Dag 2 van Fuzz Club in de Effenaar komt iets langzamer op gang. Niet vreemd natuurlijk, het evenement zelf duurde op vrijdag tot in de kleine uurtjes en then some. Ook vandaag staat er een mooie lijst bands op ons te wachten.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Cosmonauts moest helaas afzeggen, maar NONN mag dat plekje opvullen met hun kille postpunk beats in de kleine zaal. De Zweden weten een bezwerende set neer te zetten, die een bedwelmend effect heeft op de luisteraar. Eerder speelde de band ook al op de pre-party in het Stroomhuis, maar bleef dus lekker plakken.

In de grote zaal is het even wachten op de mannen van Iceage. De Deense punkers draaien inmiddels al een paar jaartjes mee, maar weten nog steeds een puike set neer te zetten. Netjes in pak staat Elias Bender Rønnenfelt het publiek op te jutten terwijl de band pulserende, grauwe gitaarmuren optrekt. Het voelt vandaag anders, energieker, donkerder, en dat is voelbaar tijdens de set van Iceage. Vorig jaar brachten de Denen hun laatste album uit, ‘Beyondless’, en aan de drukte te merken pakte die goed aan onder het Fuzz Club publiek. Ondanks de kracht in de sound, oogt de band een beetje ongeïnteresseerd. Het hoort bij de performance, maar voelt als een clash.

Bij Whispering Sons lijkt de band zelf naar de achtergrond te verschijnen. Het voelt alsof de beats die we eerder hoorden doorgalmen in de klanken van de Belgen, terwijl alle aandacht gaat naar zangeres Fenne Kuppens die met haar donkere stem het publiek betovert. Getergd en en vol emotie, gekleed in het wit beweegt ze over het podium terwijl de duisternis van de muziek je opslokt. De kleine zaal voelt kleiner en kleiner worden, terwijl de intensiteit toeneemt. Muziek om in te zwelgen.

Plots is het wel heel druk in de grote zaal. Niet verwonderlijk, want de Japanse psych helden van Kikagaku Moyo gaan hun set spelen. Een band die je gezien wil hebben, zeker in deze setting. Eerder stonden de heren al eens op Eindhoven Psych Lab, maar toen nog als redelijk onbekende naam met een exotisch tintje. Na Roadburn, nu weer op Brabantse festivalbodem. De Japanners starten rustig en blijven in een kalme flow spelen. De sitar voegt vooral iets toe aan het dromerige geluid van de band, wat langzaam, maar zeker bouwt naar heftigere passages. Er wordt zelfs gedanst als de band echt die flow te pakken krijgt en dan is die set eigenlijk veel te snel voorbij. Had deze mannen maar een tweede set laten spelen.

Gehuld in donkere pakken en hoeden vallen we terug in de post-punk flow met Lumerians in de kleine zaal. Hoewel het een beetje aanvoelt als een gimmick, valt al snel de look weg dankzij het doordringende geluid van de Amerikanen. Met electronica en dreunende bassen wordt een ontzettend solide geluid neerzet. Singapore Sling is wat minder overtuigend en het is niet helemaal duidelijk of de band doorheeft dat de soundcheck voorbij is. Hoewel de lome klanken niet de plank misslaan, voelt de performance ronduit ongeïnspireerd en bij vlagen verward. Behalve de gast met de percussie lijkt niemand echt zin te hebben in de set. Wij ook niet.

Heel anders is de set van de moerassmonsters van Snapped Ankles. Een opzwepend tribal festijn, inclusief extra moerasmonsters die zich tussen het publiek begeven in die gekke, ongetwijfeld oncomfortabel warme pakken. Het publiek is wel aardig geslonken, maar voor het podium is de dansende concentratie hoog op de opzwepende ritmes van een band die zelf helemaal uit zijn dak aan het gaan is. Even later horen de we de dronende, lijzige klanken van The Janitors uit de kleine zaal, maar hiermee lijken we het beste van de dag toch gehad te hebben. Op naar een volgende editie van Fuzz Club dus weer.