ook veel voor de beleving. Het is zo’n knappe track en zo in een stijl die je zo weinig meer hoort. Je wil gewoon meer dan de krappe 7 minuten die Frankie je tot nu toe geeft. Gelukkig is er ook muziek van The Colour Collection om te luisteren, maar deze jongen mag gewoon meer doen!