Het jaarlijkse psych, fuzz, kraut, wave en shoegaze feestje in de Effenaar is weer aan en natuurlijk zijn we er bij. Het Britse label Fuzz Club organiseert voor de tweede keer hun festival in het Eindhovense poppodium en dat levert een bonte mengelmoes van internationaal publiek op, met hippe outfits, kekke snorren en heel erg veel spektakel met visuals in de zalen.

Foto’s: Justina Lukosiute | Tekst: Guido Segers

Die visuals, dat is een overblijfsel van Eindhoven Psych Lab, een festival uit welk zijn as Fuzz Club is herrezen. Een artistiek spektakel, waar Fuzz Club eigenlijk een stripped-down versie van is. Maar dit jaar is het een beetje veel voor veel bezoekers, die visuals. Iets te heftig, het leidt de aandacht af van de bands en er wordt iets te veel met de strobo gespeeld. Nou, hebben we dat kritiekpuntje meteen gehad, kunnen we door naar het festival.

De line-up begint een beetje te voelen als een herhaaloefening en bijna elke band stond al eens op Fuzz Club of Psych Lab. Dat gezegd hebbende, inspireert het velen om wat anders te doen, of om met veel plezier hun set af te leveren. Bands als The Myrrors en The Warlocks doen dat erg goed vroeg op de avond, maar veel bezoekers blijven nog lekker even loom hangen in de Effenaar tuin. Datzelfde kan eigenlijk niet gezegd worden over The Underground Youth. Het eenmansproject-met-vaste-huurlingen van Craig Dyer speelt eigenlijk dezelfde set als vorig jaar. Zeker wel professioneel, maar die set van vorig jaar, dat was al een herhaling. Afijn, de Joy Division meets The Jesus And Mary Chain staat netjes, maar voelt niet vers. Zeker niet binnen deze line-up vandaag, die veel in dezelfde lijnen blijft.

Lekker fris voelt wel de rammelrock meets country blues van Iguana Death Cult. Ondanks het feit dat ik de hele show blijf denken aan de nieuwe Darkthrone plaat, speelt de band met plezier en energie, iets waar het vaak in de wat lijzige psych scene aan ontbreekt (staren naar de vloer zit er niet bij dit keer). Het publiek, wat een beetje dezelfde lethargische staat heeft als veel bands op het podium, komt langzaamaan ook op gang en er wordt zelfs een beetje gedanst. Night Beats staat dan weer in de grote zaal klaar, maar heeft wat moeite om op gang te komen. De Seattleites klonken ooit vol leven, maar nu staan we in het halfduister te luisteren naar een band die, na vele wissels binnen de gelederen, een meer vertraagd, donker geluid heeft ontwikkeld. Uitgestrekter, maar nog altijd met de herkenbare vibe van hun thuisstad ergens in het geluid.

The Oscillation begint ook aan te voelen als een Effenaar huisband, maar hun trippy, dromerige sounds vullen de kleine zaal. Niet alleen met klanken, maar ook met publiek en erin komen is een uitdaging. Geen ramp, ook in het tunneltje is het lekker wegzakken in de lome droomklanken. Dan is The KVB een fijne afwisseling met klappende ritmes, een muur van gitaar en toegankelijke, pakkende zanglijnen op het hoofdpodium. Hier worden de visuals overigens wel ingezet voor een soort zaal-karaoke op sommige tracks en dat voelt passend tussen de bak geluid die het duo produceert. Ongecompliceerd, catchy, maar Nicholas Wood en Kat Day maken van de combinatie visueel en audio dan ook hun kracht.

The Gluts zet in de kleine zaal een wilde, zweterige garagepunk set neer. De Italianen hebben hun geluid bredere en rijker gemaakt door de jaren heen, maar de rauwe essentie zit er nog altijd in. Een moment van emotie als er een nummer opgedragen wordt aan Throw Down Bones bandlid en Fuzz Club labelgenoot Dave Cocks die recentelijk bij een motorongeluk omkwam. Zanger Nicolo Campana draagt de vocalen over aan bassiste Claudia Cesana, die de set tot een einde brengt met een vleugje mystiek. Fun fact; de laatste plaat werd door Eindhovenaar Bob de Wit gemixt. We gaan snel door naar de muur van gitaargeweld die The Telescopes optrekken boven in de Effenaar. Er valt geen speld tussen te krijgen, maar zo laat op de avond is het ook niet de enerverende sound die de het gapen onderdrukt. Ee jongeman knielt voor een meisje met een latex jurkje aan, die een pilletje op zijn tong legt. Zo kan het ook. Onderdompelen in die waas van gitaren, effecten en dromen. Dat is Fuzz Club ook wel een beetje.

Maar Radar Men From the Moon (of RMFTM) heeft iets anders in petto. Acid metal, zo mag je het noemen, misschien wel geïnspireerd door hun relatie met het Britse GNOD. Schreeuwende vocalen, militante ritmes en een dreigende, heavy sound. Het is even wennen, vooral de zang die ergens tussen de snauw van Johnny Rotten en het galspuwen van Sleaford Mods in ligt. Maar het misschien ook net niet is, net niet de urgentie en het venijn draagt die gezocht wordt. De dubbele drums zorgen wel voor die stomp, die het bloed weer doet pompen. Gek genoeg kwam net de EP ‘Bliss’ uit en wat de groep ten gehore brengt is, in typische RMFTM stijl, compleet anders. Maar wel nieuw, gewaagd en anders dan de rest van de dag. Die klik komt wel.

Met maanlandschappen en spinnende planeten op de projectieschermen voelt Minami Deutsch als een koel briesje op het einde van de dag. De Japanse band klinkt zo licht, mild en toch meeslepend na de strafsessie in de tombe van de kleine zaal. Het is een prima afsluiting voor een dag die begon met veel meh en eindigt met dat verrassende wat je altijd zoekt op deze festivals. En we hebben nog een hele dag te gaan.