Vanavond kunnen de oordopjes in de zakken blijven, hoeven er geen pleisters worden geplakt en kunnen de stalen neuzen uit de schoenen blijven. Vanavond spelen de punk en hardcore bands namelijk slechts akoestische sets in Dynamo.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Lot Grips 

Het Eindhovense The Lowest Standard bracht in 2013 een fijne EP uit met punkrock songs in het straatje van Jimmy Eat World en Hot Water Music. Daarna werd het weer stil, tot frontman Daniel Calder door de recentelijk weer samengekomen John Coffey gevraagd werd het voorprogramma te zijn van hun eerste, intiemere shows. Dat bleek Daniel toch wel prima te bevallen en hij is terug met een reeks van akoestische optredens. Een perfecte opener voor vanavond dus. Bonus natuurlijk dat hij ook nog eens op eigen grond staat vanavond.

Het gebruikelijke podium heeft vandaag een extra podium er voor gekregen, wat iets kleiner en intiemer is. Het maakt het ook mogelijk voor het publiek om zich eromheen te scharen zodat Daniel echt omringd is door een geboeid luisterend publiek. Fijn dat hier de ‘’dutch disease,’’ oftewel het geleuter tussen nummers door van het publiek, hier niet rondwaart. Als je alleen met een gitaar op het podium staat voel je je natuurlijk wat kwetsbaar. Als je dan ook nog eens, na een aantal jaren van het podium weggeweest te zijn, zo in een goed gevuld Dynamo staat is dat best spannend. Dat is ook wel een beetje aan Daniel te zien. Tot overmaat van ramp is er ook nog een piep op de achtergrond te horen die werkelijk erg irritant is. Waar dat geluid precies vandaan komt blijft voor Daniel onbekend en het leidt hem ook wat af. Het kost hem soms wat moeite, maar door er wat grapjes over te maken weet hij zich er overheen te zetten en komen zijn akoestische, tegen Americana aanleunende punkrock songs in de stijl van Dave Hause en Tim Vantol toch nog prima uit de verf.

Als frontman van de politieke hardcore/metalcore band Stick To Your Guns is Jesse Barnett intussen behoorlijk grote en volle zalen gewend. Zalen waarin hij mensen aanspoort te stagediven, te moshen en mee te zingen. Als hij plaats heeft genomen op een krukje op het podium geeft hij aan dat het laatste nog steeds prima kan. Als het recente Stick To Your Guns nummer Weapon wordt ingezet wordt dat door een aantal fans ook daadwerkelijk gedaan. Jesse pakt iedereen meteen in met zijn warme stemgeluid en ingetogen gitaarspel.

Hij mag dan, naar eigen zeggen,  iemand zijn die gitaar speelt in plaats van dat hij een gitarist is, toch brengt hij moeiteloos deze nummers akoestisch. Hij heeft niet genoeg akoestische versies van STYG nummers om daar de set volledig mee te vullen, dus we worden ook nog getrakteerd op nummers van zijn andere projecten Wish You Were Here en Trade Wind. Een dikke brok in mijn keel is er bij Trade Wind’s Christmas Creek. Jesse laat zich van zijn meest kwetsbare kant zien door het verhaal achter dit nummer te vertellen, het telefoontje van zijn moeder waarin ze hem vertelt over de dood van zijn neef, terwijl zijn relatie net voorbij is. Het is dat kwetsbare, intieme dat de avond zo mooi maakt. Tussen deze emotionele nummers door is er ook nog ruimte voor wat humor in de vorm van een cover van Aha’s Take On Me die op zijn verzoek ook harteloos mee wordt gezongen door het publiek. 

Om het hele ‘’evening with Jesse Barnett’’ gevoel nog verder te versterken volgt er een Q & A waarbij fans nog wat vragen kunnen stellen. Zo wordt er gevraagd naar de plannen voor een nieuw Trade Wind album (niet in de planning, maar dat was nooit zo en toch kwamen ze er) en of het goed gaat met voormalig bandlid George (hij maakt het prima en is nog steeds een vriend). Deze verslaggever bedankt Jesse nog voor het feit dat bands als Stick To Your Guns en Anti-Flag hem van het yuppie-pad hebben weten te redden en vraagt naar Jesse’s inspiratie voor de boekhandel die hij in Los Angeles heeft opgericht. Deze boekhandel verkoopt alleen socio-economische boeken en ondersteunt de daklozen in de omgeving. Jesse maakt dankbaar gebruik van de vraag om nog even de erbarmelijke omstandigheden van de dakloze gemeenschap te duiden en geeft aan dat ook zijn inspiratie hiervoor voortkwam uit de punk- en hardcore scene.

Als een soort van toegift, volgen dan prachtige versies van de STYG nummers Amber en het immens populaire We Still Believe. Daarna wordt het intieme samenzijn door Jesse voortgezet in het Atrium van Dynamo waar hij werkelijk zeer uitgebreid de tijd neemt met elke fan op de foto te gaan en te spreken. Zoals iedereen heeft kunnen zien deze avond en de werknemers van Dynamo me ook bevestigden, is Jesse Barnett zonder twijfel één van de meest sympathieke mensen in de hedendaagse hardcore/metalcore scene. Een fijne avond met een warme en getalenteerde man.