Het is donderdagavond en de herfst heeft eindelijk zijn intrede gemaakt. Een ideaal weertje om een paar uur lang blootgesteld te worden aan een scala van zwaar behaarde fuzzy grooves dus!

Ondersteund door het Eindhoven Rockcity DJ team biedt de uitverkochte kleine zaal van de Effenaar een heerlijke line-up in de vorm van Fu Manchu, met support van het Antwerpse Tangled Horns.

Tekst: Des Crusade | Foto’s: Steffie van den Tillart

Op het moment dat onze zuiderburen het spits afbijten is er zowaar nog wat ruimte om te bewegen voor het podium, maar tegen de tijd dat de Californische groovemachine Fu Manchu wordt aangeslingerd, staat de zaal van wand tot wand vol. De afgelopen jaren is de band twee keer langs geweest om de jubilea van hun albums ‘In Search Of..’ en ‘The Action Is Go’ te vieren – deze keer wordt er getrakteerd op het volledige ‘King Of The Road’.

De heren storten zich er vol overgave in en slijpen zich bijna zonder onderbreking dwars door het hele album heen. Geen praatje tussendoor, maar gas erop, alsof het album zijn naam eer aan doet. Wat bij een andere band als pretentieus over zou kunnen komen, is bij Fu Manchu totaal vergefelijk: als het publiek zich volledig mag verliezen in de lome en tegelijk energieke gitaarriffs, waarom de band zelf dan niet?

Met het eind van het album is ook de set afgelopen, maar het publiek laat duidelijk blijken dat de avond nog niet voorbij is. En als de band opnieuw opkomt om er nog eens een slordige halve set tegenaan te gooien, wordt duidelijk dat het menens is. Andere albums worden aangeboord en de energie voor het podium neemt zienderogen toe. Eenieder die z’n voetjes nog even van de vloer wil gooien lijkt de ernst van de situatie te hebben ingezien – het einde van de show nadert – en al gauw vliegt er bier door de lucht en stuiteren het voorste kwart van de zaal alle kanten in. Scott maakt er nog steeds weinig woorden aan vuil, maar niemand heeft er moeite mee. De sfeer is goed, de sound is heerlijk en de beer is los.

En die Belgen dan? Nou, die gaan nog niet zo lang mee als de hoofdact natuurlijk. Fu Manchu kan teren op een aanzienlijke reputatie als solide stoner rock band, en laten duidelijk merken dat dit verdiend is. Tangled Horns gaat inmiddels 6 jaar mee, en heeft nog wat terrein te winnen hier en daar. En grote goden wat doen de heren hier hun best voor. De vier instrumentalisten vliegen zonder aarzeling als een geöliede machine door de nummers heen, langs plotselinge breaks en tempowisselingen die de onervaren luisteraar op het verkeerde been zetten.

Zelfs een uitstapje naar Abbey Road, als de opener van betreffend Beatles album de revue passeert, wordt er moeiteloos doorheen geweven. En dit alles overzien door frontman Tim, die als een bezetene over het podium stampt, zichzelf en het publiek uitdagend terwijl hij zijn dringende vocalen dwars door iedereen heen probeert te schuiven. Een beest is het, en het is voor de rest van de band te hopen dat hij op de terugweg weer in zijn kooi mag.

Kortom: een dijk van een show van Fu Manchu, maar zeker niet minder lof voor Tangled Horns. Laten we hopen dat hen net zo’n lange en vruchtbare toekomst te wachten staat.