Het is fris in het Stroomhuis. Om mij heen staat het al vol: het zijn vooral eind-twintigers en begin-dertigers. Of de hoeveelheid beanies en mutsen een stijlkeuze van de hipsters is of pure noodzaak vanwege de kou binnen zullen we nooit weten.

Wat we wel meteen al door krijgen is dat iedereen er zin in heeft, de sfeer is goed. Bij de ingang heb ik me al laten vertellen dat de show in capaciteit verhoogd is en is uitverkocht.

Tekst: Pepijn Mulder | Foto’s: Theo Visser

Stipt op tijd begint M.U.G. De Rotterdamse band speelde afgelopen oktober al eens op Stroomhuis Hardcore XL, maar toen hebben we ze gemist, hoog tijd dus om ze nu goed te checken. De band bestaat uit leden van Pig Frenzy, Crustenunie, Dyatlov en The Heart Monitors en is dus al ervaren op het podium. Dat is te merken: Frontman Timo Croes (Pig Frenzy) ijsbeert over het podium in een haast maniakale staat. De rest van de band stuitert over het podium alsof ze te veel suiker op hebben. M.U.G. staat voor Mobiele Urgentie Groep leer ik later, en de band heeft geleverd wat het belooft. Urgent en lomp, intens en dreigend is de show als een half uur durende kaakslag, maar dan op de goede manier.

Dan: Traumatizer. Ze speelden in hun thuisstad Haarlem ook al in het voorprogramma van Restraining Order, een dag eerder. Ook deze band is opgebouwd uit leden van andere bands, namelijk Asbest Boys, The Kaak, Floyd Hemorrhoid en Burlers. Zangeres Anna van Asseldonk komt op met een kniebrace. Dat lijkt ze zelf vergeten te zijn, want vanaf seconde één springt ze rond en wringt zich in allerlei bochten waarvan ik het niet voor mogelijk houd.

Met hun thrash-gitaren begeleidt de band haar vlammend en snel als een salvo van een mitrailleur. Ruimte voor applaus is er nauwelijks, de songs volgen elkaar zo snel op dat ze bijna in elkaar over lijken te lopen. Op een aantal momenten springt Anna in het publiek in en krijgt een paar man mee in de pit, maar ze moet steeds snel het podium weer op om de nummers af te maken. Geen tijd voor adempauzes, deze band ramt door. Ik weet niet wat er in het water zit in Haarlem maar er blijven maar goede punkbands uit die stad komen. Mij hoor je niet klagen!

De apotheose komt in de vorm van Restraining Order. De band maakt, zoals ze dat zelf noemen, ‘1982-style hardcore’. Snel, maar wel perfect om héél lomp op te springen. Dat blijkt: nog voordat zanger Patrick Cozens überhaupt iets heeft gezegd of gezongen breekt er een moshpit los die aanhoudt tot het einde van de show. Wel fijn, daar wordt het al een stuk warmer van. Het publiek is goed warmgedraaid door de voorprogramma’s maar aan het vele meezingen en -schreeuwen blijkt dat veel mensen echt voor Restraining Order komen. Ze maken er gebruik van: de microfoon wordt hier en daar afgestaan aan het publiek, die het voor een paar zinnen hijgend en proestend overnemen.

Invloeden van Minor Threat zijn duidelijk terug te horen. Het is het lekkere soort ‘1-2-3-4-GO’ hardcore punk waarbij je niet te veel hoeft na te denken en gewoon even ongecompliceerd los kan gaan. De band speelt strak en is goed gebalanceerd. Cozens is goed verstaanbaar en instrumentaal staat het als een huis. Wat ook als een huis staat, is de stage presence van Cozens. Het is geen grote vent, maar zijn aanwezigheid is dat zeker wel. Bij de laatste paar nummers wordt het publiek opgeroepen om nog één keer los te gaan en de moshpit breidt zich uit, niemand is meer veilig. Een gast springt van de speakertoren zonder te checken of er iemand was om hem op te vangen en kopt de grond. Ik geloof dat hij wel oké was, want een minuut later doet hij het weer.

Na nog even het onderste uit de kan gehaald te hebben bij de encore loopt iedereen dik tevreden en stomend van het zweet weer de kou in. Het was weer een avondje hardore zoals hardcore hoort te zijn.