Wie gaat er nou op een schitterende, zonovergoten lentedag om drie uur ’s middags in een duistere club staan luisteren naar een timide man met een toetsenbordje en een gitaar? In elk geval zoveel mensen dat de kleine zaal van de Effenaar al redelijk gevuld is. Het is zaterdag 10 mei en de tweede dag van het Fuzz Club festival is net begonnen. GOAT is vandaag de hoofdact en wordt geflankeerd door bands die als gemene deler iets psychedelisch met gitaren hebben, maar die vooral erg eigenzinnig zijn. Hoewel ‘zen’ een begrip is waarvan ik de hoop heb laten varen dat het in dit leven ooit op mij van toepassing zal zijn, ben ik na 10 uur auditieve psychedelica een toestand genaderd die er wellicht bij in de buurt komt.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Justina Lukošiūtė

Bovengenoemde man met gitaar en toetsenbord is Nicolas Wood, de helft van duo The KVB, dat later deze dag zal optreden. Solo noemt hij zich Saccades. Dat is een wetenschappelijke term voor de snelle oogbewegingen om je blikrichting te veranderen, een toepasselijke naam voor een soloproject om andere muziekrichtingen te verkennen dus. Zijn snaren, synthesizer en zachte zang roepen een heimwee op naar een vrolijke, zorgeloze en onschuldige droomwereld. De visuals achter hem – die vakantiefilmpjes lijken (zonnige steden, palmbomen, fonteinen) waar een filter overheen gegooid is – versterken die melancholische sfeer. Het dromerige wisselt af met meer dansbare nummers. Een fijne binnenkomer.

In de grote zaal staat inmiddels Upupayama op het podium. Een vrouw met lang, zwart haar en een lang gewaad tovert hypnotiserende klanken uit een sitar, een man met bijeengebonden zwart haar weeft de tonen van zijn dwarsfluit erdoorheen. Eronder klinken een harde en langzame drum en gitaren. Op het scherm achter hen zweven enorme paardachtigen die afkomstig lijken uit een sprookjesboek tegen een strakblauwe lucht. We zoomen uit en de wezens blijken deel uit te maken van een soort fractals waarin we nu ook andere fabeldieren en mythische wezens kunnen onderscheiden. Frontman Alessio Ferrari in een blouseje met hibiscusbloemen erop zingt hijgerig in de microfoon. Het tempo wisselt, de gitarist geeft een ruige solo weg, de fluit klimt steeds hoger, gaat over de kop. Terwijl de muziek steeds harder klinkt, word ik opgetild en zweef ik ergens tussen die wezens in de lucht. Ze veranderen van vorm, rekken steeds verder uit. De muziek volgt. Ze is nu weer meditatief, gaat dan swingen, krijgt galm, gaat steeds harder en sneller. Als het is afgelopen duurt het een tijdje voor ik weer op de grond sta.

Upupayama

Floral Image in de Kleine zaal is weer iets totaal anders. Vijf jonge mannen met snorretjes, matjes, pony’s en streepjes zijn onmiskenbaar Brits. De band lijkt opgebouwd rondom de ritmesectie. De bassist doet denken aan een jonge Johan Cruijff, ook qua zelfverzekerde, om niet te zeggen arrogante uitstraling. Hij is degene die de aandacht van het publiek trekt en een-tweetjes met de drummer heeft. De zang lijkt hier van onderschikt belang, die wordt aan de andere drie bandleden overgelaten. Wellicht geïnspireerd geraakt door de vorige band, haalt de drummer ineens een dwarsfluit tevoorschijn en stoot daarmee een heel schril en staccato geluid uit. De bassist werpt manische blikken de zaal in, waar Jack Nicholson nog een puntje aan kan zuigen. ‘Enjoy yourself eternally’ staat er op de achterkant van zijn instrument, dat hij nu boven zijn hoofd houdt. In combinatie met de blik, lijkt het bijna een bedreiging. Maar dan klinkt het lieflijke ‘Sun For Hire’ en kun je niet anders dan meedeinen met een glimlach op je gezicht.

Floral Image

MIEN combineert een neurotisch ritme met zang die de functie van een mantra lijkt te hebben. Even later klinkt de zang weer breekbaar. De synthesizers zijn onheilspellend. Op het scherm achter de band zien we auto’s en tv’s met daartussen hortensia’s als ruimteafval voorbij zweven. Even later komen er brokstukken van klassieke beelden langs. De associatie met Carel Willink dringt zich op. Deze muziek lijkt een soundtrack voor een ten onder gaande beschaving, als de stem van een hogere macht die de Apocalyps aankondigt: onverbiddelijk, maar tegelijkertijd troostend.

MIEN

Ook ons Eindhovense Radar Men From The Moon, dat nog niet lang geleden op precies dezelfde plek speelde bij de benefietavond voor het Stroomhuis, is present. Als een enorme door stoom aangedreven machine uit het begin van het industriële tijdperk komt de band op gang, grommend en stampend. De twee drummers slaan een slepend ritme. Na een lang intro komt de zanger het podium op met lichte frons, als een strenge opzichter die de zaak komt inspecteren. Hij stampt het podium rond en langzaam wordt hij steeds meer onderdeel van de machine en uiteindelijk lijkt deze zich tegen hem te keren. De metamorfose is compleet als de zanger geknield op het podium zit en het gepijnigd uitschreeuwt.

