Laten we eerlijk zijn; de reeks bands met BONG in de naam gaat je zelden verrassen. Je krijgt doom, waar je lekker in kan gaan hangen en die gemaakt lijkt om begeleidend te fungeren bij een andere ervaring. Jazeker, ik draai om de groene brei heen, maar genoot op donderdagavond tijdens weer een Club Void avond van Bongzilla en het Belgische Ronker.

Foto’s Bram Geurts | Tekst Guido Segers

Het publiek heeft zich ongeveer halverwege de zaal verschanst als Ronker gaat beginnen. Dat wil niet zeggen dat er niemand was, maar vermoedelijk is een deel van de bezoekers zich nog aan het voorbereiden. In de juiste sfeer komen, je weet het wel. Ronker heeft niet heel veel tijd nodig om die afstand te overbruggen. De band, onder leiding van zanger Jasper de Petter, is namelijk continue in kolkende beweging op het podium. De frontman klimt op speakers en later ook op een tafeltje en gaat vol passie en overgeving de nummers naar je toe brengen.

Ik dacht in eerste instantie dat we een soort Denderleeuwse John Coffey kregen, en hoewel die vergelijking zeker niet gek is, klinkt Ronker veel eclectischer. Blackened post-punk vond ik een mooie uit de bio, maar je hoort er ook stoner, speedrock en zelfs screamo in terug. In de slotfase van het concert doet de band steeds meer denken aan een Converge. Misschien niet helemaal qua sound, maar wel in emotionele ontlading. “Never be ashamed for who you are!” is de les van de avond, en dat kan niet vaak genoeg gezegd worden. Het is een beetje laat om nog even aan te tikken, maar deze band, die in aanvang op een hip indiebandje leek, laatje alle kanten van het podium zien. Ware de main-act van vandaag uit hetzelfde wilde straatje, dan hadden we een Van Halen – Nugent situatie voorhanden.

Bongzilla gaat niet zo de diepte in: “Are you all high enough?” is de openingslijn. De toon is dus, zoals men dat zegt, gezet. Het is ook een beetje alsof de band al bij voorbaat lichtelijk stoned is en aan het einde van de set zien we hen weglopen met handen vol materialen. When in Rome… Maar muzikaal heeft Bongzilla er in ieder geval niets onder te leiden. We krijgen stevige, jammende songs, voor onze kiezen. Eigenlijk allemaal een beetje op het Sleep archetype geënt. Dat betekent veel groove, lekkere riffs, en van die repetitieve passages met dat hakkelende stapje erin, waardoor je er zo lekker in kan gaan zitten. Tussen nummers door kiest zanger Michael Makela ervoor om met z’n bas 2 meter achter z’n microfoon te gaan staan en te schreeuwen naar het publiek. Beetje gek, maar all in good fun. Hij deelt ook wat bijzonder specifieke informatie over de geroemde middelen en wat bijzondere vormen zijn die in de Verenigde Staten aangeboden worden. Een klein gastcollege over marihuana dus. Het geklungel tussen de nummers lijkt ook meer een act die erbij hoort, ook de manier hoe Michael Henry van achter zijn drums droge reacties geeft past daarin.

Maar als we dan weer aanzetten, krijgen we een eindeloze jam voor de kiezen en met de band zinken we dus weg in de riffs. Vooral gitarist Jeff Schultz lijkt helemaal weg te zijn. Ik kan me geen open ogen herinneren tijdens deze set. Het is een lange trip, met versnellingen en golven distortion. Je vraagt je af of ‘stoned zijn’ inmiddels geen natuurlijk staat is voor deze mannen. Na een dik uur begin je jezelf ook wat malser te voelen, alsof je gedachten wat losser komen. Alles, vast klinkklare onzin, maar Bongzilla doet wat met de luisteraar. Zeker als je midden voor het podium gaat staan en plots die riff als een golf te pakken krijgt, dan is het lekker meesturen met de Amerikanen. We krijgen trouwens vooral werk van het nieuwe ‘Dab City’, een plaat zonder enige pretentie tot diepgang. Songs als ‘American Pot’, ‘King of Weed’ en het olijke ‘Earth Bong, Smoked, Mags Bags’ laten weinig aan de verbeelding over. Wil je nog een gokje wagen over de thematiek anders? We blijven in groene sferen. Na een stevig anderhalf uur komen we aan het schluss. Met handen vol buit van gulle fans verdwijnt de band, vermoedelijk richting de rookruimte.