Radar Men From The Moon

Als we bij Rose City Band de grote zaal in lopen, krijg ik het gevoel naar een achtergrondband te kijken in een café in een film, maar dan wel een van David Lynch. Zo’n café in een of ander gehucht, waar alles unheimisch aanvoelt, alhoewel je niet de vinger erop kunt leggen. Er klinkt folkmuziek van het zijige soort, de steelguitar jengelt er bovenuit. Net als ik er echt wel genoeg van krijg, is er een stijlverandering en volgt er countryrock waar ik goed mee kan leven. Een man met een soort minimalistisch gabberkapsel en korte broek voor me zit er echt helemaal in. Hij bouwt een eenmansfeestje en hupst wild heen en weer. Heerlijk. Als ik buiten onze fotograaf spreek, blijkt dat zij net de omgekeerde ervaring had. Toen de country werd ingezet, is ze maar gauw weggegaan.

Rose City Band

In de kleine zaal komen de vijf mannen van Black Market Karma de planken op. De voorste heeft een fles wijn en een vape in zijn handen. Ze stellen zich horizontaal op. Wellicht dat de vaper zich toch een beetje schaamt, want hij heeft zijn toetsenbord richting de zijmuur gezet en neemt steeds trekjes met zijn rug naar het publiek. Hun hallucinerende muziek heeft een vrolijke jaren 90-Britpop-vibe. De zanger is getooid in combatjas, pilotenmuts en zonnebril, wat iets aanstellerigs heeft, maar hee, ieder zijn ding en met je ogen dicht, zweef je heerlijk weg op deze klanken.

Black Market Karma

En dan, ja dan, is het eindelijk tijd voor GOAT. Onze fotograaf was de mening toegedaan ‘GOAT zien en dan sterven’. (Nou ja, in iets andere woorden.) Ik kan de show wel proberen te omschrijven, maar je moet het eigenlijk gewoon een keer gaan zien en horen. Volgens de overlevering komt dit collectief van Sami en andere Scandinaviërs uit het Zweedse dorpje Korpilombolo, boven de poolcirkel, en bestaat het al generaties lang. Hoe het ook zij, hun uitdossing en muziek komt van overal en nergens. We horen het langzaam wegstervende geluid van een cowbell, vlak voor onze neus bespeelt een man met blote bast en touwenmasker gepassioneerd een djembé. We lijken op een oosters feest aanbeland, maar scheuren even later weer in een supersonisch voertuig over de snelweg. We horen een fluit, tamboerijnen. De gitaar jankt met veel wahwah. Er wordt geschud met talloze verschillende buisjes. Deze bovenmenselijke wezens houden ons in hun greep met hun buitenaardse ritmes. Het is onwerkelijk er eentje tussendoor uit een blikje Bavaria te zien drinken. We knallen eruit met ‘Run To Your Mama’, dat hard wordt meegeschreeuwd. Na de show vinden de setlists zeer gretig aftrek.

GOAT

Als ik de trap af loop, word ik aangesproken door een Engelsman, die me erop wijst dat je met een slok op een lelijke val kunt maken van deze steile trappen. De jongeman met glanzende, lichtblauwe broekrok, stelt zich voor als Barnabus en het moet hem van het hart dat hij heel positief verrast is over Eindhoven. Wellicht dat hij in het dagelijks leven bij een marketingafdeling werkt, want hij heeft meteen een slogan voor onze stad paraat: ‘Green, clean and serene.’ Die kunnen we in onze zak steken.

Omdat ik al een kleine acht uur op mijn benen sta, beluister ik New Candys en The KVB vanaf een bankje op de gang. Inmiddels ben ik twee oud-huisgenoten uit Amsterdam tegengekomen die nu in Haarlem wonen en die ik al zeker 10 jaar niet gezien heb. Ze hebben er een weekend Eindhoven van gemaakt en ook zij geven aan Eindhoven en dit festival heel tof te vinden. Zoals dat gaat, worden er foto’s van kinderen uitgewisseld. De ene huisgenoot mijmerde altijd dat als hij een zoon zou krijgen, diens voornaam Benicio del Toro (of Beniciodeltoro?) zou zijn. De daadwerkelijke zoon heeft uiteindelijk een gangbaarder naam gekregen.

The KVB

Eigenlijk had ik het plan naar huis te gaan, maar ik krijg te horen dat ik Kombynat Robotron echt niet mag missen. En inderdaad ben ik blij dat ik nog even gebleven ben. Drie langharige, uit de kluiten gewassen Duitsers op drum, bas en gitaar zorgen ervoor dat de zaal uitbundig aan het dansen slaat. Eentje heeft een netpanty aan en een zeer kort afgeknipte spijkerbroek. Kleding is bij de Fuzz Club de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Het ritme gaat van opgefokt tot sloom en slepend, maar de zaal blijft dansen.

Vandaag heb ik gereisd door tijd en ruimte. Ik ben uitgerekt tot reusachtige proporties en oneindig klein geweest. Ik ben onderdeel geweest van vreemde culturen en fictionele werelden. Deze fuzz geeft het gevoel dat alles in het universum met elkaar samenhangt. Al een paar dagen zoemt de muziek na in mijn hoofd. Volgend jaar graag twee dagen